Verhalen

WAAKZAME FONTEIN

Bij de vroegere poort aan de Noordzijde van de Efteling stond een stenen, zwarte pelikaan op een hoge sokkel.
Terwijl deze vogel voortdurend een straal water uitspoog, verwelkomde hij de binnenkomende bezoekers van de Efteling. Vele jaren was hij het eerste beeld, dat de mensen zagen als ze in het Wonderpark kwamen.
Maar die poort verdween om plaats te maken voor een winkel en een gebouw, waar een vrolijke wijs uit kwam. Daar vierden allerlei poppen hun carnaval.
De pelikaan moest zijn plaats verlaten, kwam in een donker hok. Vele vragen kwelden zijn hoofd. Wat stond er te gebeuren? Zijn gedachten waren als een wijd korenveld, wachtend op de oogst. Maar opeens schoten er allemaal hoge distels en doornstruiken tussen al dat graan op. Daarbij gingen alle korenhalmen plat op de grond liggen. Allemaal stekels en doorns, door liggend koren omrand: een ware graancirkel!

Maar er kwamen betere dagen. De pelikaan werd uit zijn duister verblijf gehaald. Hij keerde ook niet terug naar zijn oude plaats. Want de nieuwe toegangspoort staat nu aan de andere kant van de Efteling.
De fontein, in de gedaante van een pelikaan, staat trots voor de ingang van de stoomcarrousel en van de dioramahal.
De water spugende vogel kijkt recht naar boven. Zo ziet hij alles om zich heen: de mensen, die achter hem dat gebouw van fraaie schemer in gaan, tegelijk waakt hij over het grote bloemperk voor zich.

In april en mei bloeien daar de échte Eftelingtulpen. Die bloemen van zuiver wit, overgaand in bleek roze, beelden het brein van de leeftijdsloze Eftelingbezoeker. In diens denken en gevoel gaan het daagse leven en het tovergebeuren vloeiend in elkaar over om zich te verenen.

Schrijver: Han Messie, 8 mei 2019