Verhalen

Zonnestraal

Toen ze twee was, openbaarde het zich. Een transformatie in haar gedrag zodra er visite was. De aparte gloed die over haar gezicht verscheen, de glinstering in haar ogen, de komische gebaren die volgden, alleen maar bedoeld om aandacht te vangen.
In de tijd dat ze naar school ging, zakte het weg. Ze werd wat stiller, teruggetrokkener, juist als men haar in het middelpunt plaatste. Ook thuis was ze niet meer de vrolijke vrijbuiter die eenieder aan het lachen maakte.
Maar nu ze wat groter is keert haar blijde lach af en toe terug, voorzichtig, als een eerste zonnestraal door een wijkend wolkendek. Zoals laatst aan tafel toen haar ten overstaan van een aantal gasten bevolen werd iets te doen, meteen. In plaats van gehoor te geven, keek ze uitdagend stralend de kring rond.
“Welke teen, je grote of je kleine?”.
Het is moeilijk om boos te worden op zo’n moment.

In de tuin nu onderwijst ze drie buurmeisjes. Allen zitten rond de vijver. Op het kroos zitten een paar padjes, zó klein en licht dat ze er niet doorheen zakken. Behoedzaam pakt ze er één op en zet hem op haar vlakke hand. Een paar tellen later springt het beestje weg, het gras in.
“Dat is een springpad”, legt ze uit. De drie meisjes letten aandachtig op. Hier worden de raadselen der natuur onthuld, dat is zeker.
Een volgend padje wordt van het kroos geplukt.
“Komen jullie even mee?”.
De drie volgen haar gedwee. Terwijl ze het padje naast de schuur op de tegels zet, komt er weer die ondeugende, glanzende lach op haar gezicht.
“Kijk, en dit is een tegelpad”.
Met open mond staren de drie naar hoe het beestje zo snel mogelijk probeert weg te komen. Niemand die hier iets tegenin durft te brengen.