Alle inzendingen van I.Broeckx

De documentairemakers hebben kennelijk ondanks alles als een lieflijk sprookje willen presenteren dat echter omkleed is met de gruwelijkheid van nazisme, gaskamers en de ultieme vernietiging.... De tante was niet ouder dan dertig. Ze borduurde en tekende graag en maakte keurige knipsels van Indische voorstellingen. Ze was zijn lievelingstante…

Er staan altijd wel enkele Regiotaxi's te wachten voor de hoofdingang van het Twee Steden Ziekenhuis waar ook de vlag, gesierd door het trotse logo ETZ bovenaan de vlaggenstok, wappert in de wind. Het is hier een komen en gaan van patiënten, vaak vergezeld door hun naasten en verwanten, die beurtelings passeren door de brede toegangsdeur van het…

Na een "carrière" in bedrijfsleven en overige sectoren van de maatschappij die men met recht desastreus of rampzalig in plaats van fortuinlijk of voorspoedig kan noemen, had ik mij aangemeld voor het schoonmaken van een kippenhok. Via een ruilhandelssysteem, speciaal ontworpen voor armoedzaaiers en paria's, kon ik op deze manier wellicht wat …

Op mijn vitrinekast staat een kop en schotel van uiterst breekbaar porselein met daarop turquoise en zwarte motieven; bescheiden en armzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk dat herinnert aan een vriendschap die drie jaar duurde en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat. Nooit meer…

De zwarte torens van de flats die men in de volksmond de benaming "De zwarte Madonna" heeft toebedeeld, rijzen hoog op aan de zuidrand van onze stad. Vlakbij ligt het Cenakel, een oud klooster, fantastisch gerestaureerd, waar we vandaag een concert hebben bijgewoond. Op het programma, uitgevoerd door een trio van een dame en twee heren, stonden…

Het was een milde zomerdag waarop de opening van de expositie plaats zou vinden. Een scheidslijn was zichtbaar, ergens achter het geboomte tussen loodgrijze wolkenpartijen en een lichter gedeelte van de hemel die aangaf dat het waarschijnlijk zou gaan regenen. Het was al juni, de maand waarin de rode, witte en lichtgele zomerrozen mijn achtenvijftigste…

We schreven begin zestiger jaren van de voorgaande eeuw.... Zo waren onze wandeltochten. We struinden over de Beekse Heide; vaak onafzienbaar en gesierd door een lichtpaarse overvloed of we wandelden in de Rauwbraken, het toentertijd nog onbebouwde natuurgebied ten noorden van onze stad. We waren toen nog samen: de ouders, de zussen en het wilde…

Mevrouw leek me niet oud maar ook niet jong meer. Voor wat haar leeftijd betreft leek ze te zweven tussen de uitersten die nu eenmaal het mensenleven kenmerken en begrenzen. Ze beheerde de marktkraam voortreffelijk waaraan tassen in alle gewenste formaten en uitgevoerd in verschillende materialen bungelden in afwachting van degenen die hun geld wilden…

De verpleger, gekleed in de witte beroepskledij, plantte de dunne naald haast aarzelend en tastend in mijn kwetsbare rechter pols als een ingenieur van een olieboorplatform op zoek naar olie in diepe lagen van de ondergrond van de aarde. Mijn bloed, dat noodzakelijkerwijs toegevoerd wordt via de slagader die zich blauw-paars aftekent op de pols,…

Tot voor kort zong de kanarie jubelend zijn lied: het snaveltje half geopend; het bolle keeltje trillend, tot hij op een dag een opgezwollen pootje consequent optrok en verborg in zijn verenpak; een onrustbarend teken. Met de auto van een vriendin gaan we op weg naar de dierenarts, die gehuisvest is in een buitenwijk. Op de achterbank staat de kooi…

Hoewel het pas januari was, dansten kleine zwarte vogels in de lucht en een bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen. De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel. Droefheid om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken. Droefheid om de moeder die de zoon had moeten afgeven en overgeven aan vreemden en had moeten…

Zo was Hij voor mij. Degene die nooit mijn minnaar was. Degene op wiens schouder ik mijn hoofd eens legde. Degene om wiens schouders ik mijn arm eens sloeg. Gebaren die de schuchterheid aanduiden, die ons belette minnaars te worden. Gebaren die voor mij alles betekenden, evenals zijn warme, weerloze wang tegen die van mij, eens. We hebben elkaar…

Ik wist niet of ik haar ooit nog zou ontmoeten maar plotseling en onverwacht kwamen we elkaar weer tegen. Vaak was ik haar huis in de naburige straat gepasseerd dat mij na onze breuk geen toegang meer bood en dat gedurende lange jaren een thuis voor me was geweest In de bus, waarin we gelijktijdig waren ingestapt, beet ik haar toe: "Jij hebt mij…

Het was negentieneenenvijftig. Ze werkte als typiste bij de Katholieke Leergangen en kwam aan huis bij de collega, wier broer, die jongen van Broeckx, haar terdege opmerkte. Hij zou mijn vader worden. Hij had nauwelijks opgekeken van zijn gebruikelijke lectuur toen hij haar, die mijn moeder zou worden, tot zijn vrouw koos. Op de foto, vervaardigd…

Toen lijn zeven halt hield bij de halte aan het Nassauplein, vroeg de man beleefd of zijn hond hem zou mogen vergezellen in de bus. Hiertegen opperde de chauffeur geen bezwaar. De man nam plaats en zijn hond, met beige, krullerige vacht, toonde zich aanvankelijk wat onwennig en hief de lieve kop hoog en met veel angst en wankelmoedigheid in de ogen…

De rozerode hemel van een nieuwe dageraad vertoont zich achter het geboomte en in de loop van de dag zal deze plaatsmaken voor een grotere bleekheid. Zonlicht schittert op het gebladerte. En zoals grijze lokken haast aarzelend het hoofd van een oudere gaan bezetten als ontdekkingsreizigers die voor het eerst voet aan land zetten op een uitheems continent…

Te midden van de huizenrij aan de Tilburgse Spoorlaan treft men de namen op de gevels van notarissen en makelaars; men vindt er het "Juridisch Loket" en men passeert twee restaurants, genaamd "Jade" en "Sirtaki", brandpunten van voorgaande bezoeken Men had mij gezegd dat de naam van de arts die eveneens resideert aan de Spoorlaan "Bernards…

Het Jeroen Bosch Ziekenhuis is in mijn ogen niet van een uitmuntende architectuur. Het rijst, aan de buitenrand van de stad, haast plompverloren op, als een donkerbruine kolos, met lange sequenties van eendere ramen, waarachter de patiënten verblijven. Wel is het gebouw gesitueerd te midden van velden en weiden en het draagt op haar gevel trots en elegant…

We ontmoeten elkaar bijna dagelijks en wel vóór de glazen, openschuivende deuren van de supermarkt. Zijn benen steken stakerig uit vanonder zijn zwarte korte broek en ik wijs op het dikke, witte verband waarmee zijn rechterbeen verbonden is en vraag: "Gekneusd of gebroken?¨ "Nee", verklaart hij, "Gesneden". Zijn beide armen zijn vandaag…

De "Huiskamer voor Pleegouders", mij tot nu toe onbekend, bevindt zich onvermoed in een pand dat enigszins afzijdig ligt aan het Wilhelminapark en dat eveneens behoort tot het uitgebreide en veelzijdige scala van instanties en instituties waarmee de hulpbehoevende Tilburgse bevolking wordt ondersteund en op de been wordt gehouden. Een binnenplaats…

Een ruim publiek bezette op een nog altijd zonnige dag in oktober het terras van Café-Restaurant "Nieuwland" dat bijna in de flauwe bocht is gesitueerd die in onze stad de Nieuwlandstraat met de Heuvelstraat verbindt. Vandaar heeft men het uitzicht op de felrode letters die aangeven dat aan de overkant eveneens een restaurant is gevestigd en wel…

Op die zwart-wit-foto uit dat verre jaar zie ik mezelf op veertienjarige leeftijd in het gezelschap van mijn goede, nog jonge ouders aan een tafeltje op een terras met een flesje limonade. Mijn halflange, glanzende, donkerblonde haar omgeeft mijn hoofd als een helm, valt neer aan beide zijden van mijn gezicht en houdt dit buiten bereik van de camera…

We liepen zij aan zij, Vader! Tijdens de schimmige jaren van mijn vroege jeugd was je op de achtergrond aanwezig. Altijd verdedigde en beschermde je me in latere en late jaren. Niets was goed genoeg voor mij, je favoriete dochter en we studeerden samen en Mozart en Beethoven spraken tot ons met de onzegbare taal van hun melodieën. Vader, je edele…

Een tros van gouden bladeren ontsnapt al aan het geboomte aan mijn venster. Zij hangt bevallig en elegant neer. Eveneens zijn lichtgele blaadjes neergedwarreld op de smalle paden tussen de hagen en onder de bomen in het parkachtige gebied. Een briesje beweegt de takken en zwarte vogels duiken onder in de boom. Het gouden licht van oktober kondigt…

Aan onze Lambert de Wijsstraat bevindt zich een klein huisje dat op haar gevel de naam "Poels Hofje" draagt. Het neemt een beetje een uitzonderingspositie in naast het oude kerkhof en welhaast onder de schaduw van de Hasseltse kerk die onvervaard en als het ware "roekeloos" (als men dit tenminste zou kunnen beweren) haar stalen toren en het ornament…

Eens keerde ik terug tot de tuin met de weelderige, exotische beplanting die zij, mijn zozeer geliefde zuster, dankzij haar opleiding en expertise ooit aanlegde. In het midden bevindt zich de vijver, tevens een natuurlijk kunstwerk dat omringd wordt door de bloemenpracht. En in de stille, weelderige tuin, de formidabele en fantastische schepping…

Het hart, en wel mijn kwetsbare en feilbare hart dat rust ter linkerzijde in de borstholte onder de neerhangende linkerborst die is neergeplant als een citroen op het middenrif en die bekroond wordt door de tepel, heeft me nog nooit in de steek gelaten. De strakke zwarte band van de bloeddrukmeter werd met regelmaat gespannen om mijn bovenarm. De…

In arren moede en verbijsterd sta ik op een vroege zondagmorgen voor de openschuivende glazen deuren van de Huisartsenpost en spreek in door de mechanische luidspreker dat ik "in nood" ben. Een astma-aanval vormt een "brevet van lichamelijk onvermogen" waarvoor men "acte de présence" geeft; waarvoor men capituleert en waarvoor men komt opdraven…

Ik was elf jaar. Oom Gerard, vertegenwoordiger in schoolartikelen, die met zijn bescheiden auto de scholen in onze provincie aandeed, bezocht ons vaak. Hij voorzag ook ons van artikelen zoals een lettertang en een viewmaster die tot onze verbeelding spraken. Als dochters van een klein ambtenaartje rekenden we weinig tot ons bezit. En zo, speurend…

Ons Textielmuseum is gevestigd aan de Goirkestraat en centraal in onze stad gesitueerd in een hoog, monumentaal pand als een voormalige fabriek. Het kent naast zijn Tentoonstellingsruimten - waarin reminiscenties aan de vroegere industrie die onze goede en mij zozeer dierbare stad zolang beheerst heeft en in haar greep hield nog altijd in leven worden…