Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Het verloren begin

Ik heb al uren lopen tobben over de vraag waar ik moet beginnen.
Meestal denk ik dan, begin bij de dageraad.
Omdat ik me vaag voorstel dat elk verhaal daar begint, alsof hun ritme en orde samenvalt met de dag.
Waarom zou het niet beginnen in het holst van de nacht, ergens in een dampende havenkroeg, met wat blues op de achtergrond.
Of in het volst van de dag, terwijl de mensen jagen, en zich verslikken in hun afspraken.
Nee, dat lijkt me uitgesloten, dat het daar zou beginnen.
Nee, even ter zake, het moet beginnen bij mijn scherpste herinnering, die nu, op het moment dat ik het zeg, opwelt.
Anders kan ik blijven zwalpen als een zeilschip met een geknakte mast en oeverloos uitwijden over de vraag waar dit verhaal begint.
Misschien kan ik maar beter zwijgen.
Of nee, enkel ademen bedoel ik, en luisteren naar het gegons van mijn bloed terwijl ik mijn oren dichtprop en jullie dit voorbeeld volgen, de ogen samengeknepen.
Dan dansen er blauwe en paarse vlekken in een zwarte oersoep.
Het schijnt, dat las ik ergens, dat dit een hallucinatie zou zijn.
Het schijnt ook dat je van paddestoelen hallucineert en raar gaat doen.
Het schijnt dat je van de urine van de groene gifkikker ook raar doet.
Waar is die scherpste herinnering nu gebleven?
Kijk ik dreig het begin te verliezen en ik heb al vijf minuten verspild.
Gisteren toen ik verzon wat ik hier sta te hakkelen, zat ik te staren naar een leeg blad, de angst van de schrijver, en ik begon, een BEGIN!, uit pure kolere op mijn klavier te beuken.
De veertjes van de toetsen zijn ondertussen versleten.
Maar dat is uw zorg niet.
Uw zorg zou moeten zijn dat we hier verdomme geen millimeter vorderen.
Straks gaan jullie mij beschuldigen van een verwarde geest terwijl ik nu net van nature uitblink in tucht en orde.
Hoe kan ik dat bewijzen? Waar begint het bewijs?
Mijn laatste vrouw, die me grijnzend verliet, verweet me dat ik niet gewoon kan doen.
Gewoon?
Terwijl ze om de hoek verdween smeekte ik om een verklaring.
Gewoon!!?
Vandaag zoek ik nog altijd naar de betekenis.
Het moet ergens in het midden liggen, tussen de uitersten.
Gewoon klinkt zo gezond, zo keurig, simpel.
Ondertussen wijk ik af van het begin en van de kern van mijn pleidooi.
Laten we even vals spelen. Ik sla het begin gewoon over.
Wat denk je daarvan?
Het liefst zou ik ook met een sierlijke boog over het midden gaan en ergens op het einde stranden, net voor de meet.
Bijna een natte droom lijkt me dat, stranden net voor de meet, en dat moment rekken in de breedte.
Een gestold orgasme, een bevrozen genot, de kleinste dood, zoiets.
Waar ga ik naartoe? Misschien ben ik nu wel rond.
Misschien was er wel nooit een begin, misschien stormen we wel met een moordvaart op ons einde af, en willen we onze schaarse tijd wat rekken. Daarmee zeg ik alles en vooral niets.

Schrijver: Wim Veen, 19 september 2004


Geplaatst in de categorie: algemeen

3.2 met 12 stemmen 1.751



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)