SPOORLOOS

Vorige week, heb ik toen het, in verband met de morele verplichting tot sociale onthouding, nog verantwoord was een oude kennis opgezocht. Z’n vrouw liet me binnen terwijl hij in de kamer zat naar de laatste beelden van een aflevering van het programma ‘Spoorloos’ te kijken. Het liep net af; een jongeman had z’n nooit gekende vader gevonden en er vond een innige omhelzing plaats. Een mooie afronding van een lange zoektocht.

‘Hoi, leuk dat je even langskomt.’ Ik zag z’n ogen glimmen – niet van blijdschap om mij te zien, maar volgens mij veroorzaakt door wat hij net had bekeken.’
‘Hoi Cor, ik wist niet dat je zo’n gevoelige jongen was. Volgens mij heeft dat programma je aangegrepen – of niet?‘
‘Inderdaad, ik vind het zo ontroerend en mooi, dat het na zo’n zoektocht toch min of meer voor die jongen tot een goede afronding komt.’
‘Maar ik zie zelfs waterige ogen, dan raakt het je wel heel erg, want jij bent nou niet bepaald een watje te noemen.’
‘Nee klopt, maar het feit dat die jongen z’n vader vindt en een reden te horen krijgt, het hoe of wat en waarom zijn vader uit beeld is geraakt, is zo mooi. Die jongen kan iets afsluiten, kan er iets mee afronden. Dat ontroert me.’

‘Maar jouw vader was toch nooit uit beeld?’
‘Nee, maar misschien was dat nou juist wel iets erger. Mijn vader was inderdaad dichtbij, maar ik kan me niet herinneren dat ik hem zelfs maar ooit heb aangeraakt. Hij heeft mij nooit een schouderklopje gegeven, getroost of emoties met mij gedeeld. Hoe ik mijn best ook deed. Hij heeft amper een woord met mij gewisseld.

Hij leeft al lang niet meer, maar ik heb nooit geweten waarom.’
Ik gaf hem een klap op z’n schouder en zei:
‘Nu begrijp ik het kerel, jij had al die tijd je vader vlak bij je, maar jullie hebben elkaar nooit gevonden en zullen dit ook nooit meer kunnen doen.’
Hij begon te snikken.

spoorloos vader zoon gevoelig tranen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 7 stemmen 116