RUSTENDE BOERENKNECHT (eerste deel)

Deze man had heel zijn leven op de akkers en in de stallen gewerkt. Nu was hij al ouder dan tachtig jaar. Maar die boerenknecht had nooit meer van de wereld gezien dan zijn dorpje, en de weilanden en bossen daaromheen.
In zijn jonge jaren was hij eens op die zachtglooiende heuvel in de verte geweest. Vanaf het hoogste punt zag je vaag een stad aan de einder... Maar de boerenknecht verlangde niet naar meer en was tevreden met hetgeen hij had. De oude man had nooit vrouw en kinderen gehad. Hij woonde alleen in een klein arbeidershuis, ergens tussen twee grote boerderijen. Zijn grote genot was elke dag één krom pijpje te roken. En dat deed hij 's avonds bij het raam. Terwijl de oude boerenknecht tevreden dampte en pufte, genoot hij van het vriendelijke avondrood of keek hij met ontzag naar de zware, grijze wolken van de schemer.
Eens gebeurde er iets heel bijzonders. Waren er goede feeën in de buurt? Ontfermden de geesten van overleden vrienden of verwanten zich over de boerenknecht? Was het een wonder van God zelf?
Eén ding is zeker: het kromme pijpje kreeg een heel merkwaardige kracht. Zoals ieder avond rookte de boerenknecht weer zijn pijp. Door de rook staarde hij naar de zachtoranje zon, die laag boven het wijde tarweveld hing. Maar wat was dat? Opeens zag hij hoge, blauwpaarse bergen, daar heel in de verte. Heel verbaasd dacht de oude man na. Hoe kwamen die bergen daar zomaar? Ze begonnen allemaal te sidderen en te deinen.
Hij blies nog eens een grote rookwolk uit zijn pijp. Meteen verdwenen die bergen. De boerenknecht zag de zee voor zich. Warempel, de zee, die hij nooit in werkelijkheid had gezien! Heel vredig golfde de eindeloze, blauwe watervlakte en blonk prachtig onder een felle zon.
De boerenknecht merkte dat er een eiland op hem afkwam. Op het brede, blanke strand wiegden hoge kokospalmen sierlijk heen en weer. Maar achter die palmbomen verscheen iets, dat heus niet zo mooi was. In het midden van dat eiland waren bijna alleen grote, dorre doornstruiken te zien. Hier en daar had je wat lage heuvels, waar niets dan taai en bruin gras op groeide. Verder waren er nog enkele bomen, die miezerige, neerhangende takken hadden. Dit tropische eiland bood maar een triest schouwspel...
De boerenknecht veerde op van verbazing.
"Daar zie ik mezelf lopen!" riep hij luid. "Nee maar! Zo zag ik eruit toen ik dertig jaar was! Ik, zoals ik vroeger was, ga naar die verschrikkelijk lelijke doornstruiken toe en haal een klein snoeimesje uit mijn broekzak. Ik snij in die geweldige doornen. Maar _ maar, zodra het snoeimesje die stekels raakt, veranderen ze in struiken vol zachtgroene blaadjes.
Mijn jongere ik gaat nu ook de bomen snoeien, die daar neerslachtig staan. Ha, ze worden stevig en hun takken hangen niet slap meer, maar krijgen kracht en gaan groeien. Ach, als ik zulke dingen toch echt had kunnen doen... Maar wat zal mijn eigen persoon verder uitvoeren? Op naar de heuvels, waar alleen akelig droog gras groeit. Ik zie mezelf een grote spa van de grond oprapen. Als een razende ga ik aan het graven en spitten! Weg al dat gras! Allemaal mooie, verkruimelde aarde! Nou, die grond vraagt om ingezaaid te worden."
De pijp van de boerenknecht ging uit. Hij zat weer rustig in zijn huiskamer, waar alles was zoals het hoorde te zijn.

De volgende dag wandelde hij door het dorp. Omdat hij daar iedereen goed kende, vertelde hij de mensen over zijn bijzondere belevenis van de afgelopen avond. Ze glimlachten een beetje.
"Wel, zie jij dan nog wat meer dingen mee te maken," was het antwoord weleens.
's Middags zat de oude man onkruid te wieden in zijn groentetuin. Ondertussen spraken de mensen van het dorp druk met elkaar. "Die man heeft in zijn lange leven bijna niets van de wereld gezien. Daarom gaat hij zich nu ineens zoveel verbeelden."
"Nou, laat hem maar denken dat hij dit allemaal beleeft," zei een ander. "In ieder geval is dat een onschuldig pleziertje op zijn oude dag."
"Straks gaat hij nog praten over monsters, die ons dorpje willen overvallen," dachten sommige mensen.
"Ach, hij mag best zijn gang gaan," zeiden de meesten dan. "Hij vertelt maar van die verhalen. Lach gewoon om iemand, die nu eenmaal niet beter weet."

(wordt vervolgd)