Alle inzendingen van Wim Veen

Lang geleden in een nabij dorp woonden Leo en Lea, een koningspaar met een kinderwens. Maar de koning was na een jachtongeval helaas onder de gordel verlamd en zat in een roltroon met straalmotor. Toen Lea langs de meanders van de Leie doolde met hangende schouders en een betonnen hoofd, hoorde ze...

Voor de eerste regendruppel viel was de aarde een knapperige korst. Toch welt er water op uit ongerepte kieren. God vergaart wat klonters van slijk en kneedt Adam. In het oosten spreidt hij een tuin waar de appels blozen als gniffelende meisjes met een vonk in de iris. Daar groeit de verboden boom...

Verzonken in het slijk, een bed voor rib en bot en wervel, woelt hij zich los. Hij schudt de klonters van het lijf, spiegelt zich in een regenplas, schikt wat rafelige lappen vlees tot iets dat op een mens moet lijken. Elke nacht doemt hij op, een verminkte prins, vindt haar verbrokkeld lichaam...

Het kind vouwt traag open. Een luchtbel van indrukken welt op. De wereld en het ik worden waar, in een gemengde stemming, een doffe lach. In een vroege droom openbaart zich de bodem, de zielsspiegel waar het lot zich vormt. Zoals een jonge vrouw, door bibberkoorts beslopen, droomt van een bevrozen...

Hondsdagen in Oostende. Een kind hurkt op de vloedlijn tussen zwetende badgasten, te laat ingesmeerd, met kreeftrode schouders. Surfers voorbij de tamme branding. Worstelend met het zeil dat nauwelijks wind vangt. Een vrouw staat tot de knieën in zee. Blik op een gebroken horizon. Een olietanker...

Toen ik door een nieuwe wereld zwierf, mijn schaduw wentelend aan de voeten, was ik een oude dubbelganger ontvlucht. Dreunend volgde hij het spoor, de afdruk van mijn blote zolen. Vroeger hadden we een mespunt in de handpalm gedreven, dure beloftes prevelend, het bloed vermengd. De band leek...

God was zijn schepping meer dan beu. Kotskwijlspuugzat zeg maar. Dus zond hij een tweede Zoon naar de tollende aardkloot. Maar de Boodschap en de Blijdschap ging al snel verloren, toen hij zwichtte voor de bastaarddochter van Maria Magdalena. Hij tekende haar gewelfde lijn in het stof, wuifde het...

De zeis is een vluchtig wapen dat neerzwaait uit een hoge hoek, waar een schaduw in de stofnetten hangt. In een vingerknip ontsnapt hij aan het oog en dringt de kamers van het hart binnen. De vliezen scheuren. Hij volgt haar baan, haar boog die al bestond voor de lava stolde. Toen schubbige...

Het was een roekeloze sprong in de smog van gisteren. Dikke draderige slierten dreven over het slagveld. Ik vleide het oor tegen de borst van gesneuvelden. Ze lagen daar met hun zwaarden in hun verkoolde vuist. Alsof ik nog een reutel kon vangen, een flard van hun afscheid zou herkennen. Alsof in...

Een uitgeholde pompoen houdt de vlam vast. Het vruchtvlees flakkert op. Geen hond die opwipt van schrik. In tegendeel...we geven geen kik. Een uitzinnig feest, het wulps getast, smoort de koortsdroom. We hijsen de zilveren kelk, laten ons gretig bedwelmen, snuivend aan de flessehals, de...

De wekker krijste hem uit een woelige sluimer. Het vervloekte ding stond in een andere hoek van de kamer. Het was een berekende zet. Het dwong hem om snel op te veren, en half kreunend, zwalpend, het ding te laten zwijgen. Soms, op een betere dag, zei hij het ook. Zwijg! Hij zei het op een...

Er wervelen jankende stemmen rond. We smelten onder zwetend linnen. Je dringt zonder kloppen, zonder kuchen, maar toch beleefd, mijn schedel binnen. Een stolp viel aan scherven. Een glassplinter kleeft aan jouw haar. Zwaailicht wierp een akelig blauw naar binnen. Dus dook ik snel in jouw...

Hij zag, en bedrog was uitgesloten, een zandstorm zwellen aan de horizon. De azuren stolp spat open. Donder rolt traag over geladen wolken. Opeengepropte flitsende dampen. Het licht vergrijst en wijkt voor een zwakkere gedaante…de waakvlam Een goddelijke adem wurgt en snoert de longen...

Het weekend staat te glunderen voor de deur. De avond rijpt en ik doe vanavond niets meer. Het plan om nog een glas te heffen in De Gesmolten Steen, een hippe tent in de stad, heb ik veilig opgeborgen in mijn binnenzak. Morgen vis ik het terug op, en vouw het open en dan gebeurt er iets. Er...

Ik heb al uren lopen tobben over de vraag waar ik moet beginnen. Meestal denk ik dan, begin bij de dageraad. Omdat ik me vaag voorstel dat elk verhaal daar begint, alsof hun ritme en orde samenvalt met de dag. Waarom zou het niet beginnen in het holst van de nacht, ergens in een dampende...