Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

staan we nog wel stil

Het ontwaken van een nieuwe dag, langzaam in dromen verglijden. Het gelach van spelende kinderen, af en toe een traantje als er zich eentje kwetst. Een vlinder die dansend van de ene bloem naar een andere walst. Gekwetter van ruziemakende mussen om de achteloos achtergelaten kruimeltjes van oud brood.
Alledaagse dingen, zo lijkt het wel, waar wij met z’n allen steeds minder stil bij staan.
Maar is dit alles wel zo vanzelfsprekend? Merken we al dat moois nog wel genoeg op?
Natuurlijk zijn dit piepkleine dingen als je de vergelijking zou maken met de geboorte van nieuw leven, elk nieuw leven, maar meer in het bijzonder dat van je eigen kinderen.
Die eerste traantjes, onvergetelijk gewoon, momenten waarin alles volmaakt lijkt en we helemaal niet denken aan de keerzijde van de medaille, dat op dit eigenste moment ergens op andere plaatsen, in een ander gezin zich hartverscheurende taferelen kunnen afspelen. Kinderen die het gevecht moeten aangaan met zichzelf om te overleven in deze toch wel oneerlijke wereld, elke dag weer. Goed wetend dat ook het aspect “dood” steeds om de hoek loert, geduldig wachtend om toe te slaan, hoe luguber dit ook mag wezen.

Bij de ouderen onder ons ligt het dan weer helemaal anders. Iedereen denkt wel eens aan zijn dood, maar verdringt deze gedachte toch weer zo vlug mogelijk naar de achtergrond. Want, zolang alles goed gaat met je gezondheid heb je helemaal niet de behoefte om stil te staan bij het feit dat je vroeg of laat toch met het heengaan geconfronteerd zal worden.
Tot de dag dat het één van onze dierbaren overkomt.

In eerste instantie is het verdriet en de pijn onmetelijk groot en word je onmiddellijk gesteund en bijgestaan door familie en vrienden. Iedereen luistert en staat dan wel even stil om zijn of haar medeleven te betuigen, maar hoe vergankelijk is ook dit allemaal, na een paar dagen sta je er toch weer bijna helemaal alleen voor en is het aan jezelf om weer de mooie dingen, die het leven ons dagelijks biedt, toe te laten. Om opnieuw te leren genieten van een adembenemende zonsopgang, het geluid van een zacht kabbelend beekje dat zich vermengt met het geroezemoes van een bos vol leven, je weer even stil laat staan.

Mijlpalen zijn er genoeg in het leven om naar uit te kijken, daar is geen gebrek aan. Verjaardagen en feestjes allerhande. Maar de twee zaken waar we het stilst van worden zijn volgens mij de geboorte van elke nieuw leven en het heengaan ervan.

En toch, de allerkleinste dingen kunnen soms volstaan om je dag die rot begon te laten verglijden in een gelukzalig moment, in een dag om nooit te vergeten. Een zacht kusje van je kind of kleinkind dat jou wekt uit je middagdutje en dat lachend vraagt, “opa, slaap je nog”, en dan vragen wij ons af……..


staan we nog wel stil
bij een rimpel op het water
in oeverloos verlangen
als deining naar geluk

waar cirkels vloeiend
weerkaatsen in zichzelf
zachtjes breken
in golven naar elkaar

en ringen van liefde
samengesmolten
eindeloos groeien

als rimpels
op het water


© 2004

Schrijver: danny cant., 24 maart 2004


Geplaatst in de categorie: emoties

2.6 met 21 stemmen 1.724



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
mimake
Datum:
28 maart 2004
Email:
mimakeskynet.be
Genieten van kleine, grootse dingen...Deden we dat allemaal maar meer. Wonderlijk mooi beschreven !!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)