Levermans
‘Mijn lever is niet in orde,’ zei iemand die op sloffen een rollend infuus aan een hengel voor zich uit duwde. ‘Te veel gezopen, zegt de dokter.’
Hij keek de wachtkamer rond maar niemand reageerde.
Het opgeroepen patiëntencollectief was verdiept in de drie jaar oude Nieuwe Revu of Het Friese Tuigpaard en zo niet dan probeerde men nog even op dit vroege uur de tekort gekomen slaap in te halen.
Dat laatste was een vermoeiende bezigheid omdat een irritante zoemer steeds op brute wijze de rust verstoorde.
‘Na wie ben ik?’ galmde een enorm vrouwmens met de griezelige gelijkenis van Karin Bloemen dat in volle omvang de wachtkamer binnenwaggelde.
‘Na de man met die lever,’ zei iemand die zijn bril zat te poetsen en hem met het montuur aanwees. Dat was het teken voor Levermans om het nog eens te proberen. Hij wendde zich tot de Alkmaarse nachtegaal en zei: ‘Mijn lever is niet in orde.’
‘Zeker te veel gezopen,’ reageerde de diva terwijl ze haar corpulente gestalte tussen twee stoelleuninkjes probeerde te persen. Het stoeltje hield heldhaftig stand.
‘Dat zei de dokter ook al,’ riep Levermans verbaasd.
‘Ja, logisch. Want dat is het altijd. Mijn man had het ook. Hoe oud ben je?’
‘Zevenenveertig.’
‘Zevenenveertig? Mijn man is er achtenveertig mee geworden. Maar ja, als je tien keer per avond roept: schat, staat de Bokma koud, dan ben je zelf ook binnen een paar jaar koud. Het breekt je lichaam af.
Het begon bij de lever, net als bij jou. Dat duurt dan een maand of twee en dan komen de kwalen van hart en bloedvaten. Of heb je daar ook al last van?’
De man trok lijkwit weg en keek haar onthutst aan.
‘Meent u dat nou?’
‘Denk jij dat ik hier ‘s morgens vroeg geintjes zit te verkopen. Op z’n hoogst geef ik je nog drie jaar. Maar dan heb je het toch wel gehad.’
‘Maar er zijn mensen die op hun tachtigste nog drinken,’ zei hij in een poging zijn leven borg te stellen.
‘Ja, dat kan wel zijn, maar jij hebt hetzelfde als mijn man. Je bent er vatbaar voor. Een open verbinding met de lever, dát was het. Ik kon er maar niet opkomen. Als je zo’n open verbinding hebt, kan die alcohol zomaar op die lever inwerken. Nee, dat is niet best…’
‘Daar ben ik dan mooi klaar mee. Nog drie jaar.’
‘Maar je hebt toch een zorgverzekering,’ mengde een oude man zich in het gesprek. ‘Dus voor de kosten hoef je het niet te laten.’
‘Dus jij denkt dat Achmea mijn borrel gaat betalen? Rollators uit het pakket, de jenever erin. Dacht het niet.’
‘Ik bedoel niet zuipen, ik bedoel doodgaan. Het kost je tegenwoordig geen moer meer om de pijp uit te gaan. Want als je dan ook nog een begrafenisverzekering hebt, lig je helemaal gebakken.’
Nu pakte de wulpse weduwe de draad weer op.
‘Maar als je alles verzuipt, heb je ook geen geld meer om de premie te betalen. En wie draait er dan voor op? De gemeenschap. Of de sociale dienst. En jij maar mooi begraven worden van onze centen. Of gecremeerd, want met al die alcohol in je lijf wil dat wel fikken.’
‘Drinken doe je toch niet voor je lol,’ verweerde Levermans zich, ‘maar waarvoor ik het wel doe weet ik niet. Soms denk ik dat ik drink omdat er iets mis is met mijn huwelijk maar het kan ook andersom zijn. Dat is nou mijn probleem. En die lever natuurlijk.’
‘Dan is het toch een hele geruststelling dat je binnen drie jaar uit je lijden bent,’ stelde de vrouw vast.
Ik begon opeens te begrijpen waarom haar man was gaan drinken.
Daar ging de zoemer.
Levermans keek om zich heen. ‘Ik denk dat ik aan de beurt ben,’ zei hij blij omdat hij in ieder geval uit dit tijdelijk lijden verlost zou zijn.
‘Welnee man, blijf toch nog effe lekker zitten. Je hebt toch nog drie jaar de tijd.’
De tot vlees geworden dokwerker van het Jonas Daniël Meijerplein stond op en waggelde duidelijk voor haar beurt naar de spreekkamer maar niemand protesteerde.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: ziekte
ziekenhuis
81
Geef je reactie op deze inzending: