Verhalen

Alleen glimlachen

Dat hij me zo verschrikkelijk romantisch kon aankijken wist ik niet. M'n beste vriend die me vertelde wat er zo mooi was aan m'n ogen. Daar in het donker. Maar ik vond hem niet leuk, toch? Hij vertelde dat er achter mijn ogen iets zat. En ik kon alleen maar glimlachen en kijken naar de sterren. Hij kwam zo dichtbij, ik voelde hem ademen, met z'n groene ogen keek hij mij lief aan en ik wou zo graag hem omhelzen zoals vrienden dat doen maar hij kwam nog dichterbij totdat hij gewoon niet dichterbij kon komen. Ik keek nog één keer in zijn groene ogen en zag toen in één keer de gebeurtenissen van vandaag voorbij vliegen. Hoe hij een vriendin van me beet had gepakt en haar had gezoend, ze stribbelde niet tegen. Hoe hij heel goed romantische dingen kon vertellen, hoe hij iedereen kan vlijen, precies de juiste complimentjes kon geven. En net op dat moment dat hij me wou zoenen begon ik te zingen: "I close my eyes, only for a moment, and the moment's gone". Verbaasd keek hij me aan. Ik glimlachtte weer en dacht: Lieve jongen, kon ik het je maar duidelijk maken.
Je hebt me zo gekwetst, als mijn hart nog meer kon breken zou het dat vooral doen. Tranen die uit mijn ooghoeken vallen. Het spoor van de traan laat een oude huid achter, hoe vaker ik huil hoe ouder ik eruit begin te zien. Dat mijn blik niet meer kan lachen.
Hij schrikt: "Why are you crying?"
Langzaam word ik wakker uit mijn gedachten. "Why am I crying?" herhaal ik hardop voor mezelf.
Ik glimlach voor de zoveelste keer.

Elke dag is hij er, in mijn leven, komt hij voorbij lopen, groet hij me, lacht hij naar me. En het enige wat ik doe is glimlachen.
De jongen die mij gekwetst heeft
is een glimlach waard.

Schrijver: ny, 9 april 2004

Geplaatst in de categorie: vriendschap