Geen Bereik

Vanuit het UMCG, waar ik voor controle was, belde ik naar mijn vrouw dat ik er weer aankwam. Over zo’n veertig minuten ben ik weer thuis, tenminste als er niet teveel files zijn en de boeren geen acties houden.
‘Goed dan bereid ik de maaltijd met spruitjes alvast voor,’ zei ze. Helaas niet mijn favoriete groente, maar gelukkig geen stamppot zuurkool of rabarber.
Zo bekeken krijg ik er zelfs een beetje zin in. De spruiten opsieren met stukjes wortel en dan ziet het er gelijk een stuk smakelijker uit.
Maar goed dit even terzijde.

Na het ritje met de taxi thuis gekomen belde ik het ziekenhuis omtrent een onduidelijkheid.
‘Sorry meneer, ik versta u niet. Ik ga de verbinding verbreken.’ Dat is vreemd zonet kon ik van daaruit wel naar huis bellen – toen totaal geen probleem.
Even later werd ik gebeld door de verpleegkundig specialist, waar ik ‘s morgens was geweest. Ik verstond haar half – een haperende stem, maar zij hoorde mij helemaal niet. Gelukkig kon zij mijn vrouw bereiken en uitleggen hoe of wat.
Toen zij thuis kwam, mijn vrouw dan maar gevraagd mij te bellen. Inderdaad zij kon mij niet verstaan – ik haar wel. Raar toch vonden we beiden.
Tussen haakjes wij, alle twee, lijden zoals veel ouderen aan digibetisme. Eerlijk gezegd valt het in vergelijking met sommigen zelfs jongere mensen eigenlijk best nog wel mee, maar toch.
Trouwens ons technisch inzicht is ook beperkt.
Maar goed, meerdere dingen geprobeerd – ik haar bellen, met een ander toestel – en zij mij. Vanuit de ene kamer naar een andere; nee niets werkte. Zij zichzelf bellen met haar andere toestelletje, nog uit halverwege de vorige eeuw. Dat ging prima, niets aan de hand. En dan ga je als digibeet allemaal onzin bedenken.

Zo van heeft het met de wifi te maken.. Ben ik gehackt, hebben ze aan de zendmast zitten rotzooien. Of is het toch het droogrek dat in de kamer staat met te drogen spullen, dat storing veroorzaakt. Alle gekkigheden waar je wel iets over hebt gehoord zet je dan op een rij. Maar goed onze slotconclusie was dat mijn toestel niet in orde was. Internetten ging trouwens wel.

‘Nou dan moet ik gelijk maar naar de Phone House en er naar laten kijken.’ Dus een dik half uur later legde ik het probleem aan een van de jongemannen voor. Ik wist nog dat ik het apparaat een week eerder had laten vallen en misschien was de chip wat verschoven. Hij met een speciaal tangetje het chipje te voorschijn toveren. ‘Nou meneer, er is niets mis met uw telefoon. Hij kan nog jaren mee.’
(Even tussendoor, daarom ga ik dus naar die jongens, ze smeren je niet gelijk een nieuw toestel à raison van enkele honderden euro’s aan. Eerlijke zakenlieden; ze bestaan dus nog wel degelijk.)

Ik heb van daaruit mijn vrouw gebeld en ja hoor niets aan de hand. Hè gelukkig maar. Thuis gekomen weer geprobeerd – weer was het apparaat van slag. Gelukkig heb ik het niet kapot gegooid tegen de muur. Verstandig genoeg had ik de prijzen, die ik daar had gezien, wel degelijk in mijn bovenkamer opgeslagen, want echt die waren niet kinderachtig.
Buitenshuis nog even de winkel gebeld, prima bereik, en gevraagd of zij een idee hadden waaraan het kon liggen. ‘Nee, hooguit dat ze inderdaad de zendmast anders hebben ingeregeld,’ zei de jongeman die mij had geholpen. Plots schoot me iets te binnen. Ik had een poosje geleden de mededeling gezien luidende: ‘uw opslagruimte is beperkt’. Dit was ik even vergeten.

Weer in huis bedacht ik dat het probleem hier misschien toch iets mee te maken had. Dus dan toch maar even enkele honderden mails en sms’jes en de vele overbodige foto’s verwijderen. En jawel hoor enkele uren later werkte het apparaatje weer als vanouds.
Wat een opluchting. Vooral de constatering dan dat mijn digibetisme echt aan de beterende hand is.

En de spruitjes, de spruitjes ….. ze hebben nog nooit zo lekker gesmaakt.

spruitjes digibeet wifi hacken

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 163