Pijn

En het doet pijn, pijn, pijn!
Alles in mij schreeuwt.
Ik brul als een wild dier, ik verlies de controle en zak weg in mijn pijn.
Mijn eigen losgeslagen wanhoop maakt me angstig en ik brul nog harder.
Frustraties, herinneringen, nooit geheelde wonden en nooit verwerkte ruzies wervelen rond in mijn hoofd.
Pijnlijke plekken die niemand ooit zag, maar die ik wel voelde, branden weer als vuur.
Knikken in mijn gedachten en verwarde gevoelens die ik zo angstvallig verborgen hield, spelen op en vechten samen.
Dromen die ik nooit vertellen kon, liefde die niet van mij leek te zijn draaien rond in een wilde dans.
En het doet pijn, het doet zo’n pijn!
Mijn lichaam lijkt open te barsten van gevoelens van haat, genegenheid en wanhoop.
Ik voel me losgeslagen als een leeuw aan een gebroken ketting, ik voel me lamgeslagen en het voelt alsof alles, alles wat ik ooit gezien of gedacht of gevoeld heb, zich verstrengelt in een brok van pure razernij.
Alsof liefde en haat samensmelten, alsof warme vriendschap en koude angst zich vermengen in een vergif, sterker dan ik ooit geproefd heb.
Alsof alles in mij naar buiten wil, alsof de emmer eindelijk is overgelopen.
Ik schreeuw, ik gil, ik huil, val neer als in een droom waaruit ik zo snel mogelijk wakker wil worden.
En snikkend lig ik daar.
Tranen die als laatste, maar onmisbare ingrediënt voor het vergif dienen, het vergif dat ik angstvallig uit mijn zicht wil duwen en dat ik langzaam in de emmer giet.
En ik wacht op de laatste druppel.
Ik wacht tot de emmer opnieuw overloopt.

Schrijver: Suzanne Peters, 27 januari 2003

suusjepetershotmail.com

pijn overlopen wild overlopen wild

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 55 stemmen 3.191