Een cadeautje voor een man van zestig jaar
Ik had het leuke, bonte boerderijboekje voor hem gekocht; een boekje met kleurige, gladde bladzijden die de dieren toonden die hij bij hun naam kon noemen: "geit", "kip", "koe", "haan" enzovoorts.
Hij is mijn broer en heeft de geestelijke leeftijd van een vijfjarige nooit overschreden. Vandaag werd hij zestig: zover ligt het jaar 1958 in het verleden.
De dodelijke ziekte rukt al sluipend op; zijn bloed was niet goed; in de prostaat sluimert de ziekte die uit zal breken, vroeger of later, met onverbiddelijke kracht.
Zijn moeder die niet meer leeft had hem in haar idealisme en naïviteit nog naar school willen sturen; de school die mijn broer inderdaad korte tijd bezocht en in de brokstukken van zijn gebrekkige en zeer gemankeerde spraak valt inderdaad soms het woord "school" en in fragmenten van zijn gebrekkige herinnering moet nog iets leven uit die zo lang vervlogen tijd; zelfs hij zou het curriculum hebben moeten doorlopen; zelfs aan hem is de gebruikelijke zorg en aandacht die ons allen eens ten deel is gevallen, zij het korte tijd en fragmentarisch, eens besteed, zonder ook maar het minste resultaat, en zo spreekt hij af en toe de namen nog uit van de bestemmingen van de trein die langs zijn povere onderkomen raast: "Nijmegen", "Den Bosch"
Vandaag vierden we zijn zestigste verjaardag; de verjaardag van mijn arme broer; van een man die nooit de status van volwaardig menszijn heeft bereikt of zal bereiken, hoezeer men ook op deze classificatie en kwalificatie kan afdingen....
Geplaatst in de categorie: individu
broer
52
Geef je reactie op deze inzending: