Een soldaat bonsde tegen ons raam
Mijn vader, Arie heette hij, was geboren in de kop van Noord-Holland. Met mijn moeder Coba was hij in 1935 verhuisd naar Amsterdam, omdat hij als arbeider bij een rijke boer weinig verdiende. Als tramconducteur verdiende hij meer.
Mijn jongere broer Gijs en ik waren nog geboren in Kolhorn, dichtbij Schagen. Armoede was toen troef in de jaren dertig van de vorige eeuw. Mijn ouders woonden in een houten boet en mijn eerste bedje was een sinaasappelkistje. In Amsterdam-Zuid kregen mijn ouders een behoorlijke woning.
Toen kwam er een grote verandering in ons leven. Het jaar 1939 was begonnen en vader had al eens verteld, dat Hitler in Duitsland erg populair was bij de bevolking. Hij had een einde gemaakt aan de grote werkloosheid en de arbeiders kregen het beter, maar er waren ook berichten, dat hij concentratiekampen liet bouwen en joden, communisten en homo's in die kampen liet opsluiten, waar ze slecht werden behandeld. Ook begon hij een oorlog tegen Polen.
De Nederlandse regering kondigde de mobilisatie af. Mijn vader, die van de lichting 1924 was, moest ook weer in militaire dienst. Gelukkig werd hij gelegerd in een gevorderde boerderij in de kop van Noord-Holland waar hij bekend was. Ons moeder bleef achter met twee zoons, mijzelf en Gijs. Zij had een zwakke gezondheid en wilde dichtbij vader zijn. Hij kreeg het voor elkaar een kleine woning te huren in de Groote Keeten, een gehucht boven Callantsoog aan de kust. Daar hadden wij als jongens een pracht leven, elke dag spelen in de duinen en op het strand. Moeder knapte helemaal op en kreeg weer kleuren op haar wangen.
Ik herinner mij de tiende mei 1940 als dat het gisteren was. Negen jaar was ik toen. Vroeg in de morgen werd ik wakker van geluiden net of het onweerde, maar toen ik het gordijn open schoof was de hemel onbewolkt. Ik dacht misschien zijn de soldaten wel aan het oefenen, immers de marinebasis in Den Helder was dichtbij. Toen ik weer in bed wilde kruipen hoorde ik ineens vliegtuigen laag over vliegen. Dat was voor mij een sensatie, want dat kwam nooit voor.
Ik rende weer naar het raam en zag wel tien vliegtuigen richting zee vliegen en ik zag op de staart een hakenkruis. Van vader wist ik, dat het moffen waren. Nieuwsberichten kon ik niet horen, want we hadden geen radio. Vader mocht van de commandant thuis slapen, omdat moeder ziek was. Half zeven stond hij op en trok zijn uniform aan. Hij dacht ook, dat ze aan het oefenen waren met afweergeschut.
Spoedig kwam de waarheid aan het licht. Er stopte een jeep voor ons huis en een soldaat bonsde tegen de deur en het raam. Een huisbel hadden we niet. Vader deed de deur open en de soldaat zei opgewonden:
''Arie kom snel, de moffen zijn vannacht ons land binnengekomen en er wordt zwaar gevochten.''
Moeder was ook wakker geworden en begon te huilen toen ze dat hoorde.
Papa pakte gauw zijn geweer en ging naast de chauffeur zitten en ze reden weg. Later hoorde moeder, dat hij met zijn kameraden naar de Afsluitdijk was gebracht. Hevige gevechten vonden daar plaats bij Kornwerderzand. De Duitsers wilde via deze dijk snel oprukken naar Noord-Holland, maar dat lukte niet door de hevige afweer met kanonnen van de moedige Nederlanders.
Pas na vier dagen hevige strijd gaf generaal Winkelman zich over na het terreur bombardement op Rotterdam. Daar werden veel vrouwen en kinderen gedood door de vuile schoften. Toen Hitler aankondigde nog meer steden plat te gooien gaf Nederland zich over. Vader werd gevangen genomen en kwam pas na twee maanden terug. De gewone soldaten mochten van Hitler weer naar huis. Als jongen vond ik het geweldig spannend, maar ik en mijn vriendjes werden meteen beperkt in onze vrijheid. We mochten niet meer de duinen in en op het strand spelen, een Duitse soldaat met een geweer over zijn schouder stuurde ons terug.
De Duitse bezetter had ook bepaald, dat wij onze woning moesten verlaten. Gelukkig hadden wij familie wonen in Amsterdam, daar konden we intrekken totdat we een woning kregen. Toen was er geen woningnood en konden mijn ouders snel een woning vinden boven een Heinekenstal. Het rook daar altijd naar bier en dat vond vader wel prettig. Hij kreeg een opleiding tot tramconducteur en verdiende nog meer als bij die boer. Onze moestuin misten we wel, want nu moest je aardappelen en groenten kopen en dat kwam al spoedig op de bon.
gmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: oorlog
Concentratiekampen
85
Geef je reactie op deze inzending: