Verhalen

De steeds weer terugkerende ballon

Toen de kids klein waren, werden er met verjaardagen slingers opgehangen, ballonnen opgeblazen en je was er best eventjes mee bezig, maar het gezicht van het betreffende kind was genoeg: het was jarig en het was te zien ook. Dat mocht, want het hoorde zo. Meestal hing het spul meer dan slechts 1 dag, want het kinderfeestje moest natuurlijk ook opgeleukt worden en zo had je een krappe week pret van de langzaam leeglopende ballonnen. Die acties hielden stand tot ook de jongste het niet meer nodig vond en tegenwoordig is er natuurlijk sprake van: de slingers en ballonnen bij de kleinkinderen, de traditie is er eentje die wat dat betreft niet snel voorbij zal zijn, immers het hoort erbij.

Wanneer het heerlijk warm weer is en de kids zitten in een bad buiten, neen, niet zo’n badje of teil waar onze kinderen het vroeger mee moesten doen, maar een heus bad van behoorlijke afmetingen ook nog, dan is er niks mooiers te kunnen gooien met gevulde waterballonnen, dikke pret natuurlijk. Maar: het is nu niet warm en ik sta voor het raam, kijkend naar buiten zie ik een aantal knapen, allemaal met grote gele, groene en rode ballonnen en ik denk: wat lief ze staan ze op te blazen, zeker een kind jarig?

Tot mijn oog valt op een tank die naast de auto staat waar ze mee hierheen reden, niks verjaardag, niks slingers, niks cadeautjes maar ineens moet ik denken aan dat hele nare ongeluk, waarbij de inzittenden lachgas hadden gebruikt en een terras opreden! Dat is hier hetzelfde dus! Het leuke duurt even, de ellende je hele leven! Maar in feite is het zo dat: al die knapen die er stonden, terug wilden naar hun kleutertijd, want anders ga je mijns inziens niet met ballonnen op een parkeerplaats staan!

... Lachgas, wat nou lachen ...

Schrijver: An Terlouw, 6 juni 2020