Verhalen

Met angst beven en een beetje meer

Te bedenken dat we nog twee maanden in dit hele nare jaar zitten, twee maanden met allerlei restricties, maatregelen, ge- en verboden dan huiver ik een beetje, let wel een beetje en dat beetje kan natuurlijk altijd een beetje meer worden? Nog twee maanden, waarin de de goedheiligman niet zullen zien, zwarte piet niet, de kerstman staat ook op de no- go lijst, oke de kerstboom niet maar de onze is van kunst dus dat is makkelijk, maar ik bedoel dat we er met zijn allen een grote kluif aan hebben om de maanden nu door te komen? Begrijp me niet verkeerd, we vermaken ons hier prima, letten links en rechts op anderen, maar ik durf te bekennen niemand uit te nodigen, puur uit angst om de vijand binnen te halen.

Daar; waar we ons normaal frank en vrij opstellen, staan we op de rem als het ware, durven nog net beschermd en wel even de winkels in, maar dan houdt het op, een ritje door het bos ook nog maar dat zijn de enige acties die we ons permitteren. Te bedenken dat twee maanden lang de rem op alles staat, je met goed fatsoen nergens heen kunt en mag gaan, maakt mensen nu extra eenzaam, zo hoorde ik vanmorgen en daar kan ik niet mee overweg, te weten en horen dat mensen alleen zijn, niemand over de vloer krijgen, met veel moeite een kan melk mee kunnen laten brengen en nu in een situatie komen waarin ze zich afvragen of: ze deze decembermaand wel mee willen maken, want zo zegt men: voor mij hoeft het niet meer!

Dat is eng, luguber en er klinkt zoveel wanhoop uit dat mijn eigen inbreng niet eens meer mee mag tellen! Dus ga ik mijn best doen te achterhalen welke personen klem zitten, proberen een nummer te bemachtigen en te gaan bellen, want: de slogan: niemand mag alleen zijn is er eentje die nu niet op gaat , alleen zeg ik nu, omdat mensen alleen moeten zijn en er geen contact mogelijk is, moet het wel mogelijk zijn om in elk geval een aantal mensen te gaan bellen, dus wordt vervolgd

... Contactloos ...

Schrijver: An Terlouw, 30 oktober 2020