Alle inzendingen van I.Broeckx

Een elegante zuil van doorzichtig glas draagt op de afdeling "Longziekten" van het E.Ziekenhuis de gelijknamige, macabere tekst. Toch heeft men meestal niet af te wachten dat men hier onmiddellijk op middeleeuwse wijze gevierendeeld zal worden, de duimschroeven aan zal krijgen of zijn laatste adem uit zal moeten blazen. Maar men mag wel blazen…

In mijn kamer staat sinds kort een lege vogelkooi. Een enkel donzig wit veertje kleeft nog aan de gouden spijlen en het voer- en waterbakje, nu doelloos en zinloos en zonder enige functie, hangen nog aan de zijkant. De bewoner van de kooi, mijn trouwe kameraad en de enige vriend van wie ik nooit de gruwelijke pijn die uitgaat van de harde en wrede,…

Het is wel verbazingwekkend en ook verontrustend hoe ontzettend vaak hier de jankende, gillende auto's voorbijkomen. Mijn huis is gesitueerd naast een snelweg en ik vraag me soms af of het hele, nabijgelegen ziekenhuis propvol verkeersslachtoffers ligt? Zeker is dat het geluid van de sirenes in hoge mate zenuwslopend is en in combinatie met andere…

Het is wel verbazingwekkend en verontrustend hoe ontzettend vaak hier de gillende en jankende gele auto's voorbijkomen. Mijn huis is gesitueerd naast een snelweg en ik vraag me soms af of het hele nabijgelegen ziekenhuis propvol verkeersslachtoffers ligt? Zeker is dat het geluid van de sirenes in hoge mate zenuwslopend is en in combinatie met andere…

Te midden van heel gewone huizen in een heel gewone straat tref je in Loon op Zand ineens een merkwaardige winkel aan. De ramen zijn half geblindeerd door lamellen maar je kunt toch zien dat zich binnen talloze serviezen bevinden, her en der verspreid over etagères, planken, kasten en vensterbanken. Het is alsof hele dorpen in de wijde omtrek voorzien…

Op de 13e augustus werd ik in feite verwacht, maar ik zag het levenslicht op 27 juni, zes weken te vroeg. De kwetsbaarheid werd mijn handelsmerk, mijn levenslot, de kwetsbaarheid waarmee ik in de couveuse de borsten van mijn moeder en de handen van mijn vader moest ontberen, strelingen, die mij ook tijdens mijn zwaar getormenteerde leven niet ten deel…

De gestikte naden van mijn zwarte, stevige schoenen zijn opengereten. De schoenen hebben heel Midden-Brabant "gezien" en betreden. We stapten voort over steenachtige en modderige paden, zagen naald- en loofbomen, heidevelden, runderen, vogels van allerlei pluimage, meren, plassen, rivieren en wat al niet meer. Maar de kaken van mijn wandelgenoten…

De honderden bonte neonlichtjes van de vele gokautomaten toveren de grote vierkante ruimte als het ware om in een soort futuristische kermis, die in tegenstelling staat tot de strenge, solide muren en vensters van het gebouw, die haar klassieke afkomst verraden. Een grijsaard nadert de speeltafel, waaraan al enkele middelbare dames, gekleed in strak…

Naast ons, de meisjes van Broeckx, groeide geen jongen op. Wij maakten niet van dichtbij kennis met zijn kinderspel, met zijn autootjes, zijn vliegtuigjes, met zijn fantasieën en met al de spulletjes waarvan een jonge jongen zo houdt. Onze moeder had het kinderspeelgoed van ons vierjarige broertje dat uit huis geplaatst was en verbannen was naar…

In Tilburg Zuid zijn in een Tuincentrum vele planten, bloemen en in het seizoen een onwaarschijnlijke hoeveelheid kerstartikelen ondergebracht in grote hallen. Ik koos uit de overweldigende veelheid een kleine amaryllisplant die op twee lichtgroene stelen zijn knoppen droeg. Toen mevrouw er een eerste blik op wierp bij mijn bezoek aan haar bleek ze…

Hoe lelijk en oud je ook bent, als je gelukkig bent en een uitstraling hebt, komt alles goed. En ik was gelukkig in die schitterende, milde en mooie zomer van mijn vierenzestigste levensjaar. Hij zat tegenover me in buslijn zes met een pakje brood in de hand en glimlachte overvloedig, overdadig met lelijke, gele, scheve tanden. Als een vlieg op…

Lang geleden was ik met een zogenaamde "vriendin" die, als zovelen, in een later stadium de ontrouw en de desertie tot immoreel "Leitmotiv" verheven bleek te hebben dat zij hoog droeg in haar vaandel, samengekomen in een chique restaurant nabij de Tilburgse Schouwburg, nabij het imposante beeld van een Rubensiaanse liggende figuur, in steen gebeiteld…

Het is ongelooflijk hoe kaal, verlaten en desolaat de lokalen van Wijkcentrum "De Symfonie" aan de Eilenbergstraat in Tilburg Noord zijn. Als daar dan bovendien de diep beklagenswaardige afasiepatiënten bijeenkomen is welhaast geen grotere treurnis of ongeluk denkbaar. Hen is de taal en het spraakvermogen ontnomen, de primaire voorwaarde voor de elementaire…

Jouw geliefde naam die mij tot een gebed, een toverspreuk en een magische formule was geworden en die ik jarenlang innerlijk uitsprak, is mij, nu ik je nooit meer zal zien, tot een noodlot en een vloek en vervloeking geworden. Jouw huis, mijn thuis, jouw mij zo geliefde vriendenhuis heb je mij voor altijd ontstolen nu je voorgoed vertrekt tot mijn…

Men zou zich erover kunnen verwonderen hoezeer onlangs, geheel buiten mijn verwachting, de medemenselijkheid dan wel het mededogen tot uiting kwamen dan wel gestalte kregen bij twee verschillende gelegenheden in buslijn zes in Tilburg op haar route vanaf het Nassauplein tot in het centrum. Ten eerste was daar op een schitterende zomerdag die oudere…

Honderd euro had ik bij me gestoken in een vakje van mijn portemonnee. Het was naar mijn berekening ongeveer de prijs van de artikelen die ik aan ging schaffen. In de zaak voor teken- en schilderbenodigdheden vroeg ik om penselen. "Penselen voor acrylverf" voegde ik eraan toe. "De beste die u hebt" zei ik en: "Acrylverf in basiskleuren, de beste…

De meest uitbundigen, de brutaalsten en de meest luidruchtigen voeren overal de boventoon en hebben steeds het hoogste woord. We waren gearriveerd in de statige en elegante vertrekken van het kasteel waar alles nog de negentiende eeuw vertegenwoordigde met portretten van vorsten aan de wand, spiegels en stoelen met velours bekleed en aan lange tafels…

Op deze schitterende en placide zomerdag, in de zomer van mijn vierenzestigste levensjaar, ver verwijderd en voorgoed vervreemd van de sferen van mijn jeugd, kijk ik vanuit mijn venster uit op die grasgroene weide, de weide van mijn thuis in de wereld, van het sobere en eenzame thuis dat ik tenslotte vond in deze mysterieuze, wrede, harde en onheilspellende…

Mijn vriendin omhelsde me. Onheilspellend ongeluk had de horizon van haar leven verduisterd. Zij danste haar wilde en riskante dans op de toppen van de golven van de oceaan van haar geestesziekte als een onwillige acrobaat die zich niet staande kan houden op de evenwichtsbalk van het leven en zij zonk onherroepelijk van keer tot keer in de diepe dalen…

Als de schilderijen aan de wand mij aangrijnzen als mombakkesen uit een horrorfilm en als het luchtledige van de eenzaamheid mij omgeeft als een atmosfeer die mij de adem beneemt en als de wijzers van alle klokken en horloges zich trager dan traag voortslepen en het schijnbaar oneindig langdurige traject langs hun wijzerplaten afleggen, weet ik dat…

De Gemeente Tilburg is wispelturig in haar beleid: soms hardvochtig en afwijzend; soms welwillend en ze had onverwacht in haar niettemin oneindige filantropie besloten dat ik mee mocht met een reisje van de Katholieke Bond van Ouderen naar Monschau, dat ik voor het laatst aanschouwd had in 1966 met mijn oom en zijn aanstaande vrouw toen we ijs gegeten…

Vanaf de bushalte aan de Hoefstraat in Tilburg is het maar een klein eindje lopen naar de Houtstraat, die gesitueerd is in een grijze, rustige buurt met arbeidershuizen, onderbroken door een cafetaria. Hier bezoek ik de heer Ben Faro (49) die sinds zijn jonge jaren gegrepen en gefascineerd is door het draaiorgel en door draaiorgelmuziek en die daar…

Ik had telkens één exemplaar van de lepels, vorken, messen en dessertlepels voorzien van een briefje waarop vermeld stond hoeveel van hun "edelmetalen kameraden" zich in de cassette bevonden als in de nauwgezette slagorde van een leger te velde. Op hun fragiele, sierlijke heften plakte ik een etiket en ik poetste ieder stukje elegant keukengereedschap…

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal. Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen, maar tijdens de vergadering vroeg ik me af: zoemden de zielen…

Daar moet het zich afgespeeld hebben, daar waar de massieve kolos van het gebouw van de Holland-Amerika Lijn verrijst, daar waar het water tegen de kade klotste toen Rotterdam nog niet haar na-oorlogse silhouet verkregen had, maar de St.Laurenskerk in de verte niettemin haar toren verhief, zoals altijd al. Toen, aan die Kade (het moet 1955 geweest…

Hij was, door de afstand die ons scheidde in het verduisterde klaslokaal, mooi om te zien; elegant, slank en goed gebouwd. Vaak dwaalden mijn blikken af naar de mysterieuze, spannende driehoek in zijn pantalon, bij gebrek aan de mogelijkheid tot bezichtiging van een èchte Apollo, die kennelijk in het anti-feministische vorige fin-de-siècle nooit had…

Na de zoveelste ruzie met mijn enige en zo dierbare zus heb ik uit consternatie mijn duur gekochte contactlenzen door de afvoer van de wastafel gespoeld. Eén klein, mintgroen gehavend schijfje was aanvankelijk nog zichtbaar op het witte marmer, zodat ik kon vermoeden welke weg het andere, bijbehorende, was gegaan. Ik kon de beide, onmisbare optische…

De Tilburgse Spoorzone herbergt onverwachte locaties die tot de verbeelding spreken. Theater "De Boemel" behoort daartoe. De stemmen van het dameskoor dat daar optreedt op een van de mooie, zwoele zomeravonden van dit jaar die Edward Elgar vertolken stijgen ten hemel en ook Guus Meeuwis is met "Brabant" vertegenwoordigd. Het is echter nog repeteren…

Het terras van Café-Restaurant "Anvers" aan de Markt in Tilburg is voorzien van een zwart zonnescherm, van een grandioze overhuiving die men naar believen kan laten stijgen en dalen, al naar gelang de weersomstandigheden en de temperatuur. Ik wachtte die dag, op dat terras, onder dat scherm, op een vriendin, op een trouwe collega van veertig jaar…

Mijn ogen vestigden zich op het, door uitlaatgassen en kwalijke dampen beroete en vervuilde viaduct bij het NS-plein toen ik bij de bushalte stond. De stad, mijn geboortestad, werd zo opgehemeld en verfraaid in glossy magazines met glanzende bladzijden en gelikte foto's, maar verdiende zij de eufemismen die als confetti over haar uitgestrooid werden…