I'N 'REP EN ROER'

Wat een klein boomertje al niet te weeg kan brengen; je houdt het niet voor mogelijk. Even was ik de Poiesz te H. ingeschoten. Nee, nee, even voor de duidelijkheid niet met kwade bedoelingen. H. valt dan wel onder het ‘wâldpyken’ gebied, maar het is hier echt behoorlijk vredelievend en men wil dat ook zo houden. Verdorie H. is Drachten niet.

Nee, op de terugweg van een wandeling met de honden in het bos, snel even een paar boodschapjes gedaan. En wie kom ik daar met z’n eigenwijze dappere snuitje mij aanloerend tegen, zo van – jouw ken ik jongen: Timo.
U weet wel het hondje, uit het verhaaltje ‘Echte liefde’ . ‘Ja hoor’, zei z’n eigenaresse, ‘daar is ie weer.’ Vermoedelijk bedoelde ze het hondje of misschien toch wel mij. Ik zei, ‘ik ga hem nu even weer op de foto zetten; de vorige heb ik gewist en later toen ik het verhaaltje maakte had ik hem helaas niet meer. Maar goed nu ga ik de foto bewaren, wie weet schiet me ooit nog een leuk verhaaltje te binnen, waar ik hem aan kan toevoegen.’

Een gek gezicht eigenlijk (zie de foto verderop - kleine Timo in de kinderwagen tussen de boodschappen), maar ik moet eerlijk wezen, ik vind het toch mooi dat dat zo kan.
Kom ik bij de kassa om af te rekenen, komt Kees, de man van voorraadbeheer (of het schappen bijvullen – kies maar), bij de kassière (mijn buurvrouw) en zegt: ‘Wat moet ik nu doen – een hond in de winkel dat kan toch eigenlijk niet.’
‘Ach Kees man,’ bemoeide ik me ermee, ‘maak je niet druk, het is immers maar een heel klein hondje en hij zit ook nog in een kinderwagen. Hij pist nergens tegenaan.’ ‘U heeft gelijk, meneer' - Kees blijft altijd enige afstand houden. ik zeg: ‘Ik mag hier toch zo ook maar binnen komen,’ wijzend op mijn baggerlaarzen en modderspetters. Hij zei: ‘Ja, maar, een hond, bij ons in de zaak in Drachten, mag dat absoluut niet.’ ‘Meneer, het is hier soms zo rustig, wees blij dat er zo af en toe nog een hond komt. Ik ben hier snel even de winkel in geschoten, maar hier zal echt geen schot vallen, en als het wel gebeurt dan wordt er waarschijnlijk niemand geraakt, het is hier geen Drachten, waar het zo onderhand een soort ‘Wild West’ lijkt te worden. Ik zou niet te moeilijk doen om geen problemen over uzelf uit te roepen, de stemming kan hier zo omslaan - het zijn tenslotte wel 'wâldpyken'. Trouwens daar in Drachten heeft men soms wel eens een iets te hoge dunk van zichzelf. Daarbij is het ook nog eens een heel lief hondje.’

‘Jo kinne it witte (u kunt het weten),’ zegt de kassière, mijn buurvrouw, die weet dat mijn twee herders op de parkeerplaats in de auto zitten te wachten.
‘Jo, jo; mijn tante heet Jo,’ zeg ik haar. Ze corrigeert snel met ‘Do kinst it witte (jij kunt het weten).’
Mijn zoveelste poging om me te ontdoen van het stempel van de op leeftijd (bijna gepensioneerd) zijnde oudere. Als ‘ze’ (bekenden) je gaan aanspreken met ‘U’, maak dan maar gauw een afspraak met de notaris om het een en ander te regelen, mocht het al niet te laat zijn. De man van voorraadbeheer bekeek me even en zei: ‘U heeft helemaal gelijk, er komen hier ook nog viezere mensen binnen van de kippenslachterij, die zo van hun werk binnenlopen in hun werkkleding. Die zijn ook heel erg vies, en weet ik wat voor bacteriën die bij zich dragen.’
‘Ziet je wel Kees, de oplossing is simpel. Je kunt ze (de meestal Poolse) werknemers niet weigeren, want dan wordt je ook nog beticht van discriminatie.’
‘U heeft gelijk.' ‘Ben blij dat jij dat ook zo ziet, en weet je zolang er geen klachten zijn, valt dat toch wel mee – die oudere mevrouw komt hier echt niet elke dag met Timo. Kees je bent een wijs man en je hebt een wijs besluit genomen.’
Kees loopt gerustgesteld weg. Wat zo’n klein duwtje in de goede richting al niet kan doen voor de lieve vrede. En wat een ‘diepgaande’ discussie zo’n klein lief onschuldig hondje toch al niet te weeg kan brengen. Mooi toch!

rep roer hond winkel

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.0 met 3 stemmen 78