Verhalen

Elke dag in weer en wind

Hij staat er met een soort straatkrantje, niet de straatkrant die we jaar en dag zagen, maar een andere. Het lijkt niet eens op de vorige en dat is nou jammer, want in de vorige straatkrant stonden altijd leuke dingen, een voorwoord, een verhaal soms van een dakloze die een woning had gekregen en eindelijk weer aan het werk was.

Soms gedichten, zeker in de decembermaand, want dan komen bij de meeste mensen de kerstgevoelens bovendrijven. Bij de meesten, niet bij allemaal, want sommige mensen die met dat krantje staan hebben niks met december en al helemaal niets met kerst. Daar kan ik me alles bij voorstellen.

Hij staat daar in weer en wind met de vervanger voor de straatkrant wachtend tot iemand hem een muntje toestopt. Heeft anderhalve tand in zijn mond, die hij volop laat zien, als hij de mensen, zonder aanzien des persoons begroet, met goedemorgen, middag of soms avond. Altijd vriendelijk en voorkomend.

Zelden zag ik iemand zo, zonder gene breeduit lachen met slechts anderhalve tand in zijn mond, oké, kleine kinderen daargelaten, maar die weten niet beter. En om op kerst en vrede, kortom december te komen heb ik zoiets van: waar is in hemelsnaam vrede, waar is de saamhorigheid, waar is de liefde, waar is het kerstgevoel?

Zit dat in een protserige kerstboom, zit dat in overdaad aan versiering, zit dat in pakjes, o nee, corrigeer PAKKEN onder de boom, zit 'm dat in speciale kledij? Ik dacht toch van niet. Ik dacht namelijk dat ook zelfs het kindje Jezus in doeken gewikkeld in een kribbe lag? Ja toch? En zijn komst verkondigde vrede, toch? Zijn komst deed de wereld goed, toch?

Waarom is het dan zo'n zooitje, waarom heeft die verkoper van de vervanger van de straatkrant maar anderhalve tand in zijn mond? Waarom schijnt het in december te moeten gaan om grote dingen terwijl de kleine dingen vele malen belangrijker zijn dan dat de grote dat ooit zullen doen?

Schrijver: An Terlouw, 1 december 2015