Alle inzendingen van I.Broeckx

Er was een nieuwe dag aangebroken; eigenlijk - na al het leed - buiten mijn verwachting; een zomerdag en het licht speelde frivool over de wereld en wierp er schaduw en licht in een warrelend, wervelend patroon overheen. Ik had plaats voor haar gemaakt op het bankje bij de halte van lijn zes en ons gesprek kwam op de kermisattractie die in de verte…

In een lange wagen met overkapping en met op de zijkant de tekst "Horeca en Manege Hooijen", waarvoor deze keer niet (zoals de traditie overigens gebiedt) twee trotse, fiere hengsten met een tuig aan en leren oogkleppen voor de trouwhartige, bolle ogen, gespannen waren, maar een echte tractor, bemand door een stoere jongeman, zijn wij met een gezelschap…

Ze had zich aanvankelijk voorgesteld hoe hij in de kale cel in de staatsgevangenis met slanke handen de enveloppen om de brieven die ze hem zond, opende, hoe hij de brieven gladstreek en ze, verlangend naar de inhoud, begon te lezen, benieuwd naar de boodschap die erin vervat was voor hem, de mogelijk gunstige en hoop en verwachting verschaffende mededelingen…

Toen wederom een herfst inzette met een enkel vergeeld blad dat neerdwarrelde vanaf het geboomte aan mijn venster, heb ik in de stad, mijn geboortestad, en op het plein, waar ik als een verdoolde, als een verdoemde, als een uitgestotene heb rondgezworven toen ik zocht en niet kon vinden wat ik zocht, wanhopig over mijn liefdesverdriet en armoede, mijn…

Zoals ieder jaar in juli bezetten de felgekleurde carrousels, de wildwaterbanen, de kramen waar men noga, zuurstokken en oliebollen verkoopt en nog zoveel andere attracties voor jong en oud de centrale pleinen van de stad. Al meer dan honderd jaar barst jaarlijks het feest los als het weer tijd is voor de Kermis. Kleine dreumesen van jongens en meisjes…

Mijn Galgeven, aan jouw oevers speelde ik als kind in het rulle, gele zand met bontgekleurde schepjes, zeefjes en emmertjes. Jouw watervlakte zag ik later vóór mij uitgestrekt liggen: kabbelend, deinend, donkerblauw, zwart of grijs en ik spiegelde mij in jou. Mijn Galgeven, ik hoop je wéér te zien, eens, als ook in mij de storm is gaan liggen, als…

Het was januari. We wachtten beiden op een bus die maar niet wilde komen. Zij was Angolese en ik Nederlandse maar de kou trof ons beiden evenzeer en drong door onze jassen heen. Ze sprak nauwelijks Nederlands maar met gebrekkige Engelse, Franse en Nederlandse woorden gaven we elkaar te verstaan hoezeer we verlangden naar de warmte die ons voorlopig…

Wisselende wolkenformaties aan mijn venster tonen alle een ander, kunstzinnig zeer verantwoord schilderij. Vlekken in diverse tinten blauw, grijs en wit verhullen beurtelings de uitbundige zon en laten haar toe aan een wereld, die de taal van de schoonheid niet meer begrijpt of nooit begrepen heeft. De televisie toont eindeloos en zonder onderbreking…

Het is zo'n zesentwintig jaar geleden dat ik me wenste aan te sluiten bij het gezelschap van opgewekte, nijvere typistes dat de typekamer van de verzekeringsmaatschappij bevolkte en dat hele dagen in de weer was met het uittypen van de brieven van hun chefs, de verzekeringsadviseurs en ik had gehoopt te midden van hen een plaats te verwerven, opgenomen…

Ach, hoe lieflijk en melodieus heeft de stem van de doktersassistente steeds geklonken als zij verklaarde: "De situatie is ongewijzigd. Er is geen spoor van kwaadaardigheid in uw borsten aangetroffen", of als mij iets medegedeeld werd van een dergelijke strekking of betekenis. Zal het eenmaal anders zijn? In de hal van het Elisabeth Ziekenhuis…

Het was niet verwonderlijk dat ik als jonge vrouw van 19 jaar de zware, langwerpige kano's van glimmend, glanzend, bruin hout niet uit het botenhuis kon slepen en tillen om ze op het kabbelende, onstuimige, zwarte water van het Wilhelminakanaal neer te laten, maar voor mijn medestudent Bartho was dit nauwelijks een probleem.... Ik had mij aangemeld…

In het "glazen huis" dat de monumentale toegang vormt tot het museum hebben we afgesproken; mijn zus en ik. Figuurlijk gesproken bevinden we ons eveneens in een "glazen huis" en moeten we vermijden met stenen te gooien... Zij, mijn zus, was eens het kind en zij werd de vrouw die ouders met mij deelde, die een zolder met me deelde, waarop onze…

Ze was kind van de wereldoorlog, kind van de crisis, kind van de financiële malaise. Het sneeuwde nog in februari, in een late winter en het ijskoude water drong door haar kapotte schoenzolen en het bereikte haar verkleumde voeten toen ze op weg ging naar de pastorie. In de gang met het hoge plafond, die leek op die van een klooster en die gelambriseerd…

Accenten van donkerrood en donkerbruin doorweven het overigens nog groene bladerdak van de esdoorn. De staalgrijze hemel vormt de achtergrond waartegen de grillige omtrekken van haar kruin zich aftekenen. De herfst is in aantocht; het licht is al dat van september. Spoedig zullen de takken regendruppels dragen en later misschien ook sneeuw in het…

"Smile, though your heart is aching, smile, though it's almost breaking" Zo weerklonk het via de autoradio en deze tekst leek me héél toepasselijk, want de glimlach was niet weg te branden van de gezichten van mijn medepassagiers, al moet ik toegeven dat ik niet wist of hun harten gebroken waren.... We waren op weg naar het "Safaripark Beekse…

De lange weg ligt vóór ons, nog onbetreden door onze voeten; modderig, bezaaid met plassen door het recente onweer. Langgerekte schaduwen als van september vlijen zich over het pad en ik raap een gladde steen op die mijn hand juist kan omvatten. De zware donkergroene deur van het pittoreske kapelletje aan de weg staat op een kier; we vernemen het…

De enige brief van Haar, die ik vond in mama's oude bureautje, bewaard en overgebleven na de verhuizingen, is gedateerd: januari 1945 en geschreven in haar keurige en sierlijke handschrift van onderwijzeres en ze is ondertekend met de erenaam "moedertje". Ze was mijn oma en 55 jaar oud toen ze schreef aan haar "jongens", mijn vader Willem en…

Het was in de tijd dat hij nog de plusfours droeg en de lange kousen; het was in die verre, voorbije tijd vóór de grote oorlog, vóór de Wereldbrand die onze continenten in haar ban hield en die deze bijna verscheurde en verwoestte. Hij wist dat Vader dáár was, in de "donkere" kamer achter de serre; hij wist dat zich daar dat duistere afspeelde…

Mijn beste vriend heeft onlangs zo'n wonderdoos van de vooruitgang, een computer, als was het zijn alter ego, in mijn woning "gestald". Voorzichtig neem ik een kijkje in het innerlijk van de machine en scherm na scherm ontrolt zich voor mijn verbaasde blik. Vibrerende neuronen springen mij als het ware tegemoet en tonen de structuur van de menselijke…

Hoe herinner ik me die avond, die nacht toen je me buitengezet had en ik in radeloze vertwijfeling mijn weg zocht langs het donkere, troebele water van de Piushaven, langs de gevels en hoe ik tenslotte mijn heil moest zoeken bij die hulpdienst die echter geen hulp bood voor wat betreft de verre, verloren vriend, schijnbaar voor altijd verkerend in transatlantische…

De blindheid verovert nu steeds meer terrein. "Het zal mijn tijd wel uitdienen" zegt mevrouw. Ik stel voor batterijen te gaan halen, zodat het komieke, mechanische vogeltje dat aan de lamp hangt in een houten kooitje zijn liedje weer zal kunnen zingen, maar het hoeft niet meer van mevrouw. Ze heeft nog wat zitten prutsen met wollig, kleurig garen…

Bij de halte aan het station ben ik op de bus gestapt en ik verzoek de chauffeur mij te waarschuwen als we bij het zwembad zijn. De bus hobbelt voort en bereikt de uitgestrekte contreien van wat een voorstad is geworden: "De Reeshof"; een stad die aan de stad is gebouwd. Kraaien stappen parmantig heen en weer op het grasveld vlakbij de Heyhoefpromenade…

De Dongevallei is een verwilderd landschapspark dat zich uitstrekt tussen rijen moderne huizen van bruinrode baksteen, rond een kabbelende vaart, waarop een enkele zwaan sierlijk voortglijdt en met beukenbomen en wuivende wilgen. Dit vormt de bestemming voor de excursie van de natuurvereniging en met de auto van een andere deelneemster zullen we koers…

In mijn studententijd werd ik tijdens mijn studie psychologie doordrongen van de wellicht heden ten dage gedateerde leer van professor Skinner over stimulus en response en al dan niet operante conditionering en als studenten moesten we de arme, kwetsbare, witgevederde duiven africhten in 'Skinner boxen' en de responsen aan hen ontlokken. Veertig…

"Auberge du Bonheur" is een benaming die veel goeds schijnt te beloven. Zou het Geluk hier zijn domicilie gevonden hebben, waar het nergens in de wereld thuis schijnt te zijn? Hoe dit ook zij, we vertrekken vanaf deze "herberg" om in het stervormig aangelegde park in de nabijheid te gaan wandelen. "Nordic Walking" heet het en het schijnt gemakkelijk…

In haar huis was de chaos overweldigend; vermoedelijk een afspiegeling van onheilspellende proccessen die tussen haar oren plaatsvonden. Er was welhaast een kapmes nodig om me een weg te banen naar de slaapkamer achter in het huis waar naaktfoto's aan de muur hingen naast portretten van onze eerbiedwaardige ex-koningin en waar LP's met prominent de…

Het is er een komen en gaan van slachtoffers en gedupeerden. Slechts de loutere lijfelijke aanwezigheid, het stilzwijgende gezelschap, volstaat. Zij verwarmen zich aan elkaar, aan hun luttele bestaan als puppy's in een nest, als honden in een roedel. De damp van vele sigaretten omgeeft hen als een mist, als een nevel, en het zwijgen overheerst; geen…

Van de "Shiatsu-therapie" maakt men zich wellicht een onjuiste voorstelling. De praktijk van de therapeute is gevestigd in een achterafstraat tussen witte en grijze, saaie huizen zonder enige uitstraling. Men bereikt deze door een wandeling langs plantsoenen met struiken met paarse en roze-rode bloesems. In dit voorjaar werpt de overvloedige zon vlekken…

Verweesd en verloren en met droefenis achter mijn ogen, een droefenis die de atmosfeer scheen te vervullen, die neer scheen te regenen als een onzichtbaar fluïdum of als microscopische, niet te duiden stofdeeltjes die neerdaalden uit de hoge septemberhemel, stond ik te wachten, ergens in een steeg in Tilburg West, die uitzicht bood op onduidelijke,…

Een late oktober is aangebroken. De wereld is stil en verstild. Mijn goede tante, die nog naar me omziet als weinigen, is naar me toe gekomen en heeft een klein en fleurig boeketje in een fragiel glazen vaasje naast andere goede gaven meegebracht. We zouden naar het De Pont Museum gaan en inderdaad zou het Museum haar brede metalen poort voor ons…