Alle inzendingen van I.Broeckx

Ze had het jonge meisje meegebracht. In het trapportaal schudde ik haar de hand ter kennismaking. Chakira was haar naam. Het meisje was tenger en glimlachte verlegen.Een vlassig staartje sierde haar. Ze opteerde voor een carrière in de ouderenzorg. Ik probeerde haar gerust te stellen met de woorden...

Zij sprak het uit; nee, zij schreeuwde het uit; een aanklacht als een voort-durendprotest aan iedereen die het (niet) wilde horen; aan de mensen die er geen boodschap aan hadden: "Ik ben alleen!"Altijd had de veilige burcht van het huwelijk haar enige soelaas gevormd en de oplossing van haar klachte...

Liesbeth, toen je dat andere vertrek bent binnengestapt; die kamer waar de dood op je wachtte, ben ik je - tot mijn schande - niet gevolgd. Van anderen zag ik het levenseinde; jouw levenseinde zag ik niet. Jouw devies ging over de trouw - de trouw die ik je niet betoond heb(wat konden mijn nutteloze...

Is onze mooie, nieuwe bibliotheek in Tilburg, onze LocHal, nu een verkapt of veredeld café geworden of is het werkelijk een Bibliotheek? Ik kwam graag en veel op het Koningsplein, in het oude pand. Het was er besloten en rustig en niet zo gigantisch monumentaal als aan de Brokxlaan..... Het i...

Het was in dat jaar van ons eindexamen: 1971. Het langwerpige gebouw (stijl: Nieuwe Zakelijkheid) had ons gedurende zes jaar geherbergd en het was onze dagelijkse bestemming geweest. Onze leraren, zelf als de legendarische romanpersonages uit de romans die aan de orde kwamen, schroomden niet de e...

"Ja, ik heb hem gekend" verklaarde de man met het grijze haar, de secretaris van de vergadering, "we noemden hem Willem""Hij was mijn vader" gaf ik aan. De secretaris moest wel een van de collega's geweest zijn op het kantoor van mijn vader, die mijn vader altijd "die jonge jongens" had genoemd en d...

.....en zo hield Moriaantje, het zwarte knuffeldier van mevrouw, altijd de wacht in haar kleine kamer en zo trof ik hem bij mijn eerste bezoek aan. Mevrouw hield immers zo van dieren en Moriaantje had ze gewonnen in een loterij. Men zegt:"Hoe groter geest, hoe groter beest" en men zegt ook:"l'imp...

Het boek bevatte excerpten van de placide, oosterse en eeuwenoude boeddhistische leer die mij soms niet kan inspireren en ik had de verkoper in de Bruna-zaak al eerder in een onderonsje willen paaien om het te mogen ruilen en hij scheen aanvankelijk welwillend maar kwam bij mijn herhaalde bezoek op ...

De sneeuw lag hoog opgetast op de straten. Ik vervolgde mijn weg naar het ziekenhuis en neuriede een zacht, melancholiek, sentimenteel lied zoals het eens gezongen werd door mijn allerliefste oma, met de tekst: "Goedenavond, speelman, mijn vader laat vragen of je 't-avond spelen kan voor de kleine P...

Een enkellang donkerblauw scherm omhult sinds korte tijd de zwarte, betonnen blokkendoos waarin de ambtenaren cum suis van de Gemeente Tilburg lange tijd gehuisvest waren. Een forse verbouwing en reconstructie is op handen. Binnen in dit gebouw, lange tijd het domicilie van de Gemeente, treft men e...

Het appartementencomplex is nu verbouwd en extra beveiligd. De gangen bieden uitzicht op een binnenplaats met frutsels en fratsels die kennelijk bedoeld zijn om een gezellige sfeer te scheppen. Eens vloeiden hier mijn onstuitbare tranen om het naderende afscheid van de allderliefsten. Het flatje va...

.....en dan dansten we de "Hanky-Panky" in het patronaatsgebouw dat sinds lange tijd afgebroken is ("Come-on baby, dance the Hanky-Panky!"). We droegen witte kniekousen en mini-rokjes en waren veertien jaar oud. Mijn vriendin Lucia moest ik verliezen. De reden daarvan bleef onduidelijk. Haar moed...

In de avond werd er aangebeld; ze kwamen mij een boeket brengen; een schitterend boeket met twee zomerrozen: een roze en een rode; "darling roses of summer" in een winter die als zelden voorheen mijn gevoelens gedood, vermoord had. Mijn ex-collega's hadden aan mij gedacht en mij nog kansen willen...

De Tilburgse architectuur verdient geen schoonheidsprijs en voor wie zich erin waagt ligt de neerslachtigheid op de loer, zeker in een seizoen dat getekend wordt door grauwheid, verval en somberheid. En zo hobbelde lijn zeven voort door die gribus, toen ineens achter de huizen een regenboog versc...

De sfeer in Tilburg is duister, desolaat en druilerig, maar in januari kun je niet anders verwachten.... Restaurant "De Katterug" verwelkomt je steeds hartelijk en ook Wijkcentrum "De Nieuwe Stede" waar je je in een eveneens duister en ongezellig lokaal waant alsof je bent teruggekeerd in je lagere...

