Nooit meer thuis
Dag moeder, ik ga weer en voor de zoveelste keer staat de familie als in gelid te wachten tot het hun beurt is om afscheid te nemen van hun broer en zoon die weer naar "de oorlog" moet. In legertenue, zware schoenen aan zijn voeten, die te zwaar lijken voor zijn niet zo forse lijf. Een petje op zijn hoofd, een glinstering in zijn ogen wanneer hij zijn moeder in de armen sluit, wetende wat ze zal zeggen: kijk je uit, doe je voorzichtig. Hij kent alle uitdrukkingen wel zo'n beetje maar laat haar begaan.
Geeft een aai over de bolletjes van de tweeling, knuffelt zijn zusje nog even, een forse hand van pa, die ineens hem bij de schouders pakt en zegt: laat je niet op je kop zitten knul en kom heelhuids weerom. Vreemd opkijkend bij zijn vader die normaal niet zo uitbundig is, kijkt die alweer weg en zegt: daar komt je trein. Alles gaat snel, razendsnel en voor hij het weet, hangt ie uit het raampje nog roepend, ja hoor natuurlijk schrijf ik....kushandjes worden hem toegeworpen en dan verdwijnt hij uit zicht. Hij laat zich zakken op de bank, wetend dat het lang zal duren voor hij zijn ouders en broers en zusje weer zien zal.
De treinreis duurt twee uur en die tijd brengt hij door met naar buiten kijken, telkens een ander uitzicht elke keer andere beelden...de trein raast met een echte sneltreinvaart door de omgeving, steeds verder van huis en steeds dichter bij zijn kameraden, waar hij het goed mee kan vinden en waar hij zij aan zij mee strijd moet leveren tegen de vijand. Hij ziet er tegenop, zoals elke keer, hij haat oorlog maar wie doet dat niet? Hij heeft nachtmerries van de dode lichamen die er elke keer weer zijn, maar zoals de commandant zei: het moet gebeuren, niemand doet dit met plezier en het is jij of zij?!
Dan begint de trein te schudden, te trillen, er klinkt gegil door de coupé, een oorverdovende knal maakt een einde aan de treinreis, maakt eveneens een einde aan alle levens van mensen die zich in de trein bevonden. De vijand kon niet wachten tot de soldaten bij de vuurlinie waren, maar gooide een bom op de trein.
Hij komt nooit meer thuis, ondanks dat ie niet gesneuveld is tijdens de lijfelijke oorlogsgevechten.
casema.nlGeplaatst in de categorie: oorlog
Sneuvelen
79
Geef je reactie op deze inzending:
God is Liefde, alles wat daar van afwijkt is niet uit God, maar primitief satanisch. Je onderstreept de zinloosheid van oorlog met dit verhaal. Bovendien is moderne oorlogsvoering verworden tot banale lafheid, gezien de groteske, dodelijke effectiviteit van de moderne wapens. Ze drukken op knopjes alsof het killergames betreft. Vuistgevechten zijn inmiddels romantische nostalgie.
Ik ben voor de Vrede van Christus Jezus.