Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ik raak haar aan

Ik lig op mijn rechterzij en ik raak haar aan. Niet dat ik haar met een wijsvinger in haar schouder por, nee, ik raak haar écht aan. Haar voeten warmen zich aan de mijne en onze benen zijn verstrengeld. Ik voel haar billen tegen mijn dijen, alsof ze bij me op schoot zit, alleen dan zijwaarts. Mijn linkerarm heb ik om haar heengeslagen en ik wrijf zachtjes over haar arm. Haar rug is dicht tegen mijn borst gedrukt. Ik adem in haar ritme en de dekens die ons warm houden deinen gelijkmatig en rustig omhoog en weer omlaag. Mijn gezicht is zachtjes in haar nek gedrukt – ik snuif de geur van haar shampoo op - en mijn rechterarm ondersteunt haar hoofd. Het lijkt wel alsof we het contactoppervlak van onze lichamen zo groot mogelijk willen laten zijn. Eigenlijk is dat ook zo. Hoe meer wij elkaar aanraken, hoe meer wij één lijken te worden. En het voelt goed, één te zijn met haar.

Ik ben van mezelf niet een erg gelukkig type. Mijn hele leven ben ik al een tobber geweest. Vooral als ik ’s avonds in bed lag piekerde ik wat af. Over grote dingen, over kleine dingen. Over meisjes, over school en vooral over dingen die ik nog moest regelen. Zelfs een klein kind heeft dingen die hij moet regelen. En ‘dingen regelen’ is nooit mijn sterkste kant geweest. De boel overdenken, analyseren en een plan uitwerken, daar zit hem het probleem niet in. De daadkracht is echter altijd ver te zoeken geweest. Alles overdenken en vervolgens die gedachten analyseren. Mezelf analyseren, nachtenlang. En steeds maar weer dezelfde analyse herhalen, dezelfde gedachte nog eens denken terwijl ik intussen probeerde sommetjes te vinden in de cijfers van de wekkerradio. Soms verschenen er ‘mooie’ tijden, zoals 22:22, 23:45, 0:00 en 0:12. De rode lichtjes deze tijden te zien vormen stelde me altijd op een vreemde manier tevreden, ik ergerde me juist wanneer ik ‘de mooie minuut’ verstreken was zonder dat ik het gezien had.

Vaak vraag ik me af of het allemaal wel die moeite waard is. Dan voel ik me doelloos. Ik vind een hoop dingen leuk, maar kan bijna niks écht waarderen, ik heb de neiging alles dood te analyseren met overdreven nuchterheid. En na lang denken kom ik vaak weer tot de conclusie dat er eigenlijk niet zoveel om voor te leven is. Niet dat ik graag dood wil, maar op sommige momenten zou ik het ook niet echt erg vinden. Ik sta er wat onverschillig tegenover. Het lost in ieder geval wel een hoop op. Niet meer dat gezeik, geen dingen meer om te regelen. Geen nachtenlange zelfanalyses meer.

Ik raak haar aan. De zin vormt zich haast letterlijk in mijn hoofd, alsof ik tot een soort ultiem besef kom. Glimlachend markeer ik met een denkbeeldige cursor het woord ‘ik’ in de zin in mijn hoofd. Ík raak haar aan. Niet iemand anders. Alleen ik. Content met deze constatering plaats ik mijn denkbeeldige marker over het volgende woord. Ik ráák haar aan. Nu, tegenwoordige tijd. Terwijl ik hier lig raak ik haar aan. Besef ik wel de schoonheid die daar in verborgen zit? Schat ik dit moment wel op volledige waarde? Want met dit moment zal het zijn zoals met alle momenten: ooit zal het zijn afgelopen. De hele situatie wordt voor mijn gevoel een stuk gewichtiger. De knipperende cursor bereikt het derde woord. Ik raak háár aan. Dit fenomenale meisje. Deze fantastische vrouw. Ik heb niet zomaar de eerste beste vrouw van straat geplukt om die eens fijn aan te raken, neen, ik geniet het voorrecht om met dit prachtige schepsel, deze bijzonder mooie vrouw in één bed te liggen. Het tintelende gevoel van hernieuwde verliefdheid kruipt door mijn gehele lichaam wanneer de cursor bij het laatste woord aankomt. Ik raak haar áán. Een moment ben ik verward. Net als vroeger, wanneer ik geen som met mooie uitkomst kon vinden in de vier cijfers van mijn wekkerradio. Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Ik lig in bed zinnen met denkbeeldige cursors te markeren. Ik raak haar áán. Echt áán. Het lijkt me haast onmogelijk iemand meer aan te raken dan dat ik dat nu doe. Ik ben tevreden. Ik ben gelukkig. Ik maak een klein onbestemd geluidje en druk haar even iets steviger tegen me aan. Ze laat ook een klein geluidje horen en draait zich om. In de beweging voel ik haar zachte huid langs mijn lichaam glijden. Haar benen omklemmen nu mijn linkerbeen. Mijn arm heb ik op haar rug en zachtjes streel ik haar. Met een hand wrijft ze schijnbaar onbewust over mijn borst, haar lippen reiken naar de mijne en ze geeft me een zachte, tedere kus.
Eén moment van puur geluk, en ik weet het zeker:

Het is de moeite waard.

Schrijver: Ornor, 12 januari 2006


Geplaatst in de categorie: liefde

3.4 met 17 stemmen 1.396



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
car
Datum:
1 maart 2006
Email:
carlayes9hotmail.com
Supermooi geschreven!
Naam:
Ornor
Datum:
15 januari 2006
Email:
stevenornor.com
Bedankt voor de positieve reacties! :) Ik moet zeggen dat ik zelf ook wel erg te spreken ben over dit stuk. Het is dan ook met oprecht gevoel geschreven...
Naam:
Rina
Datum:
14 januari 2006
Hartverwarmend dit proza. Voelt goed.
Naam:
Anton Brikaer
Datum:
13 januari 2006
Dit is natuurlijk. Dit is mooi.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)