Jewel
Het eerste wat me opviel toen ik in zijn ogen keek was de vorm van zijn pupillen, ze waren groot, namen bijna bezit van zijn hele oog en het alleropmerkzaamste, ze waren vijfhoekig.
Toch spraken ze rust uit, een rust die in geen enkel schepel op aarde te vinden was. Ik ging naar hem toe en bekeek de rest van zijn lichaam dat zo'n twee meter lang was. Ik kon me er niet van weerhouden hem aan te raken, al wist ik dat dat best riskant was, aangezien hij nooit menselijk kon zijn.
Hij leek even te schrikken, maar algauw keerde hij naar zijn vorige positie terug.
En toen pas viel het me op dat hij had gehuild, en ik veegde een traan van zijn wang weg. Ik probeerde met hem te praten, maar dat had geen zin, hij begreep immers niet van de mensentaal.
En toen hij wat terugzei kon ik hem niet verstaan. Toch wilde ik bij hem blijven, hij was zo fascinerend voor mij, ondanks zijn uitzonderlijke uiterlijk was hij werkelijk prachtig.
Hij had een bleke huid, waar geen bloed door leek te stromen, een ontzettend mooie neus zoals ik alleen bij topmodellen had gezien en haar waar ik geen kleur aan kon geven, iets tussen lichtbruin en grijs.
Zijn ogen waren eveneens verdeeld over meerdere kleuren, bruin, grijs en hier en daar een vonkje lichtgroen. In zijn haar zaten fantastisch mooie krullen, waar menig man jaloers op zou zijn. En zijn lichaam was groot en gespierd.
Hij droeg een soort toga in de kleur groen, dat aan een kant mouwloos was.
Ik maakte gebaren naar hem, zo probeerde ik hem duidelijk te maken wat mijn naam was. Ik wees naar mezelf en zei mijn naam. Hij keek alsof hij er niks van begreep, dus deed ik opnieuw een poging, wees mezelf weer aan en zei mijn naam opnieuw. Hij wees mij aan en zei mijn naam. Ongelooflijk, hij had mij begrepen!
En vervolgens wees hij zichzelf aan en zei zijn naam: Jewel.
Ik gaf hem een hand en begroette hem. HIj gaf mij vervolgens zijn andere hand en onze armen waren gekruisd. Ik moest lachen en tot mijn verbazing lachtte hij terug.
En zo gingen er dagen voorbij en ik had geen flauw besef van de tijd. Ik leerde hem woorden en hij leerde mij gebaren en er ontstond een mooie vriendschap tussen ons.
Maar het geluk eidigde algauw want toen ik wakker werd vond ik mezelf eenzaam in mijn bed terug en toch voelde ik me niet alleen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
vriendschap
977
Geef je reactie op deze inzending: