Berichten uit een Zorgcentrum (vervolg) / Een spelletje "Domino" bij windkracht elf

Het is november.De huilende tonen van de wind die raast om het hoekige huis interpreteert mevrouw ten onrechte als muziek door de vervorming die het gehoorapparaat met zich meebrengt. We leggen de ivoorkleurige steentjes met de zwarte stippen, die een getal weergeven, aaneen op de tafel, op het tafelkleedje met de bordeauxrode en roze strepen, dat mevrouw nog zo kunstig naaide. Ze is na vijf maanden nog niet gewend in het Zorgcentrum. Haar hart herbergt grote zorgen, die de weg naar haar mond niet afleggen, die niet over haar lippen komen. Een steen ligt op haar maag, waarvan zij zich niet kan bevrijden.

Oud en eenzaam heeft zij familie, vrienden en kennissen overleefd. Zij is aangewezen op de luttele, armzalige uurtjes met mij. Op de boodschappen die ik voor haar doe. Maar ondanks alles nemen haar halfblinde ogen de gouden gloed waar van deze late herfst, wellicht een van de laatste seizoenen van haar leven.

In Tilburg Zuid zijn in een Tuincentrum vele planten, bloemen en een onwaarschijnlijke hoeveelheid kerstartikelen ondergebracht in grote hallen. Ik koos uit de overweldigende veelheid een kleine amaryllisplant die op twee lichtgroene stelen zijn knoppen droeg. Toen mevrouw er een eerste blik op wierp, bij mijn bezoek aan haar, bleek ze er zeer enthousiast over. Dit was de amaryllis die zij in gedachten had en waarnaar zij heimelijk had uitgezien. Zij mat de plant op met gestrekte duim en wijsvinger en zij schatte in dat deze met kerstmis wel uitgegroeid zou zijn tot de door haar gewenste grootte.

Tevens gaf ik haar de letter H in pure chocolade, die Sinterklaas meegebracht had. De voorletter had hij gelezen op het naamplaatje bij de deur van haar kamer en mevrouw onthulde nu dat ze "Hendrika" heette maar graag "Riek" genoemd werd, een naam die echter de laatste jaren door niemand uitgesproken werd wegens de allesoverheersende eenzaamheid van mevrouw.

Na de koffie stelde ze voorzichtig voor of ik haar haar in wilde draaien ("Had ik dit al eens eerder gedaan?"). Na de wasbeurt posteerde zij zich aan de tafel en voorzichtig rolde ik het korte, zachte, grijze haar op de krulspelden terwijl mevrouw de spelden aangaf waar ik telkens om vroeg.

Later kwamen we nog te praten en telkens weer vertelde zij het verhaal van haar eenzaamheid in andere, niet mis te verstane bewoordingen, het verhaal van een achttienjarige, uiterst schrijnende eenzaamheid die uitmondde in een isolement dat door de luttele uurtjes met mij nauwelijks doorbroken kon worden.

En dan stond mevrouw daar tenslotte bij de deur en wuifde ze mij na als een moeder, tot ik in de lift verdween......

ouderen eenzaamheid bezoek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 21