Symptomen
Ja, ik liep er gewoon naar binnen...
In m’n eentje, zoals menigeen… Want m’n ogen zijn nog best. En eenieder die dan zo voorzichtig over de gevolgen begint kan het zelf maar beter laten... niet dan? En nog gewoon aan het raam ook, waar Jan en alleman mij had kunnen zien zitten. Trouwens, ik had geeneens kans om iets te bestellen waar ik zelf zin in had! Het stond er al toen ik net goed en wel op die stoel zat en m’n jas en sjaal had opgehangen.
Terwijl ik zat, snap je, dus moest ik me omdraaien tot het kraakte, en had er helemaal geen erg in dat die vent van de bar mij daar een koffie verkeerd serveert, terwijl ik nergens om gevraagd had.
Net toen ik hem wilde vertellen dat ik zin had in een Oude Klare, geserveerd in een beslagen volschenker met een kop die je, al was ik zestig jaar jonger, niet zonder te morsen van een blad kon oppakken, maar zonder haperen in een teug achterover zou slaan, in die kortstondigheid, zag ik buiten, in een flits, een bekende verschijning. Althans dat dacht ik, want m’n ogen zijn nog best, maar ik wilde er wel zeker van zijn, dus ging ik buiten kijken. Een jong ding nog, zeker al zo’n twintig meter opgeschoten met een blikvanger van een vlecht, dat was het, met van die kwieke sprongetjes waarmee ze over het trottoir veerde.
Ik kende haar van vroeger toen we allebei nog jong waren en in een drooggelegde gierkelder voor het eerst hadden gezoend nadat we een Duits geweer met bloed en haren op de kolf verstopt hadden.
Maar ze trok een raar gezicht toen ze zich had omgedraaid. Onherkenbaar! Niet van deze tijd!
Weer binnen schuifel ik langs een krantenrek en pak er een die ik ga zitten lezen. De barman kijkt naar mij, dat zie ik heus wel, want m’n ogen zijn nog best. Maar wat gebeurt er hier behalve het groeien van de druk op de blaas dan verder nog?
Thuis met de broek op de enkels, het porselein zeker niet sparend en met de jas nog aan, ontdek ik dat ik mijn sjaal ben vergeten.
home.nlGeplaatst in de categorie: algemeen
Sjaal
73
Geef je reactie op deze inzending: