Verhalen

Een Bijzonder Kind

Gisteren zat ik met mijn kleindochter Irene in de tuin, te genieten van het mooie weer.
We zaten onder het lover van de bomen, lekker in de schaduw, de ergste hitte vermijdend.
Plotseling daalde er een rups aan zijn zijden draadje naar beneden.
‘Kijk opa,’ zei de kleine meid, ‘een rups, die op avontuur gaat.’
‘Inderdaad,’ zei ik, ‘zo zou je dat kunnen zeggen.’

De kleine meid heeft een diepgaand gevoel voor en met de natuur. Soms groet ze bomen en fluistert ze hen iets toe. Nee, het kind is niet gestoord of wereldvreemd, maar de natuur zit in haar en zij voel zich één met die natuur in al haar verschijningsvormen.
Ze gaat met haar gezichtje heel dicht bij de rups staan en bekijkt hem grondig.

Plotseling zegt ze tegen mij: ‘Opa, heb jij rupsen wel eens goed in hun oogjes gekeken?’
‘Nou nee, meisje. Die zijn zo klein, die zie je amper.’
‘Nou doe het maar eens, misschien kun jij het ook wel zien.’
‘Wat kind, wat kan ik dan zien?’
‘Nou, als je goed in de poppetjes van hun oogjes kijkt, kun je de prachtige vlinder zien die ze in zich verbergen.’
Ik kom met mijn gezicht naast haar staan en natuurlijk zie ik niks.
‘Nu je ‘t zegt, ik geloof dat ik iets zie, maar nog niet zo heel erg duidelijk.’
‘Kom maar opa, kom dan zal ik het je leren hoe je moet kijken om het te zien.’

Ze geeft mij een gratis lesje in kijken. Wie weet lukt het me om het ook ooit te zien.
Ach ja, wat ik al zei – het is een heel bijzonder kind.