Verhalen

Ontmoeten

Zo vaak hebben we elkaar gedag gezegd, een welkom gevoel erbij gehad. Het was fijn je weer te zien, maar de weldaad van herkenning bleef uit. Het herbeleven bood soelaas omdat ik in je prachtige ogen mocht staren, maar relaties en werkverhoudingen zorgden voor de gepaste afstand. Fysiek contact kwam niet ter sprake. Geestelijk bleef ik drijven op verlegen wolken, prikkelden we elkaar met open vragen en onuitgesproken verwachtingen, net zo lang totdat ik me afvroeg waarom ik jou in mijn beleving van de Scheme of Things zo graag wilde zien wandelen. Je eigen pad banend in mijn land van oude bomen, krakend onweer en brede wegen. Onaantastbaar, als miljoenen sneeuwklokjes in de rijp, zette je frisse sporen bij zonsondergang aan mijn heldere horizon.

En toen mocht ik je wegbrengen. In het echt. Naar het station waar je de trein moest hebben. Zo onverwacht had ik het geopperd, dat het toeval niet uit kon blijven. Het was zo koud dat wandelen een martelgang leek met deze wind. Ik had een brommer, en je kon achterop. Je sloeg je armen om me heen, begroef je gezicht in mijn rug, en even dacht ik dat er een warme gloed langs mijn merg naar mijn hart kroop. Tijdens onze tocht zei je weinig, behalve dat je een hele koude neus had. Ik reed expres verkeerd om je langer bij me te houden, maar je wist de weg naar het station wel degelijk. Grappend over dat je meer Leidenaar was dan ik stapte je uiteindelijk af en was het zo ontzettend leeg bij mij achterop dat we er allebei naar bleven staren, dat achterzitje. Je kuste me op mijn ijskoude wang. Je lippen waren net zo koud, je ogen nog net zo mooi. Ik stamelde iets over OV's na spitsuur, en besloot door die opmerking maar te kickstarten richting mijn eigen leven. Je keek nog een keer om, ving me in mijn naweeën van jouw aanblik en lachte voor het laatst die avond.

wordt vervolgd

Schrijver: wiron, 4 november 2005