Film in Vught
We hadden net getekend voor de kogel bij eventuele ontsnapping en hadden onze cellen ingeruimd om daarna de weg te vinden in deze voor mij in ieder geval nieuwe omgeving, ik was pas 15 jaar en zogenaamd in een jeugdgevangenis met straffe maatregelen geplaatst.
Na de afwas en wat zakelijke afspraken omtrent de verkoop van de eventueel overblijvende hasjiesj moesten we ons snel na een jointje op de w.c. gerookt te hebben, welke uit de voorraad van Appies Marrok kwam daar de Afghaanse hasj mijn endeldarm nog niet bereikt had, haastten om voor de deur in de rij achteraan te sluiten. Vooraan stonden twee soort van officieren uit het hoofdgebouw (ook gewoon bewaarders maar hadden een soort van rijbroeken met witte biezen en een soort van Richard Krajicek heupen, alsof er links en rechts een tennisbal of vier in zaten met hun broekspijpen in hun laarzen gestoken die glommen als een tiet en een verdacht ook nog veel te grote op Nazipetten lijkende items op hun kop hadden. Witte riemen met holsters schuin over hun lichaam met daaraan een ploertendoder. Deze twee liepen dan ook precies in pas met de laarzen stampend op het grindpad alsof zij Adolf und Herman zelf waren en verwachten van de rij achter hun het zelfde. Iedereen volgde dan ook netjes mee.
Ook ik en Ab deden ons best maar het sloffen en struikelen over die teringsteentjes van het losse grindpad door de totaal eigen wil hebbende Hasjiesj die ons overwon en kregen dan ook keer op keer een soort op de plaats rust waarop een van de hoofdbewakers even naar de achterkant van de rij kwam kijken om onze Amer en Amor bewaarders een uitbrander te geven die gewoon in een tuinpak en op spekzolen liepen en die hun frustratie weer op mij en AB botvierden en ons probeerden te schoppen wat weer in kleine relletjes uitliep.
"Nog een keer en de film gaat niet door."
De hele rij boeren keek ons boos aan. Zo stond de rij ettelijke malen stil onder de griezelig hoge populieren die vol zaten met kraaien, kauwen en lachende eksters die als gieren af leken te wachten op wat komen ging. Iets wat hun al generaties wisten en zelfs aten. Ik en en Ab besloten onze stappen te gelijk te tellen:"Een twee, een twee." En dat werkte. Althans even.
Toch komen wij aan bij de hoofdpoort van het kasteel gelijke hoofdgebouw en na een lange zoom gaan met een ouderwets bombarie de grendels hout er van af en ontsluiten de rood-witte poorten zich. Alleen ik en nog een paar nieuwelingen liepen in een ketelpak de rest in eigen kleding dus dat ik opviel was sowieso al een tegenvaller. We wachten voor een metalen deur nadat wij een stalen brandtrap opgelopen waren die weer na een harde zoom en een klik of vier open gaat.
We lopen over echoënde stalen galerijen boven en onder ons en er word gefluisterd dat er ook een strafkelder was met een strafgang en isolatiecellen. Op sommige raampjes zitten blauwe kaarten, andere hebben gele en roden.
We komen in een soort van vroeger in de oorlog gebruikte mess die omgebouwd was tot filmzaal.
Ik en Ab gaan vooraan op een van de houten banken zitten.
De film begint. Met een stem uit de tijd van het Polygoon journaal zien wij in gespikkeld en gestreept zwart wit, de gevangenis waar ik net twee uur in binnen ben. De barakken dezelfde kleur en formaat de paden de paviljoenen de geschuttorens de bomen iets korter hetzelfde hoofdgebouw en noem maar op. Een groot verschil: er waren verschillende groeperingen die in rijen stonden, veel grotere rijen dan de onze en ook anders gekleed namelijk zwart wit gestreept en met een alpinopetje op. Het bleken Joodse mensen, zigeuners en anderen, in de Nazi's ogen ziedend uitschot. Sommige werden vriendelijker behandeld als de andere. Die mazzel hadden mochten, ja mochten voor Philips weken.
"Godverdomme," riep Ab nog steeds? "Dus zo zijn ze in Eindhoven rijk geworden?" "Teringstekkers!"
"En dat gore PSV ook dus, plakte ik er achter aan." Ab op zijn woord gelovende.
"Borst en Babi! Smoel dicht of geen sport voor jullie maar twee dagen strafgevangenis!"
Sommige vrouwen verbouwden groenten in de paviljoens, andere werken in de keuken. Die iets minder geluk hadden moesten kolen scheppen voor de verbrandingsoven die ik had zien staan bij de cornervlag van het voetbalveld voor de Amer en die nog minder geluk hadden die werden daarnaar toe vervoerd in kruiwagens. Ook zien wij zogenaamde vluchtgevaarlijke gevangenen een nekschot krijgen van de Duitsers. Wat is dit voor voorstelling? Het leek op een soort van hele drukke dodelijke bijenkorf en het was doodstil van walging in de filmzaal op een domme boer na met een stomme opmerking die dan ook direct hardhandig werd verwijderd naar de strafgang. Ook was er een verhaal van zesenveertig vrouwen die in een van de strafcellen op dezelfde galerij waar wij nu zaten te kijken opgesloten in een cel waardoor vanwege de hitte het salpeter en fosfor uit het cement van het beton had doen drijven en deze dames waren hierdoor levendig verbrand. Iedere zondag worden er nog steeds bloemen gebracht door nabestaanden. Steeds als wij dachten dat het niet erger kon werd het nog erger. Dit was een zeer misselijke grap van Justitie of de gevangenisdirecteur daar zou ik nog wel achter komen.
Na dit zwart wit gebeuren veranderde de film in kleur: de bevrijding van de magere kadavers die te zwak waren een oranje vlaggetje op te tillen, daarnaast hadden de moffen nog snel even alle bewijzen uitgewist zodat ervan feest vieren weinig over was gebleven. Ze hadden nog snel even iedereen uit gemoord voordat de Canadezen er waren. Er waren zeer weinig mensen over die dit kamp overleefd hebben.
Mijn Methadon werkte nog niet dus mijn geest lag helemaal open maar de Hasj werkte maar al te goed wat het nog iets :'geestverruimender' maakte. "Zat ik in A nightmare on Elmstreet?"
hotmail.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
gevang
217
Geef je reactie op deze inzending: