Verhalen

Emotieloze rivier

Het lijkt alsof niks me meer interesseert.
Het leven gaat door, kabbelt zachtjes verder.
Rimpeltjes die insluiten wat ik denk, wat ik voel, om er maar geen aandacht aan te hoeven besteden en er voor te zorgen dat het vooral niks verandert.
En het verandert ook niks.
Behalve dat ik met dagen zit zonder hoop, zonder blijdschap, zelfs zonder angst of woede.
De woede was er wel, net als het verdriet. Ik schreeuwde maar niet hard genoeg, ik huilde stille wateren waar de rimpeltjes opnieuw insluiten wat ik voel en denk.
Zelfs de pijn ebt weg op de golfjes van het leven.
Nu is er alleen nog een troosteloosheid, een sleur die ik niet kan doorbreken, mensen die mij niet begrijpen en die ik ook maar niets meer uitleg.
Ik geloof niet dat ik me ooit eerder zo heb gevoeld.
Het is iets dat ik niet kan bevatten, dat ik geen naam kan geven, want alles trekt aan mij voorbij terwijl mijn handen te zwaar zijn om ze op te tillen en de film stop te zetten.
En ik heb er geen macht over, net als dat ik geen macht meer heb over mezelf.
“Je zit niet lekker in je vel,” zei de een.
“Je bent zo stil de laatste dagen,” zei de ander.
“Je bent ergens in teleurgesteld, niet?” vroeg de derde.
Maar de laatste sloeg de spijker op zijn kop. “Je voelt je klote.”
Toch is er meer, dat wat ik geen naam kan geven, dat waar ik geen macht over heb.
Het voelt als een nieuwe herfstdepressie terwijl de winter al lang en breed begonnen is.
Niets kan me opvrolijken, want meer nog dan de troosteloosheid is er het schuldgevoel. En de emotieloze rivier.
Maar, ik voel me klote.
Nou en of.