Na lange jaren van "vriendschap"
De C.-straat, dichtbij het centrum van onze stad, strekt zich uit als een sfeerloze, troosteloze trechter of krocht en ook in het huis van mijn "vriendin" heerst sinds lange jaren de ziekte, de doodsheid en het verval.
Ze vraagt me welke muziek mijn voorkeur heeft. Zelf heeft ze eens gehuild om "L'important c'est la rose" en ze vond haar tranen ongewoon, maar ik verzeker haar dat deze bij de "condition humaine" horen en daarmee innig verstrengeld, onlosmakelijk verbonden zijn.
Tegen mijn "vrienden" praat ik niet over mijn longziekte. Zij zouden, zoals te doen gebruikelijk, alles terugbuigen naar hun ziekelijke en ziekmakende ego en zoiets zou mijn kwetsuur verlevendigen; de altijd brandende wond in mijn hart nog verder voeden en openen.
De "vriend", die hele dagen lusteloos op de bank ligt, leeft wel enigszins op onder mijn fixerende blikken en aandacht.
"Hoe vind je het, opgescheept te zitten met twee vrouwen?", vraag ik hem tenslotte voor mijn vertrek en afscheid.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid