9 februari 2025

Dat bijten deed hij sinds zijn kindertijd. Vingertoppen afgrazen en tot bloedens toe kapot vreten. Dat was een vorm van tijdverdrijf? Pure spanning mijnheer. Over wat er ging komen. Kon er mijn zenuwen mee in bedwang houden. En ook maar nauwelijks. Er moest een fiets aan te pas komen. Die vrijheid van de tochten die ik maakte op de fiets. Alle weertypen en gesteldheden had ik toen onderweg al meegemaakt. Door heel de regio fietste ik. Alle weggetjes rond de stad, de snel bereikbare buitengebieden in de richting Lonneker en Losser. Altijd goed op de borden letten. De paddenstoel die altijd wel een bevrijdende rijrichting deed kiezen.

En altijd alleen. Ik ging nog nooit met iemand samen. Het was onmogelijk. Geen discussies onderweg over 'de weg'. Had hij een hekel aan. Wanneer hij toereed op een grote kruising dan besloot hij ter plekke waar het heen moest. Geen planning of iets dergelijks. Geen geraadpleegde kaart, behalve in enkele situaties zo'n routebord aan de kant van de weg. Met zo'n parkeerhaventje erbij voor wanhopige autobestuurders die hun weg zochten.
Zondagsrijders werden die door vader genoemd. Ter bevestiging reden ze in Simca's, in Variomatics van DAF. Een vrachtwagenmerk... kon niet. Ik kende ze uit m'n hoofd, de automerken. Ik noemde ze op toen we met de hond aan de ringweg stonden. Trots.

Schrijver: Patrick Schuiling, 29 november 2025

patricks01home.nl

herinneringen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.3 met 3 stemmen 9