Kafka
`Vind je het mooi?' is de vraag aan de vrouw, die gefascineerd staat te luisteren naar de uit het water opstijgende klanken. `Het zijn flarden uit Metamorphosen van Richard Strauss met citaten uit de symfonie Eroïca van Beethoven. De creativiteit van de componist was helemaal opgedroogd na zijn verbanning naar Zwitserland wegens nazisympathieën, maar in Metamorphosen voor strijkers vond hij zichzelf terug.’
De vrouw met de fantastische kuiten met aan haar voeten de viervoeter met de zig-zag-zwart-witte poten beseft na dit ongevraagde mini-college dat ze met een kenner van doen heeft. Niet vreemd bij alle muziek die er uit de ogenschijnlijk rustige Where opborrelt. Onder het oppervlak moet het ruisen van de strijkers en schallen van het koper, terwijl de pauken nog ergens tussen de vissen roffelen; het moet daar zijn zoals ze het gewoonlijk kalme riviertje niet kent.
Het kan niet anders of de man, die naast haar staat uit te druipen met zijn kale schedel en tot tattoo sleeve bewerkte arm heeft de klanken uit de Where losgemaakt.
`Wat ik ervan mee krijg, vind ik inderdaad mooi. Knap van je om zo'n stuk aan de hand van een paar fragmenten thuis te brengen. Ik zal de naam noteren in mijn schrijfblokje.'
De man ziet haar keukentafel voor zich waar het schrijfblok zijn vaste plek had voor notities en vanwaar hij haar met de voorover gebogen sjokkende gang in haar sjofele blauwe jas van wandelingen met de bordercollie zag terugkomen en vurig hoopte dat ze snel over de drempel zou stappen.
De vrouw met de magnifieke kuiten keert zich naar hem toe om hem wat beter te kunnen bekijken waarbij ze vooral let op de arm waarop te midden van de gebruikelijke versieringen een strohalm getatoeëerd is.
De Where-zwemmer ziet haar blik en spreidt zijn vingers over de afbeelding …
`Een aandenken aan jou. Ik bedoel er niet mee dat je mijn laatste strohalm was,' zegt hij met een knipoog.
`Je herinnert je vast nog wel het eeuwige strootje tussen mijn lippen dat je verfoeide, omdat je vond dat het voor gemakzucht stond. Toegegeven, ik heb aanvankelijk de kantjes er vanaf gelopen, maar dat heb ik achter me gelaten. Ik ben destijds al aan je verknocht geraakt, maar dat is je helaas ontgaan. Bij mij moet je op mijn tattoo na van `de stroman' niets meer terug kunnen vinden. Ik vind dat het tijd wordt voor een inscriptie met perspectief!'
De vrouw met de veelvuldig geroemde kuiten moet even tot zichzelf komen, terwijl de schrandere viervoeter met de zig-zag-zwart-witte poten en gevoelige neus bij de verzopen kat die de vissen geleidelijk afschudt een bekende geur oppikt.
'Ha, Kafka herkent je tenminste. Je gedaanteverwisseling is volmaakt. Eerlijk is eerlijk. Maar voor de duidelijkheid; als je stiekem de tijden van mijn wandelingen met de hond hebt opgetekend om me hier in je nieuwe verschijningsvorm te overrompelen, vind ik dat geen fijne gedachte', zegt ze op bitse toon, de aanhankelijkheid van haar gerecyclede oude vlam negerend, terwijl ze met een vinnige ruk aan de lijn de ongeduldig wordende viervoeter met de zig-zag-zwart-witte poten tot de orde roept.
De zon lijkt plots te worden afgeschermd; alsof het nabije crematorium een rooklast van honderd gesneuvelde inwoners in een keer heeft prijsgegeven.
Hoog in de lucht is er iets te zien … stukjes koolstof lijken het, afgebladderde schors naar omhoog genomen door een windhoos en nu weer op zoek naar houvast op aarde? Zwarte vlinders met lome vleugelslag? Het moet nog maar wat verder neerdalen. Het zonlicht is bij de verduistering nog altijd fel genoeg om te kunnen beletten vast te stellen wat daar nu precies richting aarde zweeft. Of …?
Een neerdalend flard spot met de zwaartekracht. Ondanks het brede oppervlak dat zweven zou moeten dicteren boort het zich door de onderste luchtlaag en valt voor hen neer. De vrouw met de oogverblindende kuiten met onder haar hoede de meest energieke aller honden raapt het stukje op en ruikt aan het geblakerd uiterlijk en inderdaad met een geur van verkoling, maar op een of andere manier kraakhelder daterend van oude tijden, de prille bloedsomloop van de aarde. Het is een breekbaar en knisperend materiaal, dat qua aanvoelen van vlindervleugels gemaakt zou kunnen zijn maar daarvan zou in hun fragiliteit na verbranden niets resteren.
Raadselachtig.
Het zwarte vlak in haar hand laat op haar aanraking woorden oplichten alsof een geheime inkt na een bewerking met de juiste vloeistof zijn geheimen prijsgeeft.
Een volgend fragment heeft zijn reis naar aarde voltooid en geeft door haar opgepakt op dezelfde manier zijn boodschap prijs.
En nog een partje daalt neer en onthult de fluorescerende tekst.
Tot het laatste opvlamt in haar handpalm en het ontluisterende zinnetje er eenmaal herschikt volledig staat:
`Als je nog met anderen wilt flirten, doe me een lol en ga weg'.
De Where-zwemmer herkent de tekst van het door een gebroken pols met de andere dan de schrijfhand beverig neergekrabbelde bericht, zoals hij het destijds op haar keukentafel vond toen hij terugkwam van zijn ochtendwandeling met de hond. Hij had zich voorgenomen zijn vriendin vanwege haar blessure zoveel mogelijk uit handen te nemen en in de veronderstelling dat het om een boodschappenlijstje ging, dat graag voor zijn rekening genomen.
`Die woorden zal ik nooit vergeten; ik wilde het zo graag goed doen voor je!'
`Ach, oude koeien,’ bagatelliseert de getinte vrouw met uitdagend bij haar wegrennend in de hoop dat het balletje eindelijk gelanceerd wordt, de van de lijn bevrijde onstuimigste aller honden.
'In het laatste scenario was mijn briefje volgens jou - of `de stroman' zoals je vroegere zelf noemt -als ik het me goed herinner een uit de verkeerde poriën van de goden van de onderwereld geperst epistel. Zullen we het daar maar op houden? Dit verhaal heb je op zoveel manieren opgedist en wanneer dat boek over ons er komt, kan het er heus maar één keer in …’
Ze blaast het koolstof als verwerkt verleden achteloos van haar hand.
`Trouwens', besluit ze zonder genade, 'ik heb een nieuwe vrijer dus wil je je vergapen aan mijn Hennie-Kuiper-kuiten, ga je gang, maar boven de knieschijf kom je niet!'
`Kafka, gáán!’ roept ze en zwiept het balletje weg vanuit de keurig geheelde pols tot groot geluk van de pijlsnelle viervoeter met de zig-zag-zwart-witte poten die gemaakt lijkt om voort te jakkeren tot het einde der tijden.
... In aanvulling op mijn gedicht `De veerman (verlaten plichtsbesef)', te lezen op www.gedichten.nl ...
... In aanvulling op mijn gedicht `De veerman (verlaten plichtsbesef)', te lezen op www.gedichten.nl ...
Zie ook: http://www.apartefact.nl
Schrijver: Albert Goudberg, 1 april 2025
casema.nlGeplaatst in de categorie: ex-liefde
Where rivier bordercollie liefde muziek
1.158
Geef je reactie op deze inzending: