Alle inzendingen van Mohair

We staan bij de rivier. De ene boot na de andere komt voorbij. Deze heet 'Inconstant'. We kijken hem na. 'Inconstant', wat is dat voor naam? Even googlen. 'Inconstant was een houten volgetuigd zeilschip gebouwd in 1848 op Cape Breton, Nova Scotia, dat later bekend werd als "Plimmer's Ark" en een belangrijke rol speelde in de ontwikkeling…

Aandachtig kijk ik naar het gescharrel van een roodborstje tussen de herfstbladeren in onze tuin. Ik ben net wakker en nog ontvankelijker voor de charme van het 'kerstkaartvogeltje'. De schoonheid van het beestje treft me iedere keer weer. Ik ben niet de enige, voor velen is dit vogeltje een favoriet. Dezelfde dag lees ik dat de roodborst een…

'Gooi nou toch eens die papiertjes in de prullenbak. Tjonge jonge, je ligt daar maar op die bank. Straks heb je ook nog zes weken vakantie. Volgend jaar ga je maar mooi een vakantiebaantje zoeken hoor...' Verwonderd kijk ik op. Verhip, dat is mijn stem. Zoon, veertien, lacht hard. 'Ja, ik heb je opgenomen.' Hij kijkt even op zijn schermpje…

In de verte bij de uiterwaarden klonk het geluid van kwakende eenden. Er kwam een boot aan die me deed denken aan die van Sinterklaas: type klassieke stoomboot met ronde ramen. Hij had flink de vaart erin. 'Domenica' stond er in gouden letters op. Ik voelde een lichte triomf op deze zondag. De Kade heet het laantje op de hoek van de dijk met uitzicht…

Snel stap ik mijn huis binnen, werp een blik in de spiegel. Mijn haar half natgeregend, gebleekte plukken steken armoedig af bij een donkere uitgroei. Plooien langs mijn mond, rimpels tekenen mijn wangen, diepe frons boven mijn ogen. Ik wend mijn blik af, luister naar de stem aan mijn oor. 'Het is maar een stok achter de deur, zo'n loopbaancoach…

Ze praten over biologische groenten uit eigen tuin. Geconcentreerd eet S haar zelfgemaakte salade uit een bakje. Ook R prikt met haar vork in de groenten uit het door haar meegebrachte tupperware schaaltje. Een beetje schuldbewust neem ik een hap van mijn boterham, een bruine met kipfilet. Snel moffel ik het plastic zakje in mijn tas. Ik eet thuis regelmatig…

Heeft ze koorts? Mijn moeders handen gloeien. Ik probeer de bruine randen onder haar nagels te negeren. Nee, ze zit niet lekker aan de uitdrukking op haar gezicht te zien. Aan haar voeten dikke sokken met noppen. De ene knalroze, de andere fel groen. De kleuren van Doe Maar. Het doet me denken aan Henny Vrienten. Onlangs had zijn overlijdensbericht…

De oude man komt moeizaam achter de wc-deur vandaan geschuifeld. Ik sta al een tijdje te wachten in het krappe gangetje van de wagon. Ik schatte in dat ik het vóór station Rotterdam Alexander moest kunnen redden, als die verdomde deur nu eindelijk maar eens open zou gaan. Ik ben op weg naar mijn moeder in het verpleeghuis. De treinreis, lang maar…

Sinds tijden ben ik in winkelcentrum Hoog Catharijne (Utrecht). Ik moet naar rechts lees ik in de routebeschrijving. Tegenover de bakkerij bevindt zich de deur naar het bevolkingsonderzoek borstkanker. Even later sta ik als een arrestant met mijn gezicht naar de muur, klemgezet door een politieagent die me van achteren in de houdgreep neemt. 'De…

Koert krijgt zijn beste ideeën zwemmend, liefst loodrecht vanaf de kust. „Je krijgt geen ideeën zittend op de bank”. Ik luister naar Theo Maassen in gesprek met Koert van Mensvoort (wetenschapper, kunstenaar). Snel sta ik op. De ontbijtborden met kaaskorstjes staan nog op tafel, er liggen kruimels op de grond vermengd met piepkleine, zwarte rubberen…

Hoogleraar Ingo Piepers heeft deze oorlog voorspeld. "Als je alle patronen, structuren en wetmatigheden in de opbouw naar een oorlog naar de huidige tijd kopieert, zie je dat er binnen nu en twee jaar opnieuw een grote oorlog moet uitbreken", aldus Piepers in september 2019. Daar zal je 't hebben, dacht ik toen de pandemie uitbrak. Volgens een oude…

In de brasserie van het verpleeghuis lakt een man de nagels van zijn demente moeder. Op tafel zijn flesje Hertog Jan bier. De jonge vrouw naast hem nipt van haar witte wijn. Het is zondagochtend voor elven. We zijn twee jaar verder en het wordt moeilijker om de sfeer erin te houden. Het ontroert me hoe deze man erin slaagt. Liefdevol en in opperste…

In talkshow 'M' was Lale Gül uitgenodigd, schrijfster van het boek 'Ik ga leven'. Het gesprek nam geruime tijd in beslag. Ondertussen zat Arnon Grunberg te wachten. Zijn er straks vijf minuten over voor de winnaar van de P.C. Hooft-prijs? Margriet, presentator, sprak raadselachtige zinnen. Onderweg maakte ze uitstapjes, koos zijsporen, er kwam nog…

In de Brasserie praat mijn moeder onophoudelijk. Haar betoog lijkt op een grabbelton. We knikken, reageren intuïtief op haar. Het lijkt te werken, ze lacht en ziet er even ontspannen uit. Een bewoonster achter een rollator stopt bij ons tafeltje. We herkennen haar, ze verblijft op dezelfde gang. 'Wat heerlijk voor je, bezoek van je kinderen. Ja,…

De man die denkt met haar getrouwd te zijn loopt voorop, mijn moeder schuifelend achter hem. Mijn broer wil haar begroeten. De man denkt dat het voor hem bedoeld is, kijkt hem vragend aan. Als mijn broer een stap opzij zet, zet de man ook een stap opzij. En nog een keer, als een dans pas op de plaats. Het voelt een beetje alsof ik naar een scene in…

Die ene seconde waarop je in de lucht hangt in totale verbijstering is onbetaalbaar. Het haalt je uit je comfortzone, je wandelroutine, even weet je niet wat je gebeurt, totdat je keihard op het trottoir klapt. Gevoelens van schaamte afgewisseld met ongeloof en diepe pijn, doen je snakken naar adem, het voelt alsof je pootje bent gelicht. Maar door…

Twee virussen waren er rond op de afdeling van mijn moeder in het verpleeghuis. Mijn moeder was gisteren jarig. Ik aarzel, maar reis af. Als ik aankom mag ik geen gebruik maken van de Brasserie. Of ik de kortste weg naar de uitgang wil nemen, na afloop van mijn bezoek. Er hangt een foto van mijn moeder op de afdeling, ze draagt een Hawaii bloemenkrans…

„Goedemiddag dames, lekker aan het tippelen?” Vet Brabants accent, elleboog uit autoraampje. De vrouwen, duidelijk overvallen, lopen enkele meters voor me uit. 'Tippelen', het woord draagt de leeftijd van de gebruiker al in zich. Het blijft stil, dan lachen ze. De man rijdt stapvoets naast hen, grijnst zelfgenoegzaam. Korte, geruite mouw, net als…

Op dezelfde dag dat de koelkast stuk ging, kreeg ik mijn eerste vaccinatie. Dat kan geen toeval zijn. Sinds de lockdown zie ik verbanden die ik voorheen niet voor mogelijk had gehouden. Of wordt het tijd dat ik weer wat meer onder de mensen kom? Hoewel je met gemak het tegendeel kan beweren. Moderna, zo was me verteld. Ik had er een studie van gemaakt…

„Kom maar, kom maar naar beneden”. Als ik naar boven loop, zit er een vreemde poes op de zoldertrap. Man fluistert naar de kleine poes met grijze tijgerprint en witte pootjes. Poes staat als bevroren op de derde tree van de open trap, vastbesloten weg te rennen, terug de zolder op. Onze zolder met spullen, groot en klein, als in een magazijn. Dozen…

‘Mama, jij weet veel van seks. Wat is dit? Een teelbal?’ Verstoord kijk ik op. Er wijzen pijltjes met cijfers naar de verschillende onderdelen van het lichaamsdeel. ‘Dat klopt wel ja’. Man zit tegenover me achter zijn laptop, zoon rechts. Als drie ridders uit het beroemde verhaal, zitten we om onze eettafel. Op mijn scherm lees ik een tekst over de…

Op advies van mijn stappenteller wandel ik langs De Rietput, een grote plas dicht bij huis. In het gras liggen twee slapende eenden. De linker eend heeft een glanzend groene kop met een witte band om zijn hals; de andere is bruingevlekt. Hun koppen diep in de veren gestoken, één oogje open. De zon schijnt, het groen bloesemt. Gelijk olympische synchroonzwemmers…

Het avontuurlijke van deze dag zit hem in het weer. De zon licht op tegen een knalblauwe lucht, de bloemsembomen shinen, nog geen tien minuten later wandel ik in een sneeuwstorm. Op weg naar de Lekdijk zit een meerkoet op een hoopje riet midden in de vijver. De wind wiegt hem heen en weer. Vanaf de dijk zie ik dat het water in de uiterwaarden een…

Ik loop op de dijk. Een man komt me tegemoet, maakt voorzichtige stappen achter een rollator, tegen de wind in, zijn rug gebogen. Hij draagt een knalrood ski-jack, klemt een forse sigaar tussen zijn lippen. Met deze windkracht een prestatie. De sigaar als beste vriend, die kun je wel gebruiken bij het ouder worden. Ik neem het trappetje af richting…

‘In de trein is een mondkapje verplicht, maar het staat u vast prachtig’. Zei ze dat nou echt? Ik zit in de trein richting Rotterdam. De jonge vrouwenstem van de ns verwelkomt ons op verleidelijke toon. Om me heen opgetrokken wenkbrauwen, gelach achter lapjes. Missie geslaagd. Ik ga mijn moeder groeten in het verpleeghuis in mijn geboortestad. Hiervoor…

Vandaag vaart de veerboot niet. Ik lees op het bord. Geen waarom. Voor mij maakt het niets uit, ik heb geen plannen. Ik sta daar omdat het fijn is om er te staan, bij de rivier, kijkend naar het water. Komt er nog een boot aan? Ik wandel verder op het pad naar links, een paar meter boven de rivier, langs de huizen met een uitzicht om jaloers op te zijn…

Ik pak mijn blocnote en schrijf. Pion alleen recht vooruit, slaan: diagonaal. Loper diagonaal, zover als kan. ‘Schaakmat betekent…?’ ‘Tijd voor bier’ antwoordt man. Nee, ik heb geen enkele aflevering van ‘The Queens Gambit’ gezien. Om zoon, twaalf, achter zijn gamescherm vandaan te krijgen heb je een verdomd goed aanbod nodig. ‘Zullen we wandelen…

Met gespreide armen loop ik op haar af, lachend komt ze dichterbij. Na onze omhelzing wandelen we naar haar kamer, de enige plek in het verpleeghuis waar ik haar kan ontmoeten. ‘Nee, we kunnen hier niet zomaar naar binnen’ zegt ze streng, als we voor haar kamerdeur staan. ‘Kijk’ ik wijs naar het naambordje op de deur en spel haar naam hardop. Nog niet…

Ik schuifel door de sneeuw, kijk naar de schaatsende meute. Het ziet er vrolijk uit. Ik ben op weg naar een andere plas, een eind verderop in het park. Daar schaatst zoon, twaalf, met zijn vrienden op een aangelegde ijsbaan, tussen de knotwilgen. Ik voel in mijn jaszak of ik mijn fototoestel bij me heb. Mijn telefoon is onbetrouwbaar, bezig aan zijn…

Woessjj! Het geluid van ruisende rokken. Vol ontzag kijk ik omhoog, een zwerm zwaluwen maakt tekeningen in de lucht, de kop van een konijn, een pet met klep, het verandert razendsnel. Ik wandel langs de Rietput, een plas viswater, vlak bij huis. Woesjj, weer, nu boven mijn hoofd, er valt hoorbaar vogelpoep, op mijn jas, mijn haar. Honderden zwaluwen…