Linealen en passers

De schilders Hyperballontus en Nimius waren in hun dagen gevierde kunstenaars, doch in het heden voeren zij een door de genadeloze tijd vergeten bestaan. Naast hun liefde voor de schilderkunst en gekookte witlof, deelden zij ook twee gruwelen. De ene was de lineaal waarmee rechte lijnen worden getrokken. “Wie dat niet uit zijn losse pols doet, kennen we de ergste beledigingen toe”, zeiden ze dikwijls. “De lineaal dient enkel tot nut om luie leerlingen tot beweging te overreden”. De andere gruwel was de passer, waarvoor zij geen enkele handige toepassing konden bedenken.

Elke vrijdag kwamen ze bij elkaar om elkaars nieuwste kunstwerk uit te lachen. Op een vrijdag had Hyperballontus die toen momenteel in constructivistische fase verkeerde, een schilderij gemaakt met alleen maar cirkels. Nimius kwam die dag binnen met een schilderij met louter rechthoeken.
“Haha”, lachte Nimius toen hij het schilderij met de cirkels zag, “ik wil niets zeggen, maar het valt me tegen dat je je vergrepen hebt aan de passer”. Hyperballontus liep rood aan en riep: “Wat? Dat zeg jij met je rechthoekjes? Als je in het vervolg een lineaal gebruikt, moet je toch wat netter werken, je lijntjes kronkelen!”.
Nimius kookte nu ook en zijn aanvankelijke vrolijkheid verdween.
“Op die wijze”, sprak hij en greep naar een lange lineaal die op het buro naast hem lag. En zo gingen de schilders elkaar met linealen te lijf, ondertussen verwensingen uitend.
Ze hielden niet op tot een gezant van de Muze zelf, hun atelier bezocht en verklaarde. “Och, lieve kunstvrienden, wat maken jullie je druk! En dat over hulpmiddelen. Bedenk toch, gemak dient immers de mens!”. Die platitude beviel hun nog minder dan elkaar kastijden, dus verontwaardigden zij zich zeer.
“Bah, scheer je weg, luis”, riepen ze en verjoegen de bode met hun meetlatten. Dat nam deze, hoewel tevreden over hun herwonnen eensgezindheid, wat gelaten op en nam daarom een kilo van hun talent mee, waarna Nimius en Hyperballontus alleen nog uitblonken in schilderijen van slaapkamerinterieuren.

Schrijver: Paul M. Borggreve, 25 november 2004