Sukkel!!
Als ik met twee van mijn dochters het restaurant inloop, zie ik dat de meeste tafeltjes bezet zijn. Bij het raam is nog een tafeltje vrij. Terwijl wij een kop koffie bestellen, kijk ik naar buiten. Tegenover het restaurant zie ik wat winkels. Geen wereldschokkend nieuws als je bedenkt dat het een winkelstraat is.
Een van de winkels is een drogisterij. Boven de etalage hangt een spandoek: “VUURWERK”
Zoiets verzin je niet. Een drogist die vuurwerk verkoopt (??). Het wachten is nu op de huisarts die sigarettenautomaten in zijn wachtkamer gaat hangen. Maar dat zal ik wel helemaal verkeerd zien.
Tegenover mij aan een tafeltje zitten twee vrouwen. Ze hebben net hun koffie op en bestellen nu een wit wijntje. Naast één van die vrouwen zit een klein meisje van een jaar of vier. Kennelijk haar dochtertje want ze lijkt sprekend op haar. Zelfde paardenstaart.
Het meisje ziet mij kijken en steekt haar tong uit. Dus steek ik ook mijn tong uit.
Dan komt ze voorzichtig dichterbij en ik vraag of ze een koekje lust. Dat lust ze niet maar ze staat nu wel bij ons tafeltje.
“Vind jij mij lief?”, vraagt ze. “Ja hoor”, antwoord ik. “Tuurlijk vind ik jou lief”.
Ze kijkt mij even aan. Grote donkere ogen, eigenwijs neusje. Ze houdt haar hoofd een beetje schuin, denkt even na en zegt dan: “Ik jou niet”.
Mijn dochters in een deuk.
Het meisje lacht nu ook een beetje en houdt haar hoofd weer een beetje schuin. “Ik vind jou een sukkel”, zegt ze dan. Ze zegt het niet zachtjes en haar moeder, die al bezorgd naar ons tafeltje keek, roept haar tot de orde. “Dat mag je niet zeggen, dat weet je hè?” Het meisje knikt en kijkt weer naar mij terwijl ik een vers kopje koffie met een berg slagroom op een schoteltje krijg voorgezet.
”Lust je wel slagroom?”, vraag ik. Dat lust ze wel en ze komt naast me staan. Ze kijkt naar haar moeder die waarschuwend terugkijkt. Ik geef haar een hapje slagroom waarna ze haar hoofdje weer schuin houdt: “Mijn moeder is een beetje dom hè?”, zegt ze tussen twee hapjes door. Wij liggen weer in een deuk en het meisje loopt naar haar moeder waar ze een bitterbal krijgt. Even later komt ze terug naar ons tafeltje en houdt de bitterbal onder mijn neus.
“Wil jij ook een hapje, sukkel?”, vraagt ze lachend. Iedereen lacht en zelfs haar moeder kan niet boos worden want haar ogen lachen.
Eén van mijn dochters gaat naar het toilet en het meisje vraagt aan mijn andere dochter waar haar “vriend” heengaat. Mijn dochter verslikt zich in haar koffie. Mensen om ons heen lachen mee.
Daarna vertrekt het meisje met haar moeder en bij de deur kijkt ze nog één keer achterom en lacht.
Ze zegt het niet maar ik zie het haar denken “Daaag, sukkel!”
critici.nlGeplaatst in de categorie: humor
sukkel
889
Geef je reactie op deze inzending: