Verhalen

Buitenproportioneel

De jonge Australische tennisser Lleyton Hewitt won kort geleden de Masters Cup; hij verdiende daarmee bijna 2 miljoen euro in een paar dagen tijd.
We zijn blijkbaar immuun voor dit soort berichten geworden, althans ik heb weinig of geen kritiek gehoord op deze vorm van buitenproportionele verrijking.
Kennelijk willen we sportlui graag zien optreden en denken ‘zo werkt in het rijke westen de markt nu eenmaal’. En de grootverdieners (sportlieden, managers, artiesten) is weinig kwalijk te nemen; zij beheersen een vak en krijgen daar vrij goed voor betaald.

Zo werken economische wetten nu eenmaal, toch?

Wel wrang als je je realiseert dat in vele delen van dezelfde wereld vaders, moeders en kinderen soms een week moeten werken voor 2 euro.

Zijn die economische wetten dan nog wel verdedigbaar, want het verschil in beloning van 2 miljoen euro voor het spelen/winnen van 6 partijtjes van je lievelingssport in vergelijking met een week hard werken in vaak kommervolle omstandigheden voor een beloning van een miljoenste deel van de tennisprijs is niet voor rede en moraal vatbaar.

Ligt hier geen kans voor een partij ”Leefbare Wereld”?

Schrijver: Commentator, 13 december 2001