Er kwam een ruiter langs
Eergisteren nacht heb ik raar gedroomd, want ik dacht dat ik een paard was en liep te grazen. Toen ik vanmorgen wakker werd zag ik dat mijn matras er niet meer lag. Ik maak mij nu grote zorgen, ben ik wel tof. De hele dag dacht ik eraan, ik zou toch niet gek worden. Het was mooi warm weer en om mij te ontspannen besloot ik een wandeling te maken in het bos achter mijn huis. Toen ik daar een behoorlijk eind had gelopen hoorde ik gerommel in de verte en besloot terug te gaan.
Pikdonker werd het en ik zag geen hand voor ogen meer. Het begon hevig te onweren. Kletsnat werd ik van top tot teen. Ik werd kwaad tegen mijzelf, welke eikel gaat er nou wandelen in een donker bos, zonder telefoon en eten als je bejaard bent en suikerziekte heeft. Het kon me niet meer schelen, dood ga je toch een keer. Het angstzweet brak mij uit toen ik weer dacht aan het paard. Teveel gedronken had ik niet. Toch hoorde ik gehinnik in de verte.
Ik sukkelde maar verder, doodmoe was ik geworden. Opeens zag ik een open ruimte voor me met hier en daar lichtjes en toen wist ik waar ik was. Het was de mij bekende begraafplaats. Daar was ik vorige week nog geweest om afscheid te nemen van een vriend. Het was nu echt donker geworden, maar tussen de snel voorbij drijvende wolken kwam de volle maan tevoorschijn. Een zee van licht zag ik af en toe over de begraafplaats. Mijn hart klopte in mijn keel. Zat ik maar in mijn keuken een kroketje te eten, hier moet ik niet zijn, dacht ik.
Opeens kreeg ik het benauwd, want toen ik bij de plek kwam waar Joop begraven was, zag ik hem als een schim uit het graf opstijgen en hoorde ik hem zeggen:
''Bedankt Kees, voor je mooie bloemen'', en hij daalde weer neder in zijn graf. Verbijsterd was ik, toch heb ik het duidelijk gezien. Zou ik gek zijn geworden, dacht ik. Dat kan toch niet, ik had maar zes whisky's op. Dat is toch niet veel.
Keihard riep ik over de begraafplaats:
''Beste Joop, je krijgt misschien het eeuwige leven van de Lieve Heer en ik hoop je straks te zien, dan nemen er weer één.
Thuis gekomen heb ik gauw een warme douche genomen en een whisky gedronken en ik zat nog te bibberen in mijn fauteuil en ik schrok mij kapot toen een ruiter langs kwam en zijn paard hinnikte.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: emoties
droom
145
Geef je reactie op deze inzending:
Het is maar goed dat meneer pastoor je niet zo heeft horen schreeuwen naar je overleden drinkebroer daar op die heilige dodenakker. Nee, je bent niet gek geworden, maar je kunt je maar beter wel wat meer schuil houden. Anderen zijn niet ze tolerant als ik. Joop kan je ook nog via dat paardengehinnik bedankt hebben, dus zie je wel, er is niets abnormaals aan de hand!...