Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het geheugen van water

Hij overzag zijn blikveld, zittend op de top van de heuvel. Er was mooi licht om te fotograferen. Maar wat moest hij in godsnaam vastleggen? Een droog, dor landschap strekte zich beneden hem uit, uitgeput door de lange brandende hitte, een waas van stof erboven dat met alle winden meewoei. De kale bomen hieven hun knokige armen ten hemel, alsof zij de vliegtuigen smeekten regenwolken aan hun staarten te binden en naar dit smachtende land te trekken. De mensen verrimpelden, steeds verder uitdrogend, zodat het niet lang meer zou duren tot ze zouden verpulveren en wegwaaien over de gebarsten velden. De kleinen, ooit kinderen, leken net zo geplooid als oude mensen: geen verschil meer tussen begin en eind.
Iedere middag verschenen er onweerswolken in de verte maar het was steeds loos alarm. Ze hingen een poosje dreigend boven de vlakten en trokken zich dan terug. Bruggen stonden als skeletten afgetekend boven brede rotsachtige kloven die zich allang niet meer herinnerden dat er ooit vissen hadden gezwommen. De insecten hadden lang geleden de vleugels genomen, de vogels met zich meenemend.
Dit was nog nooit eerder gebeurd, zo'n vloed van droogte behalve in oude verhalen die niemand meer had geloofd. Daarom ook wist niemand meer wat te doen om regen te maken. De woorden waren vergeten, de gezangen niet meer geleerd, voeten de danspassen ontwend. Nu waren de stemmen te droog om meer uit te brengen dan een ruw gekraak dat regendruppels waarschijnlijk slechts op de vlucht zou doen slaan.
Het was stil in het dorp. De huizen waren langzamerhand gevuld met zandtapijten, de stoffige mist verstikte alle plannen en pogingen.
Wat moest hij fotograferen in dit prachtige licht? Hij wist het niet. Hij keek slechts. Het leek of hij de aarde voor zijn ogen verder ineen zag krimpen. De camera lag bewegingloos in zijn hand.
‘Wat denk je?’ vroeg ze telkens weer. Ze zat naast hem, al urenlang op de top van de heuvel.
‘Aan het geheugen van water’ zei hij tenslotte, ‘Zou het water nog weten dat het hier ooit was, dat wij nog bestaan?’. Ze wist het niet.
De lucht spuwde vuur zoals iedere avond, vloekte tegen de bliksem die donderend terugschold. Het werd donker. De dag was geëindigd zoals deze was begonnen. Er was mooi licht om te fotograferen.

Schrijver: Lia Spitters, 21 maart 2004


Geplaatst in de categorie: overig

2.1 met 7 stemmen 1.341



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)