Farmafiel
Terwijl rode, blauwe en anders gekleurde politici tientallen bomen opzetten over hoeveel gram drugs de modale Belg op zak mag hebben, is het voor de schuifelpatiënten, die een zwaar antibioticum willen om van dat druipneusje af te geraken, nummertje trekken geblazen in de wachtkamer van de maandagmorgendokter. Daarna met z’n allen naar de apotheker. Is het niet economischer verantwoord als ze een busje inleggen? CM vervoert je grààg.
Ben je jong en ondernemend, maar weet je niet hoe je het geld uit de Jan Belg zijn zak kan zuigen, begin dan een grootwarenhuis voor medicijnen, en noem het CareFor. Niet tevreden, geld terug. Succes verzekerd. En weet je waarom? Omdat twee keer niezen genoeg is om een valiumpomp te krijgen, omdat openbaar kuchen je ticket voor quarantaine is. Geen zitplaats op de tram? Twee maal luid hoesten en binnen de vijf minuten is het hele rijtuig leeg en heeft de conducteur een monddoekje voor. We zijn in de war.
We zijn zo erg van de kaart dat meer dan de helft van jullie maandelijks op de koffie komt bij een of andere bankstelbabbelaar. Psycholoog dus. En ook daar blijft het niet bij. Er bestaan nu al geheugenpillen – waar ik heb dat pillendoosje nou gelaten – en erectiekwekers, geheugenpillen voor mannen die willen weten hoe het vroeger was. Als je een deftig oudje om de post ziet huppelen, dan weet je dat haar man viagrariër is. De mensen leven op bestelling. Elke morgen slaan ze hun pilkaart open en shaken ze die cocktail bijeen die hun VTM-dag inkleurt. Even doorslikken met een glaasje prik, en je fladdert weer vrolijk rond in je designstofjes.
Geloof het of niet, maar meer dan tachtig procent van de ziektes komt van tussen de oren dus krijgen we straks de verlegenheidspil, de verleiderspil – innemen op eigen risico –, de kuspil en de rustpil.
Heel die chemiefabriek kan blijven draaien omdat we te veel tijd hebben om na te denken. Je werkt van acht tot vijf in zo een industrieel verlicht en verlucht rothok. Daarna zit je een uur hijgend en kreunend je stuurwiel te fileren. Dampend van ellende kom je thuis in een nest vol pukkeltieners die je bij hun Beatlehaar naar bed sleurt. L’histoire se répète. De volgende morgen lig je weer te sudderen tussen al je spaarkaartcollega’s in die stoofpot van geld. Zolang je meedoet, lukt het wel, maar als je gaat nadenken, word je knetter. Als je ontdekt dat je vrouw kurkdroog staat, dat je kinderen hun jeugd verroken, dat al wat je vreet vergiftigd is, dat je een mininul bent tussen andere mininullen, dan moet je aan de Prozac.
De farmaceutische industrie zou op haar eentje de volledige Belgische staatsschuld kunnen afbetalen. Dat wil al wat zeggen, niet? Sensodyne levert de premier, Sedergine de vice-premier, Valium de koning en Prozac de prins. Heerlijk.
De enige manier om uit die dampende mallemolen te geraken is een economische crisis. Wanneer de beurskoersen in de diepvries gaan, moeten de mensen weer gewoon varkens en koeien kweken om een simpele boterham op de plank te krijgen. Hoe meer kinderen, hoe meer volk om de beesten te onderhouden. Wedden dat neuken net als vroeger gaat?
Is het dan ook niet ongelooflijk zielig te noemen dat zichzelf respecterende politici blijven doordrammen over luttele grammen rook-, snuif- of spuitgenot terwijl het hele land in polonaise naar de apotheker trekt. Niet voor een zielig aspirientje, of een onschuldig paracetamolletje, want meer dan de helft van jullie zit onder de heavy stuff. Al dat slikspul wordt toch ook niet gerantsoeneerd? Gun dus die vrolijke rastarakkers hun zweefzaad! Ik wil ook wel een trekje.
Ik moet je laten. Het is tijd voor m’n pil. M’n humorpil.
compaqnet.beGeplaatst in de categorie: maatschappij
Geneesmiddelen
1.245
Geef je reactie op deze inzending: