Verhalen

11 februari

het was 11 februari van het jaar 2004.

het was 21:05 toen de telefoon ging.

ik lag al op bed, mijn vriend nam op, het was mijn schoonvader.
hij zei een kort zinnetje: "er is iets ergs met Karin gebeurd", dat was het enige wat hij zei. Karin is het zusje van mijn vriend. wij gingen naar mijn schoonvader toe. heel snel gereden, hopende dat het niet ernstig was.
maar die hoop was al snel verdwenen. een vriend belde en vertelde dat er politie bij mijn schoonvader stond; hij zei dat er iets niet goed was. toen wisten we eigenlijk al genoeg! we wisten het maar wilden het niet weten. de hoop bleef tot aan de deur toen wisten we het zeker:
ze is niet meer!
ze is niet meer!!!
ze is helemaal alleen in die donkere koele ruimte!!
helemaal alleen.
ons zusje ze is dood

hoe kan dit, waarom?
vraag je je zelf af, en nog steeds.
ze is verongelukt!!
we kunnen het niet begrijpen zo'n mooie lieve meid en nu is ze weg...

het moeilijkste was nog niet voorbij, de dagen erna zijn heel zwaar geweest.
we hebben haar de dag na het ongeluk gewassen en haar haren gewassen, we hebben haar opgemaakt en aangekleed

toen de dag om afscheid te nemen, de crematie.
nu neem ik nog iedere dag afscheid
het is ook zo onbegrijpelijk!!
zo ontzettend onbegrijpelijk!!

de wereld gaat met veel herrie voorbij
ik sta stil
stil in het verleden.
ooit ga ik weer vooruit
maar wanneer zal ik stil vooruit gaan??

vaarwel mijn lieve Karin

tot in het hiernamaals!!