Dementie

Ze was al hoogbejaard mijn lieve tante Miep. Ze was een zuster van mijn moeder. Ze was klein en had een knap gezichtje met donkerblond lang haar. Op verjaardagen was ze altijd druk en kon ze goed iets voordragen. Ze was getrouwd met ome Jan, een melkboer. Toen kwam de oorlog en ze kozen partij voor de Duitsers. Kwader kon je mijn vader niet krijgen. Hij verbood mij hun te bezoeken. Vond ik erg jammer, want ze waren heel aardig en ik kreeg wel eens een kwartje van ze. In 1943 werd mijn vader gearresteerd, omdat hij in het verzet zat en werd overgebracht naar een concentratiekamp in Duitsland.

Vlak na de oorlog in 1945 werd tante en oom door de Binnenlandse Strijdkrachten een tijdje vastgezet. Tante kwam als eerste weer vrij en zocht contact met mijn moeder. Ze erkende, dat ze fout was geweest. Haar man werd nog niet vrijgelaten. Regelmatig hadden mijn ouders weer contact met ze. Het leven ging verder en we werden ouder. Op verjaardagen merkte ik, dat ze stil en vergeetachtig was geworden. Een voordrachtje kon ze niet meer. In die tijd had ik van dement worden nog nooit gehoord.

Toen ik haar een keer bezocht in een verzorgingshuis herkende ze mij gelukkig, maar vaak ook niet, evenals mijn twee dochters, die nog klein waren. Vreselijk als je dement bent geworden. Ze had ook wel heldere momenten en moest ik van haar horen, dat ze bijna nooit bezoek kreeg van haar kinderen. Toen mijn vrouw en ik en de kinderen weer bij haar op bezoek waren zat ze in haar stoel te slapen. Andere bejaarden zaten rondom een tafel spelletjes te doen.

Mijn dochters begonnen zich al te vervelen en wilde weer naar huis. Tante bleef maar slapen en ze kwijlde op haar jurk. Een verpleegster maakte haar schoon en op dat moment werd ze wakker. Aan de verpleegster vroeg ik hoe haar toestand was. Ze noemde een paar voorvallen, die ik niet wil opschrijven, maar het ging dus niet zo goed met haar. Tante keek naar de kinderen en ik hoopte, dat ze hun zou herkennen.

Helaas was dat niet het geval. Toen kreeg ik een idee en liet de twee meiden touwtje springen. Tante keek naar ze en ze begon zowaar te glimlachen. Een wonder gebeurde. Ze kwam de stoel uit en pakte het uiteinde van het touw, maar ze had de kracht niet om het te laten draaien. Toch had ze de grootste lol, want waarschijnlijk herkende ze dat touwtje springen uit haar jeugd. Ook mijn dochters hadden nu de grootste pret. Ze begrepen wel wat er met tante wat aan de hand was.

We hebben haar nog een paar keer bezocht en hetzelfde gedaan, maar helaas moest ik vaststellen, dat ze niet meer wist wie wij waren. Ik heb nog wat geprobeerd, namelijk sprookjes voorlezen uit een boek. Toen ik het sprookje van Roodkapje met de boze wolf voorlas begon ze met haar hoofd te schudden en te lachen. Ze genoot weer van het kinderlijke.
Helaas is ze kort daarna overleden. Nu wil de politiek korten op de verzorgingshuizen en nu lees ik, dat er wel veel geld is voor de dure JSF vliegtuigen. Schande.

Schrijver: kees niesse, 14 augustus 2016

c.niesse1931gmail.com

Biografie van deze schrijver

hoogbejaard vergeeta vergeetachtig dement

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 4 stemmen 355