Alle inzendingen van I.Broeckx

Na twee jaar stug en gedegen oefenen is het uur van het afscheid aangebroken. Het kleine zaaltje aan het Energieplein zal ik nooit meer bezoeken waar mijn vriend de fysiotherapeut de scepter zwaaide. Als een klein, besloten universum, als een wereld in een wereld waar ogenschijnlijk het leed niet heerst, als "le meilleur des mondes possibles" ligt…

In de bloemenzaak zijn enkele heren druk bezig met het samenbinden van boeketten die ongetwijfeld dienen om vriendschap of liefde kracht bij te zetten. Razendsnel en uiterst handig schrapen zij met een mesje de bladeren van de kwetsbare stelen en voegen de bloemen bij hun "soortgenoten" zodat het geheel een schitterend boeket vormt, als personen die…

Op de oude zwart-witfoto uit de veertiger jaren, die nog altijd mijn slaapkamer siert, staan ze afgebeeld: mijn oma en opa (die koperslager was en die ik nooit gekend heb) en mijn vader en zijn twee broers naast de zus die het leven nooit heeft kunnen dragen. De broers dragen voor de foto hun nette kostuums; de stropdassen springen naar voren in de…

Ze kwam uit Bosnië en sprak met een duidelijk, merkwaardig accent, maar niet alleen de oorlog had haar getraumatiseerd. Ze had niet meer kunnen zorgen voor haar oude vader en nu had ze geen familie meer. Het onheil en het verdriet hadden haar aangegrijnsd en het zelfgekozen einde was eens aanlokkelijk geweest.... Ik heb niet veel van haar gevraagd…

Op de zevenentwintigste januari, de dag van jouw verjaardag, kwam de familie gewoonlijk bijeen in het oude huis; mijn geboortehuis. Feestelijk gebak werd bij die gelegenheid geserveerd en meestal bracht ik je een azalea met sneeuwwitte bloemen, jouw favoriete plant. De collega's zijn jou nooit meer in het verpleeghuis komen bezoeken en onze oom…

Ze vroeg me te wachten in de armoedig ingerichte kamer en ik had uitzicht op een slecht geschilderd en welhaast "demonisch" aandoend drieluik waarop een kerkinterieur was afgebeeld. Tevens stond het mij vrij mijn blikken te werpen op de oude "Yamaha"-piano tegen de wand die vermoedelijk nooit meer bespeeld werd of in de binnenstadstuin waar een…

Soms lijkt het in november al lente te zijn. Een bleek zonnetje duikt af en toe op tussen de schapenwolkjes en meeuwen, die ik benijd om hun sterke vleugels, dartelen vrolijk in de rondte.... Op de Tilburgse markt wapperen als vanouds voor een kraam nachtjaponnen in een licht briesje en de verkoper noemt mij hun prijs. Ik besluit tot de aankoop van…

In de morgen vertoont zich aan de horizon achter de boomgroepen en achter de huizen een rozerode hemel. Vanzelfsprekend gaat de zon, die zich later aan het panorama toevoegt, eveneens op in de Nassaustraat... Later mengen zich de tinten van de hemel als op een palet en zij wordt grijs en okergeel.... Een nieuwe dag! Mijn vraag aan het onbekende…

Terugkerend van Kapsalon S. aan de Korvelseweg (ook een adres voor armoedzaaiers) trof ik meneer op de zitplaats bij de halte van lijn zeven. "Als u me niet verkracht, mag u naast me komen zitten" verklaarde hij. "Dan moet u mij ook niet verkrachten" antwoordde ik.... Meneer woonde in een appartement in Turnhout dat hem benauwde. De muren kwamen…

Ieder jaar als de Kerstdagen weer aanbraken, haalde mevrouw de pop tevoorschijn. Het was een pop, gekleed in het traditionele kostuum van de kerstman, die gesticulerend een vrolijk kerstlied te berde kon brengen. In haar hemeltergende eenzaamheid, slechts in het gezelschap van het zwarte knuffeldier, een pluchen hond die ze eens gewonnen had in een…

In de verte, echter door mijn raam goed zichtbaar, is sinds kort een kraam opgesteld met feestelijke neonverlichting in felle kleuren die afwisselend oplichten. Zo worden kennelijk de aanstaande feestdagen vroegtijdig ingeluid met de lekkernijen die in de kraam te koop zijn. De dreiging is nog overal maar het feest zal doorgaan! Toch heb ik, ontroerd…

Al eerder hadden we het plakkaat op de deur van je slaapkamer bevestigd: wat moest er gebeuren als het onverwachte, ongewenste en onheilspellende dat we nooit wensten, zou gebeuren? We hadden nog vruchtenbowl, geschonken in het hoge glas, gedronken. Je had nog gevraagd hoe laat het was. "Zeven uur", had ik geantwoord. "Een mooie tijd", had je…

Om 3.00 uur in de nacht, toen de hemel als een indigoblauwe deken over de wereld lag, zijn de verplegers gekomen in de groengele beroepskleding en ze brachten de grote zuurstofcilinder mee en drukten het levensreddende zuurstofmasker op mijn gezicht. Ze hadden als verwonderd ofwel medelijdend rondgekeken in mijn flatje waar het exotische wandkleed…

Bij de bushalte aan de Dillenburglaan waar de "gekandelaberde" bomen nog slechts getooid zijn met een armzalig gewas dat zich als wanhopig om de stam slingert, ontmoette ik mijn benedenbuurman die zich meestal schuilhoudt en al vijfentwintig jaar kennelijk in stille berusting zijn dagen rekt in zijn schilderachtige woning. Hij rookte kalm een sigaret…

Deze keer viel mijn oog, terwijl ik dwaalde over het Koningsplein langs de rijk-voorziene kramen, op een knuffelbeest in de vorm van een haan met een felrode kam van vilt en een vooruitspringende, stoere zwarte snavel en ik bedacht hoe ik daarmee een onschuldig lief kind of het kind dat ik nog altijd van binnen koester, zou kunnen plezieren. En in…

We waren genodigd in een huis; in een appartement in een van die straten die gekenmerkt worden door de strakke, functionele en welhaast demonisch aandoende bouwsels; kortom door de architectuur die razendsnel verrezen is na het afscheid dat ik heb moeten nemen van mijn allerliefste, in een wijk waarin mijn jeugdherinneringen liggen opgestapeld als betrof…

....en zo treft men op het Lieve Vrouweplein in onze stad, vlak bij die fontein die altijd maar ongeremd en zo enthousiast en uitbundig zijn water ten hemel stuwt en vlak bij de woning die in een voorbije eeuw korte tijd het domicilie vormde van de wereldberoemde schilder, het massieve en groen-verweerde beeld aan van een moederlijke figuur. De tekst…

Nog altijd bewaar ik het in mijn boekenkast: mijn "Afrika"-boek, een souvenir uit mijn verre jeugd, omhuld door een glanzende paarse kaft. Mama had het haar hoogbegaafde dochter die zoveel vragen stelde, eens cadeau gedaan. Het boek bevat vele kleurige, fotografische indrukken van het continent dat in mijn jeugd zozeer tot mijn verbeelding heeft gesproken…

De foto moet ik nog ergens hebben, in een fotoalbum; de foto van mijzelf te midden van mijn medescholieren; lachend, zuigend aan een rietje; gekleed in de lange broek en in het bloesje dat ik me nog zo goed herinner. Bij de gymnastiekvereniging heb ik nooit veel gepresteerd. Mijn blonde klasgenootjes, de elegante meisjes, duikelden en buitelden in…

Deze keer had ik het mooie "Memory"-spel meegebracht voor hem, voor mijn arme broer. Ik had het aangeschaft in de Kadoshop van ons Textielmuseum, waar je een keuze kunt maken uit tal van exclusieve artikelen, zoals fraai gedessineerde theedoeken, origineel geïllustreerd briefpapier en nog veel meer.... Mijn broer, bijgestaan door een charismatische…

Aan het pand aan het Westerpark, de verbouwde eengezinswoning, is een koperen plaat bevestigd die haar ingewikkelde Chinese naam vermeldt: "Atillaoglu Tjon a Tham". Zij is de voorvechtster die ik al vele malen aangetroffen heb achter haar kolossale bureau waarop een naamplaatje haar naam vermeldt, gesierd door de toevoeging "Drs", een epitheton…

In Tilburg Zuid, daar waar de Oerlesestraat ophoudt en overgaat in de Groenstraat, of althans niet ver van de genoemde kruising, woonde ik eens in een schamele, armoedige bovenwoning, die mij ondanks alles zeer dierbaar was. Zij was gemeubileerd met mijn oude eikenhouten bureau en met een metalen, witgelakte tafel met rond bovenblad die ik mee heb genomen…

Eens verzekerde je me: daar wil ik voorgoed rusten; op die velden; onder die oude eik. En zo strooiden we jouw zilverwitte as daar in lang vervlogen tijd uit. Er is geen grafsteen waarop je zo dierbare naam staat ingebeiteld; waarop we bloemen zouden kunnen leggen; waarop een lichtje zou kunnen branden. Moedertje, je rust, je rust voorgoed aan…

Vaak signaleer ik mevrouw in lijn zeven op zaterdagmorgen als ik in de bibliotheek de boeken ga halen die ik niet lees. Mevrouw hanteert een wandelstok en een wagentje om haar boodschappen in te vervoeren die zij steevast bij Albert Heijn aanschaft en soms spreekt zij de chauffeur aan als was van haar de remedie en het soelaas voor haar ongeneeslijke…

In vroeger dagen legde ik twee keer per jaar de weg af door de straten van de chique wijk naar zijn koele, klinische wachtkamer en behandelkamer waar het portret van zijn gezinnetje de wand sierde. Zijn naam is Jeroen en de tedere, lieflijke haartjes op zijn "apenarmen" mocht ik al eerder observeren..... Hij moest door haar plotselinge dood afscheid…

Een pijn manifesteerde zich rechtsonder in mijn mond; laten we zeggen in mijn kaak of althans in het krakkemikkige gebit dat mijn "hoogbegaafde" tandarts nog weet op te vijzelen. De pijn verstoorde mijn nachtrust en dus beklom ik de trappen die leiden naar het appartement van mijn bovenbuurvrouw die zich gewoonlijk alleen kenbaar maakt door de liefdeskreten…

Weer heb ik de weg afgelegd, de route gevolgd naar het naburige dorp langs de lanen die vernoemd zijn naar eerbiedwaardige politici uit een ver verleden zoals daar waren Minister Goseling en Ruys de Beerenbrouck, langs de panden van de industriëlen met hun stoere, trotse naam op de gevel, alsof deze "karakter" symboliseren, langs de weiden met soms…

In die tijd hing in ons arbeidershuisje de Zwitserse kalender aan de wand die tante A. ieder jaar zond en die die indrukwekkende en soms zelfs welhaast demonisch aandoende blauw-witte bergtoppen, die gletsjers en die runderen met een bel om de hals toonde. En af en toe maakte tante A. de reis vanuit het verre Zwitserland met de Volkswagen naar ons…

....en zo beklommen wij eens die berghellingen, baadden wij in het zonlicht tijdens onze wandelingen over die slingerende paden tussen de groene weiden; zo was de zomer van ons zesentwintigste levensjaar en zo zou ik je weer willen zien, mijn Lanersbach! Ik zou je kleine kerkje zo graag weer willen aanschouwen en het regiment van je dorpskapel dat…

Op het kleine meubelstukje; het kleine tafeltje met de witgelakte stangen en de glazen platen dat mij zo dierbaar is en dat mijn goede, sinds lang overleden moeder mij eens schonk, staat sinds jaar en dag een roestbruin, metalen kistje... Het kistje bevat nog altijd pakjes met geurige tabak, die zijn geur nog altijd verspreidt.... Mijn dierbare…