Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

verzwegen bloed

Het was een roekeloze sprong in de smog van gisteren. Dikke draderige slierten dreven over het slagveld. Ik vleide het oor tegen de borst van gesneuvelden. Ze lagen daar met hun zwaarden in hun verkoolde vuist. Alsof ik nog een reutel kon vangen, een flard van hun afscheid zou herkennen. Alsof in de schamele schrei van de weduwe een geheim school, bewaakt, verdedigd door haar zwaaiende armen, waarmee ze naar de herfstlucht sloeg. De laatste letter was in hun keel gestokt, in gegorgel van bloedbellen. Het was raden naar hun naam, verloren jongens die ontloken, blind scharrelend uit het nest kropen. Ik zie hun nog over de tafel gebogen. Ma schotelt hun soep en brood en een bittere glimlach voor. Ondanks de striemen, het rauw vlees, herken ik hen als een vriend. Mijn gestamel wordt overbodig. De beul kon net zo goed mijn lippen dichtnaaien met staaldraad, mijn tong verschroeien met een gasbrander, mijn stembanden versnipperen. En zo het woord verbannen naar mijn buik, die lillende kluis, waar ze vermengd raken in een kolk. Misschien dat daar de vragen gisten. We moeten het met fluwelen vingertoppen ontrafelen, het verzonken raadsel, door in lussen rond dit verraderlijk gat te dansen. Misschien ligt daar het antwoord, de verzwegen betekenis van het woord, gesmoord in eigen nat. Zal het nog ooit vlees worden? Taal slaat naar binnen. Het bedwelmt de verwachting, voedt de magie die in aarzelende golven oprukt, voegt zich bij het niets. Zo nader ik die zwijgende kloof waar de kans, het toeval kantelt.

Schrijver: Wim Veen, 10 november 2004


Geplaatst in de categorie: oorlog

3.0 met 5 stemmen 1.062



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)