Alle inzendingen van Patrick Schuiling

“Gendibal said: ‘It is no shame to aspire to something, even if it is beyond your reach.’” Maar is het nog wel verstandig om de pijlen van de ambitie te richten op een geschreven boek? Deze gedachte hield mij afgelopen nacht bezig. Ik zag een schrijver die zijn manuscript probeerde te slijten in een wereld waarin het boek nagenoeg verdwenen…

Opletten nu, ging daar net met dat typerende loopje de kroeg in. In ieder geval op schema, en staat nu binnen zich vast en zeker een plek uit te zoeken... alsof hij niet weet dat het tafeltje aan het raam vrij is. Okay, daar schuift hij al aan, jas en sjaal aan de stoel. Je kunt er donder op zeggen dat hij geen contact maakt en zich door de kastelein…

Ja, ik liep er gewoon naar binnen... In m’n eentje, zoals menigeen… Want m’n ogen zijn nog best. En eenieder die dan zo voorzichtig over de gevolgen begint kan het zelf maar beter laten... niet dan? En nog gewoon aan het raam ook, waar Jan en alleman mij had kunnen zien zitten. Trouwens, ik had geeneens kans om iets te bestellen waar ik zelf zin…

Het idee waar hij deze ochtend was opgekomen en waar hij niet voor was opgestaan – misschien omdat er nog een joint in de asbak lag waar hij enkele trekken van had genomen en toen weer de deken over zich heen had getrokken en daarmee zijn ontwakende geest smoorde en in een urenlang katzwijm had gehouden – behelsde een tekst, misschien wel een kort…

Plotloos en zonder titel dringen ze zich op; de in embryonale staat verkerende aanvankelijke gedachten… voor een eventueel verhaal… een veelbesproken onderwerp… en gewoon beginnen met de aller-slechtst-denkbare versie. Op zich al een zoektocht die jaren in beslag nam en niet veel stof heeft doen opwaaien, in letterlijke zin dan. De man en het huis…

Gisteravond zag ik, rond een uur of half zeven, toen ik al besloten had een bezoek te brengen aan het rampgebied en nog niet zeker wist of ik bloemen zou neerleggen, maar na een kort en plechtig beraad met de grasschaar toch drie tulpen had afgeknipt en daarmee op de fiets was gestapt, onderweg op de Boddenkampsingel naar het Roombeek een politieauto…

Gisteren ontmoette ik Janneke en raakte met haar aan de praat. Haar naam kwam ik pas te weten toen we afscheid namen en zij linksaf sloeg richting het stationsplein om de bus naar Oldenzaal te halen en ik rechtdoor liep naar huis. Een vreemd einde bijna toen we elkaar een hand gaven. Doorgaans drukt men de hand, ontspant de spieren in de hand en laat…

Banken en instanties staan erom bekend dat ze over de grenzen van de dood nog incasseren. Dat ze bij wijze van met een dwangbevel op de ovendeur staan te bonken of de zoden van je graf lichten en bij geen gehoor roepen dat je nog niet van ze af bent. Niet zó gemakkelijk.…

Het internet, we zijn er zo mee vergroeid geraakt, het is zo ondenkbaar niet meer weg te denken, zitten er met z’n allen aan vast… komen er nooit meer op een gezonde manier vanaf. We hebben er al ons vertrouwen aan gegeven omdat we ook niet anders konden dan dat. Stiekem wisten we de uitkomst van die hele verhuizing van ons hebben en houden al. Maar…

Een mens die in zijn zwijgen blijft volharden. Zo’n mens ben ik. Het komt er niet uit. Maar het zit er wel in. Simpele taal, eenvoudige constructies die met een gemak van heb ik jouw daar een waarheid aan het licht brengen die niet meer omzeild mag worden omwille van de liefde voor het leven zelf. De hoge mate van zelfkennis verbied mij dat. Er is al…

Achteraf gezien was het al fietsende een bijzondere gewaarwording deze ochtend toen aan de Grintenbosweg ter hoogte van de Geukerdijk een buizerd opdook die evenwijdig met me meevloog en een prooi in zijn klauwen meedroeg. Een klein vogeltje met een groene staart, naar bleek toen het plots op zo’n vijf meter hoogte loskwam en, als een zelfsturend projectiel…