Mijn voorvaderen waren smeden: mijn beide opa's stonden boven het vuur en boven de dampen die hen dodelijke ziekten zouden bezorgen. Ik bewaar weinig voorwerpen uit mijn ouderlijk huis in mijn woning van oudere vrijgezellin; een klein, koperen asbakje met ronde, gewelfde randen vormt daarop een u...

Een lichte regen slaat me in het gezicht als ik op weg ben naar het De Pont Museum. De stalen deuren openen zich voor mij zoals ze zich eens openden voor mij en mijn metgezel. De video-presentaties van Ann Veronica Janssens hebben een desolaat, haast demonisch effect. Symboliseren zij de wereld van...

Ze hadden me gevraagd de machine te naderen; het apparaat; toonbeeld en resultaat van menselijk vernuft en vindingrijkheid en het dierbare en kwetsbare vlees van de lobben die mij mede tot vrouw stempelen uit te spreiden op de stalen platen die het zouden samendrukken op min of meer pijnlijke wijze....

Mijn vriendin bewaart nog het oude fotoalbum in een fragiel, rieten kastje, dat haar armoedige, armzalige huisje opsiert. Op de foto's zijn wij zij aan zij afgebeeld: de glans van onze jeugd overheerst in onze gezichten en verleent er die onovertroffen en onvergetelijke charme aan die hoort bij de ...

Een regen van bonte herfstblaadjes, die ook een kleurig patroon op de aarde vormden, dwarrelde van de bomen in een onverwacht zonnige herfst op de dag dat Tippie, de oude, trouwe hond door haar poten is gezakt en in de armen van mijn zus is overleden. Zo graag had ik Tip nog eens gezien. De hond ...

Sinds de nieuwe bewoonster is gearriveerd in het appartementencomplex in de Nassaustraat schijn ik me toch al wat meer comfortabel te voelen en strek ik mij wat geruster uit aan de andere kant van het portaal, van de muren die ons scheiden. We hebben al kennisgemaakt en ze is nu bezig met de verhui...

Als een voorbode van de naderende lente bracht ze mij de bolletjes in een stijlvolle, aarden, grijze bloempot. Ze droegen lange stelen waaruit vooreerst nog niet maar later wel de fleurige witte hyacinten ontloken die een heerlijke geur verspreidden door mijn kamer van overjarige studente waarin ik ...

In de vroege morgen sta ik te wachten voor een boekenzaak aan de Schouwburgpromenade in Tilburg en werp een blik op de feestelijke en overdadige Kerstverlichting, samengesteld uit goudkleurige rozetten. Aan twee passerende heren vraag ik de tijd en ze manen mij tot het geduld dat ik niet bezit. In e...

Aan het eind van de lange rij van lokalen, in het lage gebouw van Zweeds hout waar de planken overheen lagen als de schubben van een vis; onze lagere school, die sinds lange tijd afgebroken is, lag ons knutsellokaal dat we te weinig bezochten. Als er dan toch de zeldzame gelegenheid was dat we daar ...

Het kleine restaurant aan de Noordstraat ademt een Franse sfeer en eveneens Franse, lang-vergeten chansons weerklinken er. Een nieuwe dag scheen aangebroken en een onverwachte, lente-achtige atmosfeer hing in de lucht die scheen te duiden op de voorspoed, zo lang al verwacht, die was uitgebleven ...

Dankzij de goedgunstigheid van de "armoedzaaiersbeweging" in Tilburg heb ik eveneens toegang tot Safaripark "Beekse Bergen" en een snelle bus brengt me daar op een winterdag die het eind van het jaar al inluidt. De felle kou van december doordringt mijn overigens toch dikke jas en kwelt en geselt mi...

Ik was langs de huizen gelopen en had een blik naar binnen geworpen en de kale, armoedige inrichting had mij gefrappeerd. Ik was op weg naar een Wijkcentrum dat niet uitmunt door een weelderige of uitbundige architectuur. Een enkele eend vermaakte zich in het kalme, gerimpelde water van de bijbehor...

Hij voerde een forse en mollige hond aan de lijn; mokkabruin was hij en droeg een grote, witte bef op de borst en ook de uiteinden van de poten waren wit. Ik complimenteerde de man met het mooie dier dat stilletjes jankte alsof men het eveneens menselijke gevoelens zou moeten toeschrijven, alsof het...

Op die dag wenste men elkaar "fijne dagen": op die enige, luttele dag, die zo snel zou passeren: als een zandkorrel in een woestijn, als een druppel op een gloeiende plaat, want in de keiharde jungle van de maatschappij, in de slangenkuil, in het gekkenhuis, maakt men elkaar van dag tot dag af, bedr...

De naam op de Kerstkaart is geschreven in een fors, maar sierlijk handschrift: de naam "Bogaers" die karakter en moed symboliseert. Zij was mijn wandelgenote gedurende zestien lange jaren tot voordien onvoorspelbare en onherroepelijke treurnis en ziekte haar dit verhinderde. We aanschouwden samen d...