Verhalen

Een ster aan de hemel

Mensen blijven vreemde wezens. Diep in hun hart erkennen zij liefde en ook het verlangen in die liefde, zal nooit verloren gaan.
Toch blijft een mens maar dwalen in die donkere duisternis. Hij blijft op zoek naar de perfectie die ontbreekt.
Gegroet bent u die lief heeft en blind is degene die niet ziet, dat liefde iets speciaals is. Zij gaat perfectie voorbij.
Liefde blijft immers het intense verlangen, om het beste te geven aan de persoon die het betreft.

Mijn liefste, ik hou van jou. Wetend dat mijn woorden vervagen als stille klanken, ken ik geen wrok tegen jou.
Mijn liefde is verpakt in bitter zoet geduld en doorstaat het heetste vuur. Toch wordt mijn hart gegrepen door het feit dat liefde knaagt.
Ben je blind of zie je niet, dat je mijn hart doormidden zaagt?

Ik wacht, maar zal ooit moeten gaan, want de tijd zal mij mijn vrijheid geven.
Dan zal mijn liefde in jouw herinnering als een vage erkenning voortbestaan.

Liefde kent zijn beloop, maar keert in de regel zelden terug.
Kijkend naar de sterren, herinner je je mijn woorden en tovert zij een glimlach op jouw wonderschoon gezicht.
Zoals het klokje thuis tikt, kent ook ieder ding zijn tijd.

Ooit mag ik weer vliegen als een vogeltje zo vrij.
Maar vergeet niet: “in gedachte blijf jij een engeltje voor mij”.