Alle inzendingen van I.Broeckx

Al eerder hadden we het plakkaat op de deur van je slaapkamer bevestigd: wat moest er gebeuren als het onverwachte, ongewenste en onheilspellende dat we nooit wensten, zou gebeuren? We hadden nog vruchtenbowl, geschonken in het hoge glas, gedronken. Je had nog gevraagd hoe laat het was. "Zeven u...

Om 3.00 uur in de nacht, toen de hemel als een indigoblauwe deken over de wereld lag, zijn de verplegers gekomen in de groengele beroepskleding en ze brachten de grote zuurstofcilinder mee en drukten het levensreddende zuurstofmasker op mijn gezicht. Ze hadden als verwonderd ofwel medelijdend ro...

Bij de bushalte aan de Dillenburglaan waar de "gekandelaberde" bomen nog slechts getooid zijn met een armzalig gewas dat zich als wanhopig om de stam slingert, ontmoette ik mijn benedenbuurman die zich meestal schuilhoudt en al vijfentwintig jaar kennelijk in stille berusting zijn dagen rekt in zi...

Deze keer viel mijn oog, terwijl ik dwaalde over het Koningsplein langs de rijk-voorziene kramen, op een knuffelbeest in de vorm van een haan met een felrode kam van vilt en een vooruitspringende, stoere zwarte snavel en ik bedacht hoe ik daarmee een onschuldig lief kind of het kind dat ik nog altij...

We waren genodigd in een huis; in een appartement in een van die straten die gekenmerkt worden door de strakke, functionele en welhaast demonisch aandoende bouwsels; kortom door de architectuur die razendsnel verrezen is na het afscheid dat ik heb moeten nemen van mijn allerliefste, in een wijk waar...

....en zo treft men op het Lieve Vrouweplein in onze stad, vlak bij die fontein die altijd maar ongeremd en zo enthousiast en uitbundig zijn water ten hemel stuwt en vlak bij de woning die in een voorbije eeuw korte tijd het domicilie vormde van de wereldberoemde schilder, het massieve en groen-verw...

Nog altijd bewaar ik het in mijn boekenkast: mijn "Afrika"-boek, een souvenir uit mijn verre jeugd, omhuld door een glanzende paarse kaft. Mama had het haar hoogbegaafde dochter die zoveel vragen stelde, eens cadeau gedaan. Het boek bevat vele kleurige, fotografische indrukken van het continent da...

De foto moet ik nog ergens hebben, in een fotoalbum; de foto van mijzelf te midden van mijn medescholieren; lachend, zuigend aan een rietje; gekleed in de lange broek en in het bloesje dat ik me nog zo goed herinner. Bij de gymnastiekvereniging heb ik nooit veel gepresteerd. Mijn blonde klasgenoo...

Deze keer had ik het mooie "Memory"-spel meegebracht voor hem, voor mijn arme broer. Ik had het aangeschaft in de Kadoshop van ons Textielmuseum, waar je een keuze kunt maken uit tal van exclusieve artikelen, zoals fraai gedessineerde theedoeken, origineel geïllustreerd briefpapier en nog veel me...

Aan het pand aan het Westerpark, de verbouwde eengezinswoning, is een koperen plaat bevestigd die haar ingewikkelde Chinese naam vermeldt: "Atillaoglu Tjon a Tham". Zij is de voorvechtster die ik al vele malen aangetroffen heb achter haar kolossale bureau waarop een naamplaatje haar naam vermeldt,...

In Tilburg Zuid, daar waar de Oerlesestraat ophoudt en overgaat in de Groenstraat, of althans niet ver van de genoemde kruising, woonde ik eens in een schamele, armoedige bovenwoning, die mij ondanks alles zeer dierbaar was. Zij was gemeubileerd met mijn oude eikenhouten bureau en met een metalen, w...

Eens verzekerde je me: daar wil ik voorgoed rusten; op die velden; onder die oude eik. En zo strooiden we jouw zilverwitte as daar in lang vervlogen tijd uit. Er is geen grafsteen waarop je zo dierbare naam staat ingebeiteld; waarop we bloemen zouden kunnen leggen; waarop een lichtje zou kunnen b...

Vaak signaleer ik mevrouw in lijn zeven op zaterdagmorgen als ik in de bibliotheek de boeken ga halen die ik niet lees. Mevrouw hanteert een wandelstok en een wagentje om haar boodschappen in te vervoeren die zij steevast bij Albert Heijn aanschaft en soms spreekt zij de chauffeur aan als was van h...

In vroeger dagen legde ik twee keer per jaar de weg af door de straten van de chique wijk naar zijn koele, klinische wachtkamer en behandelkamer waar het portret van zijn gezinnetje de wand sierde. Zijn naam is Jeroen en de tedere, lieflijke haartjes op zijn "apenarmen" mocht ik al eerder observer...

Een pijn manifesteerde zich rechtsonder in mijn mond; laten we zeggen in mijn kaak of althans in het krakkemikkige gebit dat mijn "hoogbegaafde" tandarts nog weet op te vijzelen. De pijn verstoorde mijn nachtrust en dus beklom ik de trappen die leiden naar het appartement van mijn bovenbuurvrouw d...

Weer heb ik de weg afgelegd, de route gevolgd naar het naburige dorp langs de lanen die vernoemd zijn naar eerbiedwaardige politici uit een ver verleden zoals daar waren Minister Goseling en Ruys de Beerenbrouck, langs de panden van de industriëlen met hun stoere, trotse naam op de gevel, alsof dez...

In die tijd hing in ons arbeidershuisje de Zwitserse kalender aan de wand die tante A. ieder jaar zond en die die indrukwekkende en soms zelfs welhaast demonisch aandoende blauw-witte bergtoppen, die gletsjers en die runderen met een bel om de hals toonde. En af en toe maakte tante A. de reis van...

....en zo beklommen wij eens die berghellingen, baadden wij in het zonlicht tijdens onze wandelingen over die slingerende paden tussen de groene weiden; zo was de zomer van ons zesentwintigste levensjaar en zo zou ik je weer willen zien, mijn Lanersbach! Ik zou je kleine kerkje zo graag weer wille...

Op het kleine meubelstukje; het kleine tafeltje met de witgelakte stangen en de glazen platen dat mij zo dierbaar is en dat mijn goede, sinds lang overleden moeder mij eens schonk, staat sinds jaar en dag een roestbruin, metalen kistje... Het kistje bevat nog altijd pakjes met geurige tabak, die z...

Nu de wind de bomen aan mijn venster in beweging zet en de blaadjes weer vallen, heb ik eindelijk het kaartje verstuurd waarop ik al zo lang geleden je Afrikaanse adres had genoteerd. Het kaartje toont een welige weide met tevreden koeien uit je vaderland en mijn woorden: "in verbondenheid". Z...

Als vanouds schemert een bleek licht door de beide glazen deuren aan weerszijden van ons trapportaal. Anoek, de jongedame die sinds een goed jaar de flat aan de andere zijde bewoont, is thuis. Voor mij vertegenwoordigt zij de gave, ongeschonden jeugd; zo ver van mij, zo onbereikbaar ver. En in ...

"Je hebt niet de ideale maten" verklaarde de bebaarde chef personeelszaken, wiens foto, het getuigenis van zijn lelijkheid, prominent was afgedrukt in het personeelsblad "maar ik zal je aannemen als mijn secretaresse als je je werk goed doet" (Ik was me er niet van bewust dat ik in mijn zomerblo...

Het Twee Steden Ziekenhuis verrijst voor mijn ogen zoals vijftig jaar geleden en haar kale en onopgesmukte gangen en ziekenkamers "verwelkomen" mij weer eens. Voor het hoge raam gezeten kijk ik uit op "zwangere" wolkenluchten en in de verte verheft zich bij de nieuwbouw aan de Lage Witsiebaan de...

Ze zond me de kleurige ansichtkaarten uit haar zo dierbare Engeland waarop de oude huizen, als uit een voorgaande eeuw, staan afgebeeld en het uurwerk met de Romeinse cijfers waarvan de wijzers voorgoed tot stilstand zijn gekomen. Nooit meer zal ik Broadway in Worcestershire bezoeken, maar haar bri...

Men kan bezwaarlijk beweren dat de Kadoshop van het Nederlands Textielmuseum niet de moeite waard is. En dus bezocht ik het oude monumentale pand aan de Goirkestraat nog eens. Op lange tafels vindt men daar de meest merkwaardige en exclusieve artikelen, deels produkten van de textielnijverheid waara...

....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde st...

Het was in die tijd dat ons gezinnetje de bovenverdieping bewoonde waar de zwarte, ronde haard een centrale plaats innam en het bankstel met de goudkleurige bekleding domineerde en de radio op een tegen de wand geschoven tafel het chanson "Que sera" van Doris Day liet horen. Raadselachtig ware...

Het is in feite toch wel wonderlijk hoe sinds jaar en dag in vele cafés en restaurants het suikerzakje circuleert.... En zo verschafte men mij een wondermooi exemplaar bij mijn bezoek aan Café-Restaurant "De Rustende Jager" met een kleine, petieterige afbeelding erop, als een klein, kunstzinnig...

Mijn beste vriendin schonk me een maiskolf. Ze adviseerde me de langwerpige vrucht te ontdoen van het groene blad dat haar als beschermend omhulsel omgaf en haar te verwarmen. Daarna kon ik knabbelen aan de zo toepasselijk "maisgeel" genoemde bolletjes en ik vroeg me af hoe toch een Onbekende ...

Daar ligt, tussen het geboomte, tussen de oude, hoge dennen die Tilburg West opluisteren, een oude speeltuin met vervallen en verroeste speeltoestellen: een glijbaan, een wip en een draaimolen. Vanuit het snel passerende voertuig kan ik er nauwelijks een blik op werpen; men noemt haar de "Karin Ween...