Een dagje uit met de buurvrouw

Henk is een joviale kerel, maar voelt zich na het overlijden van zijn lieve vrouw Linda erg eenzaam. Invalide is hij ook nog. Zijn rechterbeen werd verbrijzeld tijdens een bombardement door die rot moffen op Rotterdam. Met een prothese kan hij zich nog behoorlijk bewegen en met een aanpassing van zijn auto ook nog rijden. Het was een mooie zomerdag en het beloofde warm te worden volgens het weerbericht. Hij besloot een ritje te maken en liep naar zijn auto. Hij schrok want hij hoorde de deur van zijn buurvrouw Carla open gaan. Dat mokkel is pas gescheiden en verschrikkelijk nieuwsgierig.

''Goedemorgen Henk, ga je weg?''
''Ja Carla, ik moet er effen uit, ik ga een eindje rijden.''
''Och buurman, ik zie de muren op mij afkomen en ben nog zwaar getrest door die scheiding. Mag ik met je mee, dan trakteer ik een etentje onderweg. Mag het lieve buurman?''
Hij dacht ook dat nog. Hij had liever alleen gegaan en misschien een lieve vrouw ergens ontmoet. Hij had al een keer een advertentie geplaatst en drie aardige vrouwen van middelbare leeftijd waren er op af gekomen. Toen ze hoorden over zijn prothese lieten ze het afweten.

Hij kon niet weigeren, en zei:
''Kom maar mee, Carla.''
''Je bent een schat buurman, effen mij omkleden.''
Even later kwam ze eraan, gekleed in een korte gebloemde rok tot boven haar knieën en een wit gekleurde bloes. Haar borsten waren duidelijk te zien. Hoe durven die vrouwen van tegenwoordig dat, dacht hij. Ze ging naast hem zitten en hij startte de motor met het gevolg een harde klap en een enorme rookwolk uit de uitlaat. Langzaam reed hij het dorp uit en reed langs het kanaal.

Opeens zei ze:
''Ik heb een nieuwe vriend, buurman. Hij zat in het café van Rooie Bart aan de bar en keek steeds naar me. Kloris heet hij, een grote kerel met zwart krullend haar. Samen hebben we een leuk gesprek gehad en hij bracht mij naar huis. Ik nodigde hem uit binnen te komen en nog wat te drinken, maar hij ging naar huis, omdat hij weer vroeg op moest. Vond ik wel jammer, want ik heb een tijd geen man gevoeld.
Henk zei maar niks, maar die Kloris kende hij, een vechtersbaas en een vrouwenversierder. Ze komt er wel achter, dacht hij.

Langs het kanaal is een restaurant gevestigd. Henk parkeerde zijn auto in een parkeervak langs de oever. Ze keken beiden naar een roeiboot. Twee jonge vrouwen gekleed in lange roze jurken roeiden de boot en in het midden zat een grote man met krullend zwart haar. Henk zag het al, het was Kloris, de versierder. Hij zag duidelijk, dat hij de vrouw voor hem af en toe in haar kont kneep, waarna zij een gilletje gaf. Inwendig had Henk de grootste pret. Nu kon Carla duidelijk zien, wat voor zwerver het was. Hij kon niet langer wachten en zei:
''Die man tussen die twee vrouwen komt mij bekend voor.''
Çarla keek ook naar ze, maar ze is bijziend en zag de man niet duidelijk. Henk gaf haar een verrekijker. Ze keek weer en ontplofte.

''Het is die kerel die mij gisteravond versierde, de vuile smiecht. Zit ie dat wijf in de kont te knijpen. Hij deed zich zo netjes voor, niet met mij mee naar binnen en nu dit, potverdorie.''
''Ja Carla ik ken hem, maar ik waarschuwde je niet, je zult het zelf moeten ontdekken, maar eerst doet hij zich netjes voor en de volgende dag ligt hij je op de bank of in bed door te zagen. Je weet wat ik bedoel, hé.''
Ze knikte van, ja.
''Hij kan de schijterij krijgen, ik moet hem niet meer.''

Samen gingen ze het restaurant binnen. Zij bestelde voor beiden een heerlijk maal en een kippensoepje vooraf. Toen de kelner weer kwam met de patat, appelmoes en een kroket, zei Carla:
''Hé ober, je zei dat dit kippensoep is, maar wij vonden geen stukjes kip. De ober dacht leuk te zijn, en zei:
''Als u koninginnensoep bestelt, zitten daar toch ook geen mootjes koningin in.''
Maar de soep smaakte wel, en zij betaalde de rekening en ze hadden nog een fijne dag.