Drie dagen voor kerst...
Drie dagen voor kerstmis…..... ’s avonds. Nacht eigenlijk. Mijn vriendin werkt. In de kraamverpleging, en in die sector wordt niet met feestdagen rekening gehouden. Tijdens de kerstdagen werkt ze dus ook gewoon.
Ik loop langs de grachten van mijn woonplaats. De kroegbaas van mijn stamkroeg belde. Of ik geëmigreerd was. Als je een dag niet bij hem bent geweest, gaat hij zich zorgen maken. De hypotheek op zijn kroeg en mijn uitgavenpatroon in zijn kroeg in aanmerking genomen, geen vreemde gedachtegang.Ik wil net op een bruggetje rechtsaf slaan als ik iets voorbij hoor en zie suizen. Een jongen op een fiets gekleed in jeans en T-shirt, scheurt ook rechtsaf. Geen licht op zijn fiets en waarschijnlijk ook geen bel. Hij botst ondanks zijn slingergang net niet tegen mij aan. Wel steekt hij netjes zijn rechterhand uit bij het afslaan, dat wel. Waarschijnlijk zit hij op de Havo en heeft hij de vakken normen en waarden in zijn pakket. Bovendien schreeuwt hij iets van prettige kerst. Aardige jongen. Wanneer hij mij passeert ruik ik een biermeur. Kan ook niet anders want in zijn uitgestoken rechterhand houdt hij een glas bier.
Even later stap ik mijn stamkroeg binnen waar lamme Herman op een kruk op zijn gebruikelijke plek aan de bar hangt. Herman stapt ’s morgens om negen uur op die kruk en stapt er tegen sluitingstijd weer af. Ik verdenk kroegbaas ervan dat hij hem na sluitingstijd met kruk en al in de hal parkeert maar daar ben ik niet helemaal zeker van. Ik geef Herman een jenevertje en vraag me af wat zijn verhaal is. Er is altijd een verhaal want je gaat niet zomaar dag in dag uit op een kruk zitten hijsen en dat jaren volhouden. Het verhaal gaat dat hij ooit, een jaar of vier geleden, twee woorden heeft gesproken. “Te warm”, waren die woorden en ze sloegen op de temperatuur van het jenevertje dat voor hem stond. Daarna is er geen woord meer over zijn lippen gekomen.
Als ik mijn jenevertje voor zijn neus zet, trekt hij even een wenkbrauw op. Voor de kenners: Hermans manier van dankjewel zeggen. Behalve Herman en ik zijn er nog drie die-hards in de kroeg. Maar die drie weten zelf niet dat ze hier zijn. Ze kijken zelfs niet op als de laatste van de vier kerstballen in de kerstboom in splinters op de grond uiteen spat. Dan gaat met veel geraas de deur open en stormen er vier schapen naar binnen, op de voet gevolgd door Gerard Grap. Mekkerend stormen ze in paniek alle kanten op en gelukkig heb ik mijn hond, Meester Pitbull, vastgelegd. Kroegbaas sloft met een smerige handdoek in zijn hand uit de keuken en vraagt aan Gerard wat die toekomstige shoarmabroodjes in zijn kroeg moeten. ‘Schapen hebben ook recht op Kerstmis’, zegt Gerard. Ik kon het niet opbrengen om ze in een koude wei te laten staan’.
Uit Gerards mond komt een kegel waar zelfs Hermans haar van gaat wapperen. In zo’n situatie wordt Gerard altijd sentimenteel. Eindelijk komen de schapen tot rust en gaan in een hoekje bij elkaar staan, mekkerend en poepend.
Herman draait zijn hoofd om, werpt een lange blik op de schapen en steekt twee vingers op. “Twee shoarma met mayonaise”, fluistert hij schor en focust zijn blik weer op zijn glas.
“Jezus”, zegt Gerard. “Hoorde je dat? Vier woorden!! Dit is geschiedenis jongens en wij maken het mee.”
“Gelijk heb je”, bromt kroegbaas. “Dat is zeker geschiedenis en dat zijn die schijtschapen ook.” Vervolgens doet hij zonder pardon de deur open en smijt het eerste schaap de deur uit, gevolgd door het tweede. Gerard kijkt verlamd en met open mond toe. De Havo-jongen op de fiets, die weer op de terugweg is, naar waar dat dan ook moge zijn, kan het tweede schaap niet ontwijken en lazert op zijn gezicht. Vreemd genoeg is zijn inmiddels lege glas dat hij in zijn hand had, nog steeds heel.
Op een klein scheurtje na, maar wie kan het wat schelen drie dagen voor kerstmis…?
critici.nlGeplaatst in de categorie: kerstmis
drie
1.164
Geef je reactie op deze inzending: