Verhalen

Heel bijzonder

Ik kijk op ze neer.
Twee kleine mannetjes, laarsjes aan, parapluutje stevig in de hand van de grootste van de twee. Hij heeft net aangebeld. Kon er net bij.
Trouwhartig kijken ze naar me op.
Dan overhandigt de oudste me een vel papier, keurig netjes opengevouwen. Ernstig, vragend.
"Heb jij deze uitnodiging ook ontvangen?"
Ik lees de brief.
..Ook dit jaar vieren we weer Sinterklaasfeest samen met de kinderen.
Op 3 december om 11.00 wordt u verwacht..
Links bovenaan de brief het logo van het werk van hun moeder, mijn buurvrouw.
"Maar dat is geweldig!" zeg ik, "jullie worden door Sinterklaas persoonlijk uitgenodigd op zijn feest. Dan moeten jullie wel heel lief zijn geweest."
"Ja, van Sinterklaas" glundert de jongere.
De oudste denkt erover na zie ik, het lijkt alsof hij het sneu vindt voor mij, dat ik geen uitnodiging kreeg. Want dat heeft hij al begrepen. Maar het besef toch wel heel erg bijzonder te zijn, is óók op zijn snuitje te lezen. Hij trekt zijn liefste gezicht.
"Je moet nog wél heel veel nachtjes slapen" zeg ik, "want Sinterklaas heeft voor alle zekerheid zijn uitnodiging héél erg vroeg gestuurd."
Hij knikt, hij neemt zich duidelijk voor heel erg geduldig te zijn.
De kleinste is iets minder onder de indruk, hij probeert er een slaatje uit te slaan: "mag ik bij je spééélen'?. Maar achter me staan de potten al op het vuur, dus dat lijkt me niet zo'n goed idee.
Dan zeggen ze "dag".
Ik zie ze langs hun eigen huis doorlopen naar dat van de ander buurvrouw. Haar kinderen zijn al hoog en breed de deur uit. Ook daar bellen ze aan.
Na een tijdje zie ik ze naar het volgende huis lopen. Daar woont wel een gezin met kinderen.
Ik smelt.
Wat zullen die twee zich bijzonder voelen vannacht.
De enige kinderen in de straat met een 'echte uitnodiging van Sinterklaas zelf'.
Maar... 'nog dertig nachtjes slapen'?
Sinterklaas mag wel wat in de aanbieding hebben, lijkt me zo